Eu avanco, ti avancas, avanca el e avanca ela ... Ou sexa, o que se entende por “saltar por riba de”. En Cadrón levámolo facendo dende tempo inmemorial; iso si, sen saber se abancabamos con B ou avancabamos con V. Logo chegou a RAG e dixo que nin unha cousa nin outra, que o que nós faciamos chamábaselle avantar. Os cadroneses non somos reparados nin exquisitos, así que deixamos así a cousa e non interpuxemos ningún recurso constitucional. Nós o que queremos é poder saltar por riba das fochancas, lameiros, regos, portelos, toxeiras e silveiras. O noso fado é avancar. E o das vacas, que foron creadas por Deus á nosa imaxe e semellanza, tamén o é; e como non as tornes ben, avancan valados baixos e sebes fuleras na procura da vizosa herba dos prados veciños.

Eu avanco, ti avancas, avanca el e avanca ela ... Ou sexa, o que se entende por “saltar por riba de”. En Cadrón levámolo facendo dende tempo inmemorial; iso si, sen saber se abancabamos con B ou avancabamos con V

Cando a democracia nos asfaltou as primeiras pistas, os cadroneses botamos unha chea de tempo sen afacernos á aquela nova superficie chá e anegrada. Os mais afoutados aboiaban por riba delas coma penecos de viño purrela, agarrándose ao rabo das vacas para non caer de fociños; os demais, que eramos maioría, iamos polas gabias laterais ou pola cima dos valados, cando os había; e as vacas diminuíron tanto a súa velocidade de cruceiro que ás veces resultaba moi difícil saber se realmente andaban ou estaban quietas paradas. Un sen vivir! O alcalde presidente vendéranos o conto de que coas pistas asfaltadas perderiamos menos tempo nos camiños. Porén, a realidade naqueles primeiros días era ben outra: xa non é que tardaramos mais en chegar ás chousas, senón que moitas veces desistiamos a medio camiño e dabamos media volta antes de que a noite caera sobre nós; e cando iamos a Lalín, faciámolo sempre en grupo para percorrer as rúas termando uns dos outros.

“Penso que deron co nome aquelado ... porque mira que levan avancado os moi túzaros ... de Caixa Vigo avancaron a Caixa Nova, e logo avancaron a Novacaixa Galicia, e logo avancaron a Novagalicia Banco ..."

Con estes antecedentes comprenderedes mellor o abraio gozoso de meu pai o outro día, nunha rúa de Lalín, cando na beirarrúa de enfronte viu o novo letreiro da Caixa de toda a súa vida: ABANCA. “A boas horas ...! Estouche eu agora para andar avancando!”, dixo que foi o que primeiro pensou. Pero logo, xa reposto dos susto, deulle voltas á cabeza e confesoulle á muller (miña nai, en dúas palabras), todo cheo de razón: “Penso que deron co nome aquelado ... porque mira que levan avancado os moi túzaros ... de Caixa Vigo avancaron a Caixa Nova, e logo avancaron a Novacaixa Galicia, e logo avancaron a Novagalicia Banco ... e de tanto divino avancar caeron na conta de que o seu era un puro avancar ... E despois ríanse dos de Cadrón, que seica non faciamos mais ca avancar dun lado a outro.”

“Papá, a cousa non vai por aí ...”, retruqueille eu, que xa o vía enchido de fachenda, case independentista. Lembreille que o avancar que el pensaba escribíase con V; e por se isto non abondara, que o noso avancar non existía e que deberiamos dicir avantar. “E quen dis que dixo que avancar non existía?” “O señor García-Sabell, o señor Fernández del Riego, o señor Barreiro, o señor Ferrín, o señor Alonso Montero ... homes sabios, papá” “Homes sabios! ... serás parviño ... non sei a quen demo saíches ... ou sexa, que un señor chamado Del Riego vaime dicir a min se en Cadrón avancamos ou non? Pero mira que es ben parvo ... dille que veña alí, que xa llo explico eu ...” “Papá, o señor Del Riego non vai poder ir a ningures porque xa hai que morreu ... “ Para daquela xa o vello perdera a paciencia toda comigo e espetoume: “Pois que veña morto, que llo explico igual ...!”.

"Para que raios quero un banco mollado? Eu quero o meu banco enxoito, aínda que eu estea enchoupado da cabeza aos pés. Por iso gardo os cartos alí, e non nunha caixa de zapatos"

Esta conversa foi antemediodía. Xa pola tarde, e despois da sesta, o vello pasaba distraído as follas do Faro, ata que enfociñou nunha delas. “Ves ti, isto si que non ...”, escoitei que dicía en voz alta. “Que mosca lle picaría agora!” pensei, e fun cabo del, antes de que chamara por min. Un anuncio de ABANCA ocupaba toda a páxina e poñía: UN BANCO QUE SE MOLLE CANDO TI TE MOLLES. O vello sinalou co dedo as letras e volveu acender. “Así como o nome me pareceu aquelado, isto si que non. Xa estamos con trapalladas! Para que raios quero un banco mollado? Eu quero o meu banco enxoito, aínda que eu estea enchoupado da cabeza aos pés. Por iso gardo os cartos alí, e non nunha caixa de zapatos.” “Papá, non é iso ... queren dicir que os teus problemas van ser os seus problemas, é unha maneira de dicir ...” Meu pai cortoume, seco e case autoritario: “E veña que dálle ... Pero a quen raios sairías ti!”