Desde Budapest

A arbitrariedade do azar golpea a cotío os refuxiados, para ben ou para mal. Que as autoridades húngaras lles tomen unha pegada dactilar pode cambialo todo. A Zenah ocorreulle. Esta moza siria, pequena, tímida, riseira, embarazada de cinco meses, cóntanos a súa historia en susurros mentres camiñamos con centos de refuxiados máis nunha marcha iniciada desde o centro de Budapest. O seu marido obsérvaa con tenrura mentres ela roza o relato da súa viaxe. Zenah quería viaxar a Suecia, onde ten amigos e familia, e estudar na universidade. "Mesmo xa tiña a miña especialidade elixida", explica.

"Cando quedei embarazada decidimos que era o momento de fuxir. A guerra está aí, sempre ameazando"

"Cando quedei embarazada decidimos que era o momento de fuxir. A guerra está aí, sempre ameazando. Cruzamos o mar, chegamos a Europa, pasamos por varios países até chegar aquí. Este país non nos gusta, só queremos escapar de aquí canto antes", prosegue.

Zenah e o seu marido foron trasladados polas autoridades húngaras a un dos campos de refuxiados do país. "Tratáronnos de forma humillante, coma se fósemos animais. Tiñamos que ir acompañadas sempre dun policía para ir ao baño, golpearon varias persoas, dábannos para comer un anaco de pan cunha pequena loncha de queixo", conta a nova. No campo tomáronlles as impresións dixitais, e iso cambiou os seus plans. O tratado de Dublín establece que os estranxeiros que entran clandestinamente na Unión Europea deben pedir asilo no primeiro país europeo que pisan, e permanecer alí.

Até chegar a Hungría o paso de Zenah por territorio europeo non fora rexistrado oficialmente. Pero no momento no que as autoridades húngaras lle tomaron as súas impresións dixitais, o seu plan de viaxar a Suecia para construír unha nova vida quedou en suspenso. "Agora só nos queda Alemaña", di, xa que o goberno alemán suspendeu temporalmente o tratado de Dublín para levar a cabo o seu plan de acoller a até 800.000 refuxiados. "Así que no canto de ter un fillo sueco terei un fillo alemán", exclama.

Xa case é de noite cando a marcha fai unha parada ao pé da estrada para comer algo. Percorremos un seis quilómetros, e o destino final da camiñada é aínda incerto. Aínda que din estar dispostos a chegar andando até a fronteira austriaca, os máis de 300 refuxiados que integran a marcha confían en que as autoridades húngaras terminen recolléndoos en autobuses, como ocorreu na madrugada do sábado cos 3.000 refuxiados que permanecían acampados na estación de tren de Keleti en Budapest.

Uns metros máis atrás de Zenah están Mohamed e a súa muller. Ela porta un cartel no que se le "Queremos un autobús". Camiñan collidos da man e non levan máis que unha mochila ás súas costas. Do mesmo xeito que Zenah, queren que os xornalistas falemos do trato que recibiron nos campos húngaros.

"Serbia ben, pero Hungría non. Varios amigos nosos foron apresados nos campos húngaros, recibiron golpes da policía"

"Viñemos desde Turquía por mar, navegamos durante máis de catro horas, nun pequeno bote, despois cruzamos as montañas, camiñando durante máis de dez horas, e chegamos a un campo en Grecia. Alí o Goberno axudounos, púxonos un barco grande para chegar a Atenas e de alí saímos cara a Serbia. Serbia ben, pero Hungría non. Varios amigos nosos foron apresados nos campos húngaros, recibiron golpes da policía, e tomáronlles as impresións dixitais. Contáronnos que mesmo golpeaban a menores", denuncia Mohamed. O seu testemuño coincide co doutros refuxiados que tamén estiveron retidos en campos.

"Camiñamos máis do que poidas imaxinar. Estamos tan cansos, moi cansos. Queremos axuda de calquera goberno", di. "Escapamos de Siria porque fai catro meses o Daesh [Estado Islámico] matou varias persoas na nosa cidade e tivemos que fuxir. Gústanos Siria, pero o Goberno e outros...", explica e non prosegue porque se emociona.

"Con xornalistas imos máis seguros; Hungría non nos tratou ben"

Xa é de noite e a marcha a pé avanza máis silenciosa. Algúns refuxiados portan carteis nos que advirten do perigo de viaxar nun camión frigorífico: 71 persoas morreron asfixiadas hai unha semana en Austria por viaxar nestas circunstancias.

Refuxiados portan carteis advertindo do perigo de viaxar en camións frigoríficos

Arredor do oito e media a policía húngara custodia os refuxiados e desvía a camiñada cara á estación sur de trens, situada a seis quilómetros e medio do centro de Budapest, de onde partiu a marcha. Un mozo húngaro que colabora coa organización Migration Aid explícalles que as autoridades levaranos  en tren até a cidade de Gyor, e de alí á fronteira austriaca. Zenah sorrí aliviada mentres acariña o seu ventre.

Con certo nerviosismo os refuxiados toman rapidamente asento nos vagóns do tren e mostran cos dedos o sinal de vitoria. Yasser, un palestino sirio procedente do campo de refuxiados palestinos de Yarmuk (Damasco) pide aos xornalistas que subamos ao tren. "Coa presenza dos xornalistas imos máis seguros. Hungría non nos tratou ben", di.

Pouco despois o tren emprende a súa marcha. Desde un portelo Mohamed despídese de Martha, unha das voluntarias húngaras que estes días os acompañaron: "Grazas pola vosa solidariedade. Pero ao goberno húngaro non podo darllas", bérralse sorrindo. Ela asente e devólvelle o sorriso. Sabe que se o goberno húngaro cumpre a súa palabra, este sexa quizais un dos últimos trens que as autoridades deste país pon a disposición dos refuxiados.