Bicos na memoria

A vida deixou en min sinais de momentos que aló quedaron: Rabuñaduras, queimaduras, engurras de expresión, marcas do tempo, cicatrices de portas que non se abriron ao meu paso e bicos enquistados onde a barba medra máis frondosa. Cada marca unha historia que é parte miña á que non podo renunciar.

Cada xeración, cada fito deixa unha pegada sobre a anterior no rebulir lento da transformación urbana. Un edificio, unha praza, unha corredoira, un pequeno muro que foi o lugar de nacemento sagrado que é gravado e respectado na memoria colectiva que o recoñece como tal

Na cidade os bicos son outros e as poutadas tamén. A cidade medra ao redor das súas marcas que mudan, acentúan e transforman a realidade mentres a cidade está viva. Cada xeración, cada fito deixa unha pegada sobre a anterior no rebulir lento da transformación urbana. Un edificio, unha praza, unha corredoira, un pequeno muro que foi o lugar de nacemento sagrado que é gravado e respectado na memoria colectiva que o recoñece como tal.

O destino quixo que na Coruña ese muro saíra á luz alí onde antes había un areal, onde os primeiros coruñeses xa facían rente ao mar ese camiño e despois muralla; onde houbo estaleiros, peiraos e refuxio de mariñeiros; onde había penas contra as que rompía o mar dándolle etimoloxía á cidade. Alí escavadoras e dinamita liberaron outros centos de bicos enquistados da memoria herculina: O Parrote.

A casualidade quixo tamén que o afloramento ocorrera baixo a bandeira dese progreso que trae aparcadoiros subterráneos, explanadas e falsos túneles que levan por diante castelos como o de Fontán para chegar antes sen saber moi ben para que pero borrando para sempre de onde vés.

Así, un ás veces imaxina se a catástrofe da Cidade da Cultura puido ser peor, discorre cal pode ser o nivel máximo de torpeza histórica que unha sociedade pode acadar

Así, un ás veces imaxina se a catástrofe da Cidade da Cultura puido ser peor, discorre cal pode ser o nivel máximo de torpeza histórica que unha sociedade pode acadar: As xeracións do monte Gaiás sálvanse polo feito de non ter proxectado o invento no medio da Praza do Obradoiro deixando a obra de Fernando de Casas Novoa detrás dunha porta antilume RF-90 dentro do recinto de mantemento.

Eu temo polo novo récord que imos bater. Non nos chega con erguer torres de alta tensión sobre o Castro de Elviña, non. Temos que soterrar a memoria de novo. Agochar o lugar de nacemento dunha cidade no soto dun aparcadoiro ao lado doutro túnel  baixo unha nova explanada. Nada novo nunha sociedade disposta  a deixar tamén baixo terra a outra memoria, a histórica.

Agochar o lugar de nacemento dunha cidade no soto dun aparcadoiro ao lado doutro túnel  baixo unha nova explanada

Só queda aprendermos a explicar diante de fillos e de netos que non fomos quen de facelo mellor, que a nosa contribución á cidade do século XXI foi agochar o noso pasado baixo unha lápida, que a nosa marca na historia será deixar para a posteridade unha explanada. Outra.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.