Tristan comeza a poñerlle nome ás cousas

© http://talkfeeleez.typepad.com

Se o vello Sinbad tivese fillos, o blog de pais e nais de Praza, fala do proceso -primeiro os choros, despois o verbo, despois o nomear o mundo- que seguen os cativos e cativas: de non a pan, pasando por tato e aba.

Aínda que se me permitides que corrixa a Biblia, no principio foron os choros. Polo menos no principio da vida dunha criatura humana. Con todo e con iso, un ano e pico máis tarde, dependendo da habilidade do cativo -as sabedorías populares din que máis cedo se é cativa- aparecerá o verbo. E podo xurarvos que é un proceso abraiante e absolutamente incrible, porque o que está fóra anda nestes momentos a darlles nome ás cousas e eu non paro de alucinar co proceso. Xa sei que asistir ao proceso de aprendizaxe en xeral de calquera persoa en formación é un privilexio, e, engado, debería ser unha obriga polo que nos ensina sobre o que somos e o que podemos chegar a facer. 

A miña capacidade de abraiamento se multiplicou por mil desde o nacemento do pequeno

Tamén sei que a miña capacidade de abraiamento se multiplicou por mil desde o nacemento do pequeno: de non comprender por que sabe o que ten que facer cos músculos da lingua e fazulas cando lle metes unha culler na boca por primeira vez aos seis meses de vida a poder estar máis de media hora observando como intenta acadar a cabeza dunha fregona, parece que cada día da súa vida ten a misión de facernos ver mediante algunha estrataxema innovadora que, malia todo, o ser humano é unha raza intelixente. Pero, volvendo ao rego, a aprendizaxe lingüística supera para min todas as barreiras do lóxico, do comprensible, do posible…

Resulta que o que está fóra é un pequeno que se comunica, que chora, que canta -si, canta desde que naceu cunha capacidade de afinamento que xa a quixera eu para min- e que é capaz de transmitir as súas necesidades con esas ferramentas. Ás veces emite sons, ás veces parece que silabea, outras escoitas como no berce parece ter conversas imprescindibles con seres imaxinarios nun idioma bastante semellante ao klingon. Un día, sen avisar, comeza a dicir Non. Non sabe o que significa, pero é capaz de identificalo como unha resposta válida. Así que á que escoita unha pregunta, a reacción é clara: Non.

Dá igual que lle ofrezas colo como espinafres, como que lle cuestiones o rescate á banca: non. Tamén é capaz de imitar as secuencias que lle repetimos incansablemente, e de xeito mecánico, a resposta á Como te chamas? pasa de ser Non a ser T’tan (ou calquera outra aproximación gráfica da súa versión de Tristán.

Sen pasar polas palabras máxicas papá e mamá, o seu cerebro fai unha conexión inesperada e di, mirando para a barra que está enriba da cociña: Pan. Porque Tristán sempre quere pan

E logo, sen pasar polas palabras máxicas papá e mamá, o seu cerebro fai unha conexión inesperada e di, mirando para a barra que está enriba da cociña: Pan. Porque Tristán sempre quere pan. Nese momento, claro, facemos o que faría calquera no noso lugar: chantaxealo. Se queres pan, hai que pedilo polo nome. Pero á noite, na cama, adícaslle un segundo e alucinas, sen máis: sen sabelo, o teu fillo comprende aquelo que dicían Pierce e Saussure do signo lingüístico e é consciente de que os sons que emitimos todos e que el imita conectan cunha idea na súa cabeciña que corresponde a unha realidade.

Será que me faltan coñecementos neurocientíficos -máis aló dos que me proporcionan Punset e Tres14- e filolóxicos (explicacións científicas que por certo agradecerei enormemente se alguén de por aí está en disposición de proporcionalas) pero aínda non dou creto. Ese pequeno ser -todos os pequenos seres nalgún momento- foi quen, mediante a única observación do seu funcionamento externo, de comprender a utilidade da linguaxe e deducir o seu mecanismo -tanto físico como teórico- para poder así saír da súa cabeciña e chegar á nosa.

...

Segue lendo en Se o vello Sinbad tivese fillos

Dominio Público Praza Pública
© http://talkfeeleez.typepad.com

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.