Panorama Regional

Dominio Público Praza Pública

Agora que xa nin a peixeira me chama "chaval" podo dicir que sendo eu un neno non é só que non existise aínda a TVG, é que na miña vila nin sequera recibiamos a emisión de Televisión Española vía Compostela. Nada de Xoán Barro nin de Tareixa Navaza, cero noticias da heroica preautonomía galega e si moitas da durísima reconversión industrial e mineira do Principado. Cada día, entre as clases da mañá e as da tarde, facía tempo xogando cos coches Guisval sobre a alfombra mentres na tele botaban o Panorama Regional asturiano.

Seguramente sexa unha estupidez intranscendente, pero son incapaz de facer unha serie de cousas do día a día sen recordar a época. Cada vez que me explican algo e logro entendelo, digo: "Lo veo todo claro con Óptica Navarro"; non consigo pasar xunto aos estantes das fabas no supermercado sen cantar "Legumbres La Muyerina, así cualquiera cocina" nin facer unha foto panorámica co teléfono sen recordar a cortinilla do "pa-pa-pa-pa... Panorama"; e como daquela os 40 Principales tamén se recibían vía Radio Asturias FM, 97.5 FM, sigo tendo entre os meus grupos favoritos aos Ilegales, aos Stukas de Langreo ou a Los Locos.

Estou tamén seguro que vén de aí a miña preferencia polo fútbol pedestre e esforzado da época sobre o de cellas depiladas da actualidade. Os luns a mediodía era imprescindible botarlle un ollo ao resumo da xornada dos equipos asturianos. As épicas lameiras do Hermanos Antuña, o aire estirado do Tartiere, as batallas case navais baixo chuvias torrenciais e os nomes inconfundibles do Caudal, o Unión Popular, o Mosconia, o Ensidesa, o Lealtad, o Marino ou o Titánico...

Non existía a TVG nin recibiamos a emisión de TVE dende Compostela; na tele botaban o 'Panorama Regional' asturiano e os luns era imprescindible botarlle un ollo ao resumo da xornada dos equipos de Asturias

E o Sporting, por suposto, que na época era toda unha potencia, capaz de discutirlle títulos ao Real Madrid, o Barcelona, o Athletic e a Real (poden poñerse vostedes nostálxicos: daquela había máis de dous aspirantes ao título). Aquel era un equipazo, con nomes como Ablanedo, Mino, Quini, o arousán Jiménez, Maceda, Eloy ou Joaquín, un club orgulloso representante dun país do que sempre admirei o aprecio polo propio. Se un repasa a biografía destes futbolistas verá que hai un dato coincidente e hoxe imposible: todos pasaron oito, dez, dezaseis temporadas defendendo a camiseta vermella e branca. Perdoen que me poña Cebolleta, pero antes todo era máis sinxelo.

Porén, o meu xogador favorito no Sporting non era asturiano: era un dianteiro contrafeito, mesmo chepudo, con melena de teclista de rock progresivo, epítome dunha maneira de entender o fútbol na que non era necesario que cada partido fose coma unha película de Schwarzenegger. Todos os domingos, o gaditano Manolo Mesa, alcumado "sete pulmóns" pola súa capacidade de traballo, gradaba o céspede embarrado do Molinón; os luns eu víao galopar pola banda esquerda esquivando zapatazos para despois colocar o centro na área pequena, na busca dun cabeceador.

Hai unhas semanas, cando morreu Quini, moitos recordaron un gol que este fenómeno lle marcou ao Rayo Vallecano na temporada 1979/1980, demasiado pronto para que eu recorde nada, certamente. A xogada, que se pode atopar na Rede, resume en dez segundos aquela época do fútbol: nun campo embarrado a máis non poder, Manolo Mesa corre pola banda esquerda, recorta e, antes de que o defensa poida botárselle encima, manda un dereitazo ao segundo pau. A pelota pasa por encima de media ducia de rivais melenudos ata atopar a Quini, que, voando e de xeito expeditivo, chanta o balón na portería para delirio dunha grada que non pasaría ningún control de seguridade hoxe en día. Sublime.

Manolo Mesa, 'Siete Pulmones' Dominio Público Tirada da súa páxina de Facebook

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.