Hai cinco anos, polo Domingo de Ramos, na catedral de Cadrón non collía unha agulla. Había xa un ano que chegara o andazo da Depresión e semellaba que para quedar

Hai cinco anos, polo Domingo de Ramos, na catedral de Cadrón non collía unha agulla. Había xa un ano que chegara o andazo da Depresión e semellaba que para quedar. A xente andaba deprimida, coa cabeza gacha e a alma nos pés; sen esperanza e nada mellor que facer, metía as mans nos petos e escaravellaba neles ata facerlle buratos coas unllas mais grandes da conta. Para daquela, as unllas xa era o único que medraba sen traza, e os aborixes deixábanas a monte, con vagar para cortalas pero xa sen ánimo para facelo. Estaban todos alí, os crentes mais fervorosos, os tantomedá e incluso os catro gatos ateos de sempre. Estaba Marcial O Ferreiro, o fornecedor de apeiros de labranza; Celia A Doceira, que enchía de doces, pasteis e melindres os bandullos da República; don Servando O Prestamista, que collía cartos ao 3 e prestábaos ao 6; María A Taberneira, que tanto vendía unha lata de bonito coma un quilo de azucre ou un cuartillo de viño; estaban os que tiñan ovellas e mailos que tiñan vacas, e tamén os que só eran donos do seu corpo e a roupa que levaban posta.

Tres persoas distintas e un só Deus verdadeiro: Austeridade. “As débedas son sagradas e deben ser saldadas, nesta ou na outra vida. E non vos deixedes enganar: non hai outra alternativa para saíres do inferno” dixo

O crego Xeremías, un neocón da seita de John Looke, non cabía en si de fachenda. Aproveitou a ocasión que lle brindaba a desgraza comunitaria para esfarnar con vehemencia o seu credo. Díxolles que o inferno no que estaban era consecuencia dos moitos pecados dos anos pasados, de consumo desorbitado de doces, de fouces e arados abandonados a medio uso, e de botar mais tempo na taberna ca na casa propia e na de Deus. Podíase saír do inferno, si; pero había que pagar un prezo, xa que Deus non fai favores de balde. Se antes fora o desbaldir desaforado, agora viñan tempos de esforzo e parsimonia para poder saldar tódalas débedas; se antes medraban dun día para outro os prezos dos brazos de xitano, das fouces e das copas de coñac, agora eran tempos de darlle a volta á tortilla e baixar os prezos para así ser mais competitivos. Esforzo, Parsimonia e Competitividade. Tres persoas distintas e un só Deus verdadeiro: Austeridade. “As débedas son sagradas e deben ser saldadas, nesta ou na outra vida. E non vos deixedes enganar: non hai outra alternativa para saíres do inferno” dixo. Don Servando o Prestamista non paraba de facer acenos de conformidade e satisfacción.

Os da República Independente de Cadrón son xente de fe probada, e cando unha zunia se lles mete na cachola xa non pensan noutra cousa. Foi saír dos santos oficios e poñerse a aforrar coma tolos. “Claro, como non o pensaramos antes, canto mais aforremos mais axiña poderemos devolver os cartos que debemos”, animábanse uns aos outros no camiño de volta ás casas. Xa pola noite, María A Taberneira pechou a taberna e marchou deitarse. “Éche cousa do demo, hoxe non entrou unha alma”, díxolle ao marido, estrañada. Durante os primeiros días na nova xeira, entrou xente, pero xa non tanta coma antes; e a que entraba, mercaba un quilo onde antes levaba dous, ou cuartillos onde antes marchaba con litros, e pedían a copa sen café ou o café sen copa. Os cartos no caixón non medraban. “Este ano imos prescindir dos doces na festa. Hai que aforrar e ben podemos pasar sen eles”, díxolle ao home. Celia A Doceira mirou o caderno dos encargos e constatou estrañada que a este paso tiña caderno para o resto da vida. Pensara mercar un fouciño novo, pero decidiu ir tirando co vello ata onde dera. Marcial O Ferreiro xa non acendía as brasas da forxa tódolos mañás, pois levaba moito tempo facendo lume para o aire.

Os da República Independente de Cadrón son xente de fe probada, e cando unha zunia se lles mete na cachola xa non pensan noutra cousa. Foi saír dos santos oficios e poñerse a aforrar coma tolos

Un bo día, Marcial O Ferreiro acordou na baixada de prezos de don Xeremías. Pendurou na portada da forxa un letreiro na que anunciaba a baixada do prezo de tódolos apeiros e reparacións á metade, e sentou a esperar. A xente pasaba, lía a oferta e marchaba sen entrar. De alí a pouco, había letreiros iguais na docería e na taberna, cos mesmos ou parecidos resultados. Abatido e desorientado, Marcial non dubidaba das palabras de Deus e do seu profeta Xeremías, pero o caso era que canto mais aforraba menos tiña que aforrar, e por mais que baixara os prezos, unha fouce seguía a valer o mesmo ca quince brazos de xitano ou ca sete olas de viño. O mesmo ou parecido lle pasaba a Celia A Doceira e a María A Taberneira. E cando pensaron en saldar os prestamos de don Servando, caeron na conta de que a débeda multiplicárase por dous, xa que precisarían vender o dobre de fouces, doces e bombos de sardiñas para conseguir os mesmos cartos que antes dos días de aforro e competición.

Nas súas prédicas, o crego Xeremías segue a invocar a Santísima Trinidad da Austeridade. Don Servando O Prestamista xa non fai acenos de contento

Van aló xa cinco anos e cinco Semanas Santas. Nas súas prédicas, o crego Xeremías segue a invocar a Santísima Trinidad da Austeridade. Don Servando O Prestamista xa non fai acenos de contento. Cada vez que pasa a cobrar os recibos dos préstamos, os veciños dinlle unha e outra vez:”Deus llo pague, don Servando! Porque o que é nós ...“