Aí vai un conto.

Debín de aprender antes a rozar (daquela maneira) que a sumar e restar

O noso souto do Incio está do lado xabreiro do val, é dicir, pouco lle toca o sol no inverno. E os castiñeiros sempre asombraron todo o que se lles poñía debaixo, así que alí practicamente non medra a herba: a terra está case en carne viva. Iso si, os toxos, silvas e fentos sempre medraron sen límite.

Cando remataba o verán e aínda non chegaba o outono subiamos ao souto para rozar. Os toxos eran a especialidade de meu pai, as silvas a especialidade da miña nai. Os fentos para os nenos. Eu lémbrome sempre cunha fouce na man. Debín de aprender antes a rozar (daquela maneira) que a sumar e restar.

Unha das prevencións elementais que nos ensinaron os nosos pais é que non podiamos deixar as fouces nin as machetas na terra, porque se cegaba o fío de tan magníficas ferramentas. Perdían a súa utilidade. O esforzo de mercalas, organizalas e telas a punto para a tarefa quedaba, se non se tiña coidado, arruinado.

Unha das prevencións elementais que nos ensinaron os nosos pais é que non podiamos deixar as fouces nin as machetas na terra, porque se cegaba o fío de tan magníficas ferramentas

O máis satisfactorio era cando a pequena familia facía soar as catro ferramentas á vez. Eu zoupáballe a uns fentos e ao volver erguer o fouciño escoitaba unha machetada de meu pai ao lonxe, o sacho de miña nai arrincando unha persistente uz e meu irmán dándolle duro a unha silva. Esa orquestra disharmónica era a sublimación do traballo en común.

Unha vez, nun despiste ao non gardar a distancia de seguridade pertinente, a punta do fouciño de meu irmán picou involuntariamente na miña perna. Daquel susto aprendín que cando varias persoas traballan xuntas é fácil danarse nalgún momento. Quedeime impresionado co golpe, pero cando hai irmandade e non hai intención de ferir... todo se arranxa.

Cada un tiñamos a nosa maneira de traballar. Meus pais discutían por cal era o xeito correcto de cepar os castiñeiros. Meu irmán e máis eu tiñamos maneiras diferentes de rozar: el máis intensamente e con menos constancia, eu moito máis a modo pero sen descanso. Pelexabamos por quen subía antes ao castiñeiro maior, por quen rozara máis silvas, por quen amontoaba mellor os fentos. Pero ao cabo dos días o souto quedaba limpo como unha patena. Tras o esforzo, chegaba o momento de recoller os froitos do traballo. E as castañas, antes ou despois, caían nos nosos megos.

Dende fóra, agora, vexo en Anova machetas cegadas. Esquecéronse da súa tarefa, de por que e para que están aí. Da maxia de zoar todas xuntas, cada unha ao seu xeito

Dende fóra, agora, vexo en Anova machetas cegadas. Esquecéronse da súa tarefa, de por que e para que están aí. Da maxia de zoar todas xuntas, cada unha ao seu xeito. Fouces novas do trinque a oxidarse contra a terra. Está chovendo moito este ano, e aquilo estase convertendo nun lameiro. As silvas vólvense descontrolar por riba das nosas cabezas, xusto agora que comezabamos a facelas retroceder.

Erguede as ferramentas e a rozar, carafio!