Onte volvín ir ó teatro. Sentada na butaca no intre de empezar a función como cada vez que se abre o telón, lembrei, de xeito casi involuntario, unha escea infantil que non poderei borrar da miña cabeza por máis que pasen os anos: meu irmán, con catro anos, de pé nunha butaca, berrándolle emocionado á miña tía: “O canciño voa!, O canciño voa!”, estabamos a ver A Historia Interminable de Michael Ende e efectivamente, o gran Fujur, un enorme can Branco, o máxico dragón de Fantasía, surcaba os ceos ante as nosas atónitas miradas infantís…

Esa fascinante sensación de maxia e irrealidade séguese a producir en min cando me sento na butaca do teatro, de calqueira teatro, e vexo que se abre o telón

Esa fascinante sensación de maxia e irrealidade séguese a producir en min cando me sento na butaca do teatro, de calqueira teatro, e vexo que se abre o telón. Unha súbita ledicia infantil, un chispazo repentino de esperanza invade cada célula, e unha pequena luz acende no meu interior buscando alumear un camiño, ainda non sei onde leva, pero estou segura, segurísima de que vaia onde vaia, eu quero ir.

A irrealidade que comeza a cobrar vida ante os meus ollos de espectadora envólveo todo, de tal xeito que por un intre sinto como propios os aloumiños sobre a blanca face de Ofelia, os terribles pensamentos que atormentan o xove príncipe Hamlet e incluso o puñal asesino co que atravesa á súa propia nai. Fascíname o texto, o escenario, os vestidos de cores que Colombina loce dun lado a outro das taboas entre gargallada e gargallada, entretéñenme as risas, os aplausos e os intensos monólogos nos que casi son que de palpar a soidade do personaxe sobre o escenario. Esas horas de espectadora enchen o meu mundo de vidas alleas, sentidas como propias, de dramas casi reais ou de comedias desexadas á luz das risas compartidas.

Esas horas de espectadora enchen o meu mundo de vidas alleas, sentidas como propias, de dramas casi reais ou de comedias desexadas á luz das risas compartidas

Cada verso, cada frase, os berros entrecortados de terror xunto canda unha candea, o cheiro a madeira taconeada e esas miradas esquivas entre os amantes, os asesinos, os mendigos, os viláns, as heroínas das taboas son unha menciña para a alma, unhas veces aburrida outras famenta… porque cando se apagan as luces no teatro e se acenden as voces dos xenios da escea fronte o patio de butacas, sorrío emocionada e ansiosa, porque sinto que a vida para un cachiño, como cando de pequena meu pai me contaba un conto. Descanso da miña propia vida, do vivido xa, e do que ainda estou por vivir, e desfruto entón dunha vida nova, esa na que dende logo e por fortuna, querido irmán, os cadelos brancos sempre voan.