As notas da Negra Sombra de Rosalía de Castro soaban dun extremo a outro dun parque de Bonaval cheo de xente e asollado. Aos familiares das vítimas uníronse centos de veciños de Compostela, algúns dos moitos traballadores públicos que participaron na asistencia aos afectados polo descarrilamento, autoridades e representantes de todas as forzas políticas. Galicia dixo adeus aos 79 falecidos no accidente nunha homenaxe civil e cívica, unha cerimonia sobria no parque de Bonaval -antigo cemiterio- onde adoito a vida abeira coa morte.
O acto abriuse coa lectura demorada dos nomes desas 79 persoas, para dar paso a tres intervencións breves pero moi significativas: representantes dos familiares, dos veciños de Angrois e dos traballadores, pechadas co himno galego. Se cadra, un dos momentos máis emocionante chegou coas palabras de María Esperanza Valle Pereira, dona dun dos falecidos, e que reclamou: "Queremos saber a verdade, que nos digan por que pasou. Se é certo que o accidente se puido ter evitado intenten que nunca máis volva pasar. Deanlle un sentido a todo isto". Valle Pereira agradeceu o traballo dos veciños de Angrois e das persoas que acudiron a doar sangue, "non se pode pedir máis", e resumiu a súa dor dicindo que "non entendemos por que nos tivo que pasar a nós, non hai resposta, non vemos a xustiza porque eles non van volver". E rematou cunha mensaxe aos que aínda están no hospital: "tedes que loitar por saír adiante, vivir a vida polos que xa non están".
Tamén interviron Xosé Anxo Puga e Isidoro Castaño (veciños de Angrois), que destacaron que "non existen palabras ante a nosa dor e desolación. Ao outro lado dese túnel escuro está a man afectuosa, o abrazo sincero e a mirada limpa dende todos os lugares do mundo”. Tamén botaron man dun poema do ourensán José Ángel Valente, ante a "imposibilidade" de atopar palabras: Alejarme solamente fue la manera de quedarme para siempre.
A seguir falou Ana Isabel Martínez Arranz, coordinadora do Grupo de Intervención Psicolóxica en Catástrofes e Emerxencias do Colexio Oficial de Psicoloxía, unha das persoas que nos últimos días permaneceu máis preto dos familiares. Comezou agradecendo o traballo de todos os profesionais que colaboraron nas tarefas de rescate e asistencia, "aprendemos entre tanta dor que é posible o entendemento". E dedicou palabras aos veciños de Angrois: "os focos pasarán e a vosa bondade perdurará na nosa memoria, na dos nosos fillos, na do noso país. Grazas a vós sabemos que os heroes existen, que están entre nós descoñecendo a súa condición. Grazas a vós sentímonos mellores persoas". E tamén ás familias: "Benqueridas familias: a vosa dor e o voso sufrimento angústiannos, a vosa enteireza ensínannos, o voso agradecemento emociónanos, a vosa forza danos confianza”.
E pechou a súa intervención cun poema titulado Estrela preta que nestes días escribiu a poeta Concha Roussia, que tamén colaborou nos labores de apoio aos familiares: "Vestinme con abrazos feridos, o meu corpo encheuse de nubes negras e prantos, unha cintiña colorada con sangue para cada corazón partido, rasgueime entre tantos pedaciños... Os meus ollos choraron para dentro, condensando a dor en lágrimas negras, de vez en cando pasan polos meus ollos. Choro chapapote sen ter a estrada enfronte. Rostros perdidos meditan para sempre, tal vez xamais os toque, tal vez nunca máis os vexa, mesmo que xamais os esqueza, mesmo que xamais os esqueza".
