Que ninguén esqueza que a literatura é, máis que outra cousa, unha construción innecesaria. Digo isto con plena conciencia de estar a facer unha gabanza deste exercicio ingrato que é poñer unha palabra detrás doutra sobre unha páxina en branco e chegar, nalgún punto, a conmover (entendámolo no seu significado estrito: a provocar algo) a outro que non se coñece. Neste sentido hai moitos tipos de literatura e moitos tipos de conmoción posible, que inclúen os xéneros lixeiros que devoramos como unha froita de verán, as novelas divertidas, as novelas de aventuras trepidantes, de amores inverosímiles que nos manteñen pegados á páxina, de cidades encantadoras que nos gustaría revisitar e de xentes que devecemos por coñecer algunha vez. Son todos eses libros, os innecesarios, os que tanto ben nos fan, como as cancións innecesarias que coreamos nunha viaxe en coche ou abrazados aos amigos a horas tardías en bares a piques de pechar, como as películas que nos gusta ver cando estamos cansos e temos frío.
Algo moi parecido a todo isto é o que ocorre coas últimas novelas que asina Carlos Meixide (Vilagarcía de Arousa, 1977) dentro da serie "os cinco de Ons", protagonizadas por un grupo de catro adolescentes e unha cadela carismática (a Rula) ao xeito daquelas icónicas aventuras dos cinco da británica Enid Blyton, coa que o vilagarcián comparte, se cadra, unha certa idea da escrita como o oficio e da lectura para adolescentes como lugar de ocio.
'Arousa' é a cuarta entrega da serie dos 'cinco de Ons', catro adolescentes e unha cadela carismática ao xeito daquelas icónicas aventuras da británica Enid Blyton
Á serie, que arranca con Ons, e á que seguen Cans e Guitiriz, vén sumarse agora unha cuarta entrega, Arousa, ambientada na Illa de Arousa, e protagonizada polos mesmos Fátima, Roi, Suso e Anabel que, de vacacións na illa, haberán de enfrontar, por unha banda, a resolución dunha intriga pseudopolicial e, pola outra, a vivencia intensa da sexualidade da última adolescencia, superada a descuberta do corpo, coa furia de quen precisa explorar todos os instintos coma se fosen a esgotarse. Así a aparición na contorna dun envelenador de cans vainos levar a afrontar unha intriga que volve un pouco á orixe dos primeiros libros e abandona parcialmente o ton reivindicativo do volume anterior, Guitiriz, en favor da aventura. Do mesmo xeito, a presencia de Léa, unha adolescente francesa de visita, haberá de introducir a ambivalencia e as ganas de explorar da parella que forman Roi e Anabel, pero tamén os ciumes, as incertezas, as inseguridades e os preconceitos.
Á solvencia para narrarcómpre sumar a intromisión frecuente do sentido do humor particular do autor e unha vontade de introducir un universo adolescente moi desafectado, libre de toda pretensión de tratar os temas que supostamente interesa tratar cos adolescentes nunha aula
A solvencia para narrar, para contar historias que sosteñen ao lector disperso, e para crear tramas que manteñen de xeito eficaz as viraxes climáticas ao longo de todo o libro, son, se cadra, os activos principais de Arousa. A iso cómpre sumar a intromisión frecuente do sentido do humor particular do autor e unha vontade, creo eu, de introducir un universo adolescente moi desafectado, libre de toda pretensión de tratar os temas que supostamente interesa tratar cos adolescentes nunha aula de secundaria. Pola contra, as novelas da serie procuran, se cadra, eses outros temas dos que eles falan a gargalladas no patio de recreo, ou fóra do instituto, sentados na parte alta dun banco do parque mentres comen pipas, se é que iso aínda se fai.
Algo ten, esta claro, unha serie de novelas que leva vendidos tres mil exemplares entre o público adolescente e adulto, sobre todo tendo en conta que se trata de autoedicións do propio autor que se moven fóra e dentro do circuíto comercial habitual. Creo que ten que ver cunha cousa que dixo a brasileira Clarice Lispector nunha ocasión e que debería, se cadra, guiarnos máis do que o fai á hora de escoller esas cousas innecesarias das que acompañamos a vida: que ninguén esqueza que a subida máis escarpada e máis a mercé dos ventós, é sorrir de alegría.
