Todo parece indicar que EEUU bombardeará Siria nos próximos días, é o que os medios e a diplomacia denomina eufemisticamente intervir. Para empezar debemos aclarar que temos a humildade de recoñecer que, aínda que parece indiscutible que houbo un masacre por armas químicas, non sabemos quen foron os responsables. É por iso que a ONU envía inspectores á zona. Ignorado isto podemos presentar algunhas deducións lóxicas. A primeira delas é o principio establecido no Dereito Romano e utilizado en criminalística de cui prodest (quen se beneficia?). Desde hai semanas, na axenda das potencias occidentais e os seus adláteres árabes están as acusacións contra o goberno sirio polo uso de armas prohibidas, e o máis absurdo que podería facer ese goberno sería asasinar un milleiro de civís, incluídos nenos, nun barrio que non forma parte da fronte e pór en bandexa a xustificación dunha intervención militar de EEUU ou da OTAN. É dicir, a resposta de a quen beneficia o masacre por axentes químicos é aos partidarios desa intervención militar contra Siria.

A resposta de a quen beneficia o masacre por axentes químicos é aos partidarios desa intervención militar contra Siria

O seguinte que comprobamos é a rápida difusión da noticia sinalando a autoría do goberno sirio. Tan rápida que o día 21 os medios internacionais estaban a informar dun masacre de 650 persoas por parte do exército sirio utilizando como fonte informativa un tuit da oposición siria. Nada máis. Non se me ocorre ningún axente social que poida conseguir ser titular mundial cun tuit.

O día 21 os medios internacionais estaban a informar dun masacre de 650 persoas por parte do exército sirio utilizando como fonte informativa un tuit da oposición siria

Inmediatamente, os gobernos que mostraron o seu apoio aos rebeldes sirios comezan a esixir a presenza dos inspectores na zona para confirmar o ataque e determinar os seus responsables, e acusan o goberno sirio de non colaborar. Con todo, catro días despois ese goberno está a autorizar a presenza dos inspectores e dotándoos de escolta para desprazarse á zona. Cando se dirixen ao terreo, estes inspectores sofren un tiroteo. De novo o goberno é acusado da responsabilidade dos disparos de francotiradores ao convoi. Sería unha cousa curiosa que un bando escolte uns inspectores da ONU e que ao mesmo tempo lles dispare. A continuación, os mesmos que esixían a presenza de inspectores din que xa é tarde, que non necesitan os inspectores. Sen agardar ás conclusións do equipo de investigadores de Nacións Unidas, o secretario de Defensa estadounidense, Chuck Hagel, di que xa teñen a información de intelixencia que demostrará que “non foron os rebeldes e que o Goberno sirio foi o responsable”.

De nada serve que o goberno sirio o negue, ou que Médicos sen Fronteiras afirme que “non pode establecer a autoría do ataque”. A información do goberno sirio, difundida pola televisión nacional dese país, asegurando que o exército achou o día 24 un depósito dos opositores armados en Jobar, localidade da periferia de Damasco, onde atopou varios barrís de axentes tóxicos coa inscrición feito en Arabia Saudita, ademais de máscaras antigás e pastillas para neutralizar os efectos pola exposición aos devanditos químicos, só foi recollida por Prensa Latina.

O goberno que máis mortes provocou na historia por armas atómicas (Hiroshima e Nagasaki) e por armas químicas (napalm en Vietnam) é o que se presenta como protector mundial dos danos por esas armas

O goberno que máis mortes provocou na historia por armas atómicas (Hiroshima e Nagasaki) e por armas químicas (napalm en Vietnam) é o que se presenta como protector mundial dos danos por esas armas. O goberno que iniciou unha guerra de Iraq, que aínda continúa, xustificada por unhas armas de destrución masiva que non existían, agora propón facer o mesmo por unhas armas químicas fundadas nas mesmas probas. A sensación de déjà vu coa invasión de Iraq é inevitable. Entón pediron inspectores e cando se atopaban no terreo obrigáronos a saír precipitadamente porque comezaban a bombardear.

Son os mesmos gobernos que se escudaron nunha resolución da ONU para protexer os libios e terminaron bombardeando o convoi do presidente para que unha horda de mercenarios o linchase e colgase o vídeo en internet. É a mesma OTAN que bombardeou Iugoslavia sen autorización do Consello de Seguridade argumentando unha limpeza étnica que os forenses demostraron falsa e que, unha vez máis, o volverá facer en Siria sen importarlle a lexislación internacional. Os mesmos países que invadiron Afganistán para liberar as mulleres dos talibán e hoxe seguen sendo lapidadas e o país aumentando a súa marca de produción de opio, corrupción e pobreza.

Eses liberadores que esgrimen o dereito de protexer, a defensa dos dereitos humanos e a implantación da democracia cargan con demasiados antecedentes para que poidamos crer nas súas boas intencións

A todas esas persoas benintencionadas que din que non podemos permanecer impasibles ante o masacre de centos de civís en Siria temos de explicarlles que eses liberadores que esgrimen o dereito de protexer, a defensa dos dereitos humanos e a implantación da democracia cargan con demasiados antecedentes para que poidamos crer nas súas boas intencións.

Como sinala Jean Bricmont (Imperialismo humanitario. O uso dos Dereitos Humanos para vender a guerra, El Viejo Topo, 2008), asistimos a que gran parte do discurso ético da esquerda considera a necesidade de exportar a democracia e os dereitos humanos botando man das intervencións militares do primeiro mundo, e cualifican de relativistas morais e indiferentes ao sufrimento alleo a quen critican esas inxerencias. De forma que é precisamente esa esquerda a que inventa e interioriza “a ideoloxía da guerra humanitaria como un mecanismo de lexitimación”. É un erro expor que existen gobernos bos -que poden invadir- e malos -que merecen ser invadidos e derrocados-. Non esquezamos que se aceptamos esa opción, a invasión lexítima, no fondo, estamos a autorizar a do forte sobre o débil. Seica invadirá Brasil (tan democrático como EEUU) a Iraq para instaurar a democracia? Aceptariamos que o Líbano bombardease con carácter preventivo a Israel? Lembremos que foi atacado algunha vez por ese país, estaría moi fundado o seu ataque preventivo.

É precisamente esa esquerda a que inventa e interioriza “a ideoloxía da guerra humanitaria como un mecanismo de lexitimación”

Esquecen tamén que o poder sempre se presentou como altruísta. Dicir que se bombardea Iugoslavia para impedir unha limpeza étnica, invádese Afganistán para defender os dereitos das mulleres, ocúpase Iraq para levar a democracia e liberar o país dun ditador ou que se ataca Siria para derrocar un tirano non difire moito do discurso da Santa Alianza para enfrontar as ideas da Ilustración que inspiraron a Revolución Francesa, ou do de Hitler que xustificou a súa invasión dos Sudestes checoslovacos para defender a minoría alemá. Parece que esa esquerda de fervor internacionalista humanitario esquece que, xa nos tempos máis recentes, o intervencionismo estranxeiro occidental, que vén ser o mesmo que dicir o estadounidense, é o que apoiou en Indonesia a Suharto fronte a Sukarno, os ditadores guatemaltecos fronte a Arbentz, a Somoza fronte aos sandinistas, os xenerais brasileiros contra Goulart, a Pinochet fronte a Allende, o apartheid fronte a Mandela, o Sha contra Mossadegh e os golpistas venezolanos contra Chávez. Se de intervir para protexer e salvar vidas se trata, bastaría con bombardear moitos países de África con tetra briks de leite en lugar de bombas de acio.

Estar en contra dun bombardeo da OTAN ou unha invasión estadounidense non require dun pronunciado rexeitamento expreso a eses réximes para que non se interprete que se defenden

Tampouco é que esteamos a defender os talibáns, a Sadam, a Gadafi nin a Al-Assad. Estar en contra dun bombardeo da OTAN ou unha invasión estadounidense non require dun pronunciado rexeitamento expreso a eses réximes para que non se interprete que se defenden, o asunto ao que nos debemos expor é á violación da lexislación internacional por parte dunha potencia invasora, e as mentiras nas que se escudan para xustificala.