O meu fillo pequeno ten 10 anos. Os seus ollos non perden nada da realidade que o rodea. De maior, como miles de nenos no mundo, quere ser futbolista. A cea é un dos poucos momentos do día no que podo falar de vagar con el. Moitas ceas tamén as teño que saltar porque as xuntanzas en política están fixadas para non poder conciliar. O outro día, nunha cea calquera, comezou a falar da nena de Compostela. Faloume dos seus gustos, do boa que era en piano, da mala sorte que tivera cos seus país, de que todo fora por cartos....
Eu non daba case creto a todos os detalles que coñecía de tan triste suceso. Pregunteille como sabía esas cousas e contestoume literalmente: "Mamá, está en todos os sitios". Explicoume que o vira na televisión e que falara cos amigos e amigas no recreo. “É unha pasada” sentenciou mentres eu tentaban ordenar os pensamento para explicarlle a un neno o inexplicábel con palabras.
Desde entón non paro de matinar sobre que necesidade existe de transformar a información nunha especie de exhibicionismo mediático. A transparencia informativa é unha condición necesaria para unha sociedade máis ética e xusta, mais este delirio psicoloxicista das orixes do horror que vivimos eu me pregunto se é bo para a sociedade, se é bo para nenos e nenas. Incluso, é bo para o xornalismo? Eu non teño a resposta fácil e apriorística. Levo escoitado en demasiadas ocasións que os medios non poden ser a escola, que a súa misión non é formar. Sen embargo, non terán tamén algunha responsabilidade diante da sociedade e da infancia?
Deberíamos ser capaces de marcar algunha liña entre o que é informar sobre un acontecemento e o que é especular coas miserias humanas máis intimas
Elevar a categoría de espectáculo efémero a vida e a morte non contribúe nin a unha sociedade da información, nin do coñecemento. Cada vez proliferan espazos e programas onde as persoas expoñen a súa privacidade a luz pública sen ningún pudor. Desde o seus gustos sexuais até os medos máis íntimos que os invaden son obxecto de introspección ou debate, en moitas ocasións ficticio. Tamén cada vez diante dunha traxedia, a prensa busca vender máis describindo e fotografando, con todo luxo de detalles, a intimidade das vítima ou dos agresores. Significa isto que vivimos nunha sociedade máis tolerante e plural, permítanme lectores e lectoras que o poña en dúbida. Considero que deberíamos ser capaces de marcar algunha liña entre o que é informar sobre un acontecemento e o que é especular coas miserias humanas máis intimas. Primeiro, porque non achega nada para a comprensión ou mellora deste mundo e das persoas que o habitan e, segundo, porque enxalzalas, aínda que semelle que é para rexeitalas, só contribúe a unha sociedade máis miserábel.
O meu fillo aquela noite antes de se deitar, como seguro que outros moitos cativos e cativas, rematou a conversa dicíndome que a el lle daba moita pena a nena e que non podía deixar de pensar nela. Eu contesteille que a min tamén. Non tiña máis palabras.
