Na miña adolescencia inicial, naqueles tempos escuros do tardo-franquismo era común entre os nenos unha especie de xogo iniciático, non exento de certa dose de reprimida homofilia, consistente na exhibición e contemplación mutua das nosas pirolas coa coartada de “a ver quen a ten máis grande”.

E así foi a miña xornada de loita: Unha sucesión de intentos frustrados de mostrar a miña carraxe fronte á ignominia que estamos padecendo; de compartir o berro rebelde; de sentir que estamos en marcha

Veu isto á miña memoria cando esta mañá de Primeiro de Maio, vencendo a miña propia repulsión inicial a participar na, esta si,  impúdica exhibición da división sindical optei por saír á rúa a berrar (Ai, se o Zeca levantara a cabeza!), na moi inocente convicción de que a situación xustifica calquera cousa menos ficar na casa. E admito que, unha vez superada a barreira inhibidora do meu propio pudor, fun presa da mesma fruición coa que me masturbaba na adolescencia: a insatisfacción final movíame a buscar a plenitude na seguinte, e así sucesivamente ata o breve período de abstinencia marcado pola post-confesión... para volver comezar o mesmo interminable e relativamente insatisfactorio ciclo.

E así foi a miña xornada de loita: Unha sucesión de intentos frustrados de mostrar a miña carraxe fronte á ignominia que estamos padecendo; de compartir o berro rebelde; de sentir que estamos en marcha e que temos vontade de vencer a vertixe dun capitalismo desbocado que parece carecer de límites, a un sistema encarnado en partidos maioritarios que están ao servizo desa ambición insaciable por someternos e espremernos ata deixarnos convertidos en só polpa.

Primeiro acompañei unha marcha non moi numerosa e con fins indescifrables para calquera espectador, que transcorría detrás de un altofalante que emitía sen cesar o tango Cambalache (non sei se pretendía ser unha autoalusión, un autorretrato quizais), interrompido a ratos por unha sarta de proclamas (todo pregravado), como se de unha cuña publicitaria se tratase. Cheguei ás Praterías, escoitei o inicio dos discursos (ocos e estériles) e decidín ausentarme en busca de unha experiencia máis gratificante.

Cando apenas levaba uns minutos avanzando coa miña nova compaña, esta detívose moi ordenadamente a agardar que aqueloutra da que eu viña desaloxara a praza para non mesturarnos (“non vaia ser que nos confundan”)

Non tardei en atopala. A só cen metros encontrei un segundo cortexo, algo máis grande pero non moito, hei de dicir. Incorporeime a el en busca da miña ansiada e rebelde satisfacción. Pronto me decatei de que, agás unha pequena sección que berraba, tampouco aquela era unha marcha moi aguerrida. Cando apenas levaba uns minutos avanzando coa miña nova compaña, esta detívose moi ordenadamente a agardar que aqueloutra da que eu viña desaloxara a praza para non mesturarnos (“non vaia ser que nos confundan”, supoño que sería o razoamento de quen marchaban na cabeza). Así que tiven tempo e ocasión de ir contraavanzando e curiosear o que había. Vin moitas caras coñecidas e saudei xente que non vexo a miúdo... pero pronto me decatei de que alí, en todo caso, eu non era tampouco dos bos nin había ver apagado o lume que me ardía por dentro.

Así que decidín ir na busca da terceira, seguro de que sería máis combativa e, pensei, me reconciliaría coas miñas, ao parecer insaciables, ansias vindicativas. Tampouco andaban moi lonxe, apenas 50 metros tiven que percorrer para integrarme nela. Aínda menos xente que na primeira. De novo caras amigas, algunhas de persoas coas que compartín actividade sindical no pasado, e si (o recoñezo) máis berros... Mais moitas das consignas que se berraban eran vellos (tampouco eu son novo) slogans, que por mais que xustificados resultan absolutamente indescifrábeis para o común da xente. Vaia, que bastante afastados de algo que poida provocar a adhesión das pobres boas xentes do común que padecemos a crise en toda a súa crueza. Así que, cando rematou o radical paseo, non me parei a escoitar as proclamas e funme coas amizades que atopara (todas entradas en anos) de viños.

Ás persoas que coma min sobrevivimos no borde mesmo da miseria (con ingresos de 426 euros mensuais), ou na miseria extrema e sen ingresos, nos importa, literalmente, unha merda quen a ten máis grande (a manifestación, por exemplo) das organizacións sindicais

Probablemente, e con razón, a ninguén lle importe especialmente a miña insatisfacción onanista na procura de reencontrar o espírito da Loita de Clases nun Primeiro de Maio do século XXI. Mais tamén hei de dicir que a min e ás persoas que coma min sobrevivimos no borde mesmo da miseria (con ingresos de 426 euros mensuais), ou na miseria extrema e sen ingresos, nos importa, literalmente, unha merda quen a ten máis grande (a manifestación, por exemplo) das organizacións sindicais. O mesmiño que, así parece, lles importa a esas organizacións o que nos aconteza a case dez millóns de persoas vivindo por debaixo do listón da pobreza no Estado. E no seu xogo fachendoso, pueril e inconsciente de comparar os seus atributos mobilizadores conseguiron que un día en que as rúas deberan estar cheas a rebentar de xente amosando a súa rabia só uns puñados de fieis os acompañaran no ritual canseiro, desganado e litúrxico de “celebrar” unha mera imposición do calendario.

A verdade, hai pallas ben máis satisfactorias (especialmente na idade adulta) e que, a maiores, non teñen efecto nocivo algún para a inescusable necesidade de sumar forzas na oposición á contrarreforma do sistema capitalista. Talvez haxa que recomendar ás cúpulas dos sindicatos que lle dediquen máis tempo a aquelas, a ver se así abandonan estas.