Sara está na praia sentada na beira, ollando as rochas dispostas ao lonxe onde fican penduradas as catro persoas máis importantes da súa vida a piques de saltar de cabeza. O seu home leva posto un bañador gris, o fillo maior un de cor vermella e os dous menores un azul idéntico. Sara contempla, orgullosa, as catro siluetas pensando no guapos que están con eses bañadores que lles mercou o ano pasado. Este verán non foi de compras, está no paro dende principios de ano, aínda que hai unha parte da súa alma que non o sabe. É un anaco da muller que se resiste a aceptar que perdeu o seu emprego despois de dúas décadas traballando.
É un anaco da muller que se resiste a aceptar que perdeu o seu emprego despois de dúas décadas traballando
Ten corenta e poucos anos e podería estar no mellor momento da súa vida: os fillos cada vez máis maiores agasállana cunha autonomía da que non disfrutaba en moitos anos e colmada de experiencia, en excelente forma física, estaría disposta a asumir calqueira reto.
Pero aí está Sara, sentíndose unha desterrada no seu propio país, aturando unha dor que a leva a zonas extrañas do seu espírito. Tanto, que a súa autoestima comeza a erosionarse. Nen sequera fai algunha das pequenas cousas de lecer coas que soñara nos días de xornadas interninables, esgotadoras. Igual non as merece, pensa ela. Contoume que traballaba nun museo ou nunha biblioteca, agora non me lembro ben, o mesmo podería ter sido nun medio de comunicación, nunha sucursal bancaria ou nunha tenda de roupa, tanto ten.
Que diferenza pode haber entre un emigrante que sae de Galiza na procura de traballo e un desterrado que escolle ficar aquí, aguantando por motivos persoais, familiares, de arraigo?
Que diferenza pode haber entre un emigrante que sae de Galiza na procura de traballo e un desterrado que escolle ficar aquí, aguantando por motivos persoais, familiares, de arraigo? O emigrante enfróntase a unha distancia física, a un cambio ligüístico, cultural, a unha ausencia, pero domina sempre unha búsqueda material no futuro.
O desterrado do seu posto de traballo, da súa empresa, dun mundo de seu, construído ó longo de décadas, que decide ficar aquí, síntese un expatriado no seu propio lugar, sen a ausencia nen a distancia físicas, pero afastado do seu sitio. A súa alma ten que comezar de cero nalgún dos seus recunchos, iníciase a recontrución e cambia a perspectiva vital. Pero este é un proceso longo, carece da inmediatez coa que se recupera un da picadura dunha faneca. Precisa dun tempo no que o desterrado pódese perder, desorientado, dolorido, exhausto emocionalmente. Terá que aprender a vivir doutro xeito. O aspecto material, sempre tratando de envolvernos, quedará forzosamente relegado a un segundo plano e exprimirase o deleite do cotiá, das pequenas grandes cousas menos visíbeis e, sobre todo, afectivas.
Sara pertence a unha xeración complexa, un tanto desquiciada no seu pequeno devir. Grandes herdanzas do pasado comprímense nos corpos dos nados nos setenta
Sara pertence a unha xeración complexa, un tanto desquiciada no seu pequeno devir. Grandes herdanzas do pasado comprímense nos corpos dos nados nos setenta. Persoas ben preparadas, cunha enorme conciecia de seu, expertas nadadoras entre dous mundos opostos: o mundo do desexo (vivir nun país máis naturalizado e menos acomplexado) e o mundo do real (a perda dos sinais de identidade, a uniformización, o esvaemento do propio e diferenciador). Vivir o fracaso e os erros doutros leva consigo unha frustración enorme polo presente, unha necesidade imperiosa de cambiar as cousas, un desexo profundo de remuda.
Vai chegando o final desta tardiña solleira e o lusco fusco será unha realidade máis en menos dunha hora. Os homes de Sara chámana dende os penedos cubertos de caramuxos, fanlle acenos chamativos, cariñosos, cheos de amor, para que ela se erga e goce da auga salgada quecida polo sol. Así que Sara, obediente, a pesar de sentir a auga fría, moi fría, vai entrando paseniñamente no mar, tratando de esquecer as ondas xélidas que xa lle cobren o embigo, e entón comeza a nadar lonxe, como cando era máis nova, pero sabendo que esta vez, cando deixe de dar pé, estará flotando á deriva.
