O blog Diario de Palestina cóntanos a historia de Mohammad Qureiqai, un neno de 13 anos que vive en Gaza e que pasa o tempo a pintar. "Como moitas outras crianzas palestinas, hoxe é noticia, mais non pola súa morte, senón pola súa vida"

Mohammad Qureiqai ten 13 anos e vive cos seus pais, máis catro irmáns e tres irmás, en Gaza. Como moitas outras crianzas palestinas, hoxe é noticia, mais non pola súa morte, senón pola súa vida. E é que en Palestina, os nenos e as nenas viven; e cando viven xogan e se divirten, e teñen afeccións diferentes, que comparten e gozan, e ás veces até causan admiración. Ese é o caso de Mohammad Qureiqai, quen amais de crecer e divertirse, informa; porque coas súas pinturas amosa á xente de Gaza o que as súas mans ven a través dos seus ollos. E dende a Faixa, cunha mirada grande, moi grande, e un sorriso aberto, moi aberto, Mohammad cóntalle ao mundo que en Palestina tamén hai nenos que xogan, que rin ou que choran; nenos que van á escola e estudan moito e outros que van e non fan nada, porque non lles gusta o colexio.

Hai tamén nenos que van á praia, como esa nena de Mahmud Darwix que ten unha familia, e a familia unha casa, e a casa dúas fiestras e unha porta; e no mar, un acoirazado divírtese cazando os que camiñan pola praia: catro, cinco, sete… que caen sobre a area. E a nena sálvase por pouco, grazas a unha man de néboa, unha man non divina que a axuda. E berra: “Pai! Pai, érguete, regresemos: o mar non é coma nós”. E o pai non responde. E hai sangue sobre as palmeiras, sangue nas nubes, e berra na noite deserta. E non hai eco no eco, e o berro eterno convértese en noticia veloz que deixa de ser noticia cando os avións regresan para bombardear unha casa. Unha casa con dúas ventás e unha porta. Unha porta que é como a de todas as outras casas palestinas: nunca se pecha, mais sempre está pechada, porque igual que moitos outros, Mohammad non pode saír de Gaza para amosarlle ao mundo que en Palestina hai nenos que xogan, que rin… e, coma el, pintan e contan historias.

Mohammad pinta dende que ten cinco anos. Comezou cun caderno e un lapis, e o asombro do seu irmán maior, Malek, quen lle pediu que repetise os primeiros traballos, para así comprobar que eran realmente del.  Dende aquela, Malek axúdalle e aporta ideas; ideas que son historias, historias que son Palestina, Gaza, a familia, nenos que xogan e rin… Historias que vive ou coas que soña, e que logo reflicte co pincel; como as que trata de describir nestes días nos que, cando hai calma, vai ao mercado, observa as casas bombardeadas, a xente aflixida, e logo pinta e escribe: “Ismael, xoga comigo!”, conta que berra un neno no funeral dun seu irmán. Amais, escribe:

Tes uns minutos libres?
Imaxina que vivías na casa que construíras dende cero durante moito tempo. Naceras nesa casa, criáraste nesa casa. Tes lembranzas, doces e tristes, que abranguen cada unha desas esquinas que queres, sen importar que doces ou pesarosas foran.
Na mesma casa, vives cos teus nenos, a túa muller, o teu pai, a túa nai, os teus irmáns e as túas irmás. Un total de 20 persoas baixo o mesmo teito. Tentamos contribuír ao aumento da poboación!
De súpeto recibes unha chamada anónima pedíndoche que saias desa mesma casa en só 10 minutos! Por que? Porque esa casa vaise destruír ou bombardear!
Pecha os ollos e imaxina que farías? Non llo digo aos gazatís que viviron esa experiencia, dígocho a ti! Si, a ti! Ti, que non vives en Gaza. Pensa en nós, gazatís, como seres humanos. Pecha os ollos e trata de imaxinar que farías de recibires a mesma chamada.
A onde irías? Onde irían os teus nenos? Estades todos desprazados, sen refuxio nin teito. Trata de pensar no que levarías contigo en 10 minutos. Que collerías: Carnés? Pasaportes? Documentos persoais? Cartos? Roupa? Os teus nenos?
Só tes 10 minutos; 10 minutos para amorear a túa vida nun monte e fuxir do lugar que unha vez chamaches “casa”, porque vanse bombardear os rebeldes nun abrir e pechar de ollos.
De verdade pensas que esta persoa e toda esa xente esquecerán ou perdoarán ou pensarán na paz?
Unha vez máis… Pecha os ollos: imaxina, pensa e dinos entón que é o que viches mentres tiñas os ollos pechados.

E mentres Palestina se afoga nunha historia que fala dun morto e outro morto e outro, os palestinos vivos, tamén sen nome, seguen a vivir. E as súas crianzas continúan a rir e a soñar e a xogar, como Mohammad, que xoga cos seus pinceis a ser Picasso, unha das súas iconas, debuxando guernicas entre mortos que dan vida. E mentres haxa luz e haxa vida, Mohammad Qureiqai, o Picasiño de Gaza, seguirá mostrándolle á súa xente as cores de esperanza das súas pinturas, para que aqueles que viven lonxe e só ven Palestina a través dos seus mortos, vexan que en Palestina tamén hai vida.