O Pontiac de Wim van Est

Dominio Público Praza Pública

Os publicistas, eses tipos, son persoas capaces de facerche imprescindible calquera cousa sen a que vivir sería máis fácil e, tamén, de sacar vantaxe das situacións menos favorables. Algúns, polo menos. Hai uns días batín cun anuncio da desaparecida marca suíza de reloxos Pontiac no que se ve a Wim van Est, primeiro holandés en vestir o maillot amarelo do Tour de Francia, chorando aterrorizado despois de caer de cabeza por un precipicio do Col d'Aubisque. Na foto, unha frecha apunta ao pulso do corredor, mentres que o texto di algo así como "caín a setenta metros de profundidade e paroume o corazón, pero non o meu Pontiac".

Truculencias publicitarias aparte, a imaxe é das que encollen o corazón. Van Est era un potentísimo rodador neerlandés que lle collera gusto á bici nos anos corenta, mentres contrabandeaba tabaco. Xa profesional, en 1950 gañara a brutal e extinta Burdeos-París (nada menos que 600 quilómetros polas estradas da Francia de posguerra), e en 1951 logrou entrar na selección holandesa que correu aquel ano o Tour.

"Caín a setenta metros de profundidade e paroume o corazón, pero non o meu Pontiac", dicía o truculento anuncio

Nese arranque da década debía de estar nun momento de forma espectacular. Nunha das primeiras etapas entrou na fuga do día, que chegou á meta con case vinte minutos de adianto con respecto ao pelotón. Van Est gañou a etapa ao sprint e enfundouse o xersei amarelo, coa esperanza que poder lucilo durante bastantes xornadas dada a diferenza que lle sacaba aos favoritos. Tampouco é que estes estivesen demasiado preocupados: o holandés, grandón e forte coma unha besta, era demasiado pesado para a montaña. Xusto despois chegaban xa os Pireneos e a cousa tiña pinta de cambiar.

O primeiro contacto coas ramplas deuse nunha etapa na que a única dificultade montañosa era o Aubisque. Van Est estaba decidido a non deixar escapar o liderado tan rápido, e ante os primeiros ataques de Koblet, Coppi ou Bartali, agarrouse coas uñas, cos dentes, coas pálpebras á roda dos campións. Acabou cedendo e chegou á cima con tres minutos de retraso e cunha roda picada, e despois de cambiala lanzouse costa abaixo coma un poseso seguindo a estela de Fiorenzo Magni. Pero o italiano ía demasiado rápido e Van Est caeu, volveu erguerse, tentou alcanzalo, volveu sentir a roda de detrás picada e, nun despiste, seguiu recto nunha curva a esquerdas sen valado quitamedos. E caeu de cabeza por un estarrecedor cavorco.

Van Est lanzouse costa abaixo coma un poseso; caeu, volveu erguerse, volveu sentir a roda picada, seguiu recto nunha curva e caeu de cabeza por un estarrecedor cavorco

Detrás del viaxaban o catalán Massip e o vasco Dalmacio Langarica, por fortuna. Foron eles os que alertaron aos comisarios de que Van Est acababa de caer, porque do contrario probablemente ninguén chegase a advertilo. Os mecánicos do equipo neerlandés asomáronse á sima e viron acolá abaixo un vulto que, por fortuna, aínda rebulía. E tamén choraba desconsoladamente, de medo e quizá de frustración. Os axudantes improvisaron unha corda amarrando entre si varios tubulares e baixaron a medio barranco para achegarlla a Van Est. Tamén descendeu unha cámara da televisión francesa, que o gravou todo: o líder saloucando e tremendo, presa do terror, agatuñando ata alcanzar de novo a estrada.

Arriba comprobouse que Van Est apenas tiña unhas mazaduras. A bici, que se conserva no museo Velorama de Nijmegen, quedara totalmente desfeita. O reloxo, iso si, seguía dando a hora.

O desacougante anuncio de reloxos Pontiac Dominio Público Praza Pública

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.