Xulguen vostedes

A culpa foi de Twitter, esa válvula de escape que sobre todo utilizo os venres pola noite cando xa se me acabou o JB. Tiña o iPhone a man, sobre a mesa, e a entrevista a Pablo Iglesias na tele. E sen whisky. Mala combinación.

O primeiro que me chocou foi o ton, porque as entrevistas en La Noche son habitualmente dun discorrer afable, como unha conversa ao redor dunha mesa camilla con braseiro. Nesta ocasión con todo planeou desde o inicio un estraño ton incisivo que non tiveron que padecer outros convidados. Ya me gustaría estas preguntas a un ministro" foi  o meu primeiro tuit. Aí empezou o meu calvario.

O resto xa o saben. A cousa foi in crescendo ata que chegou a pregunta de marras, se é que unha felicitación se pode considerar unha pregunta. Eu crin que Sergio Martín o ía interrogar pola recente excarceración de Santi Potros. Pero non. O que fixo foi darlle os parabéns! Foi cando puxen o meu segundo tuit: Indignado. Aí cavei a miña tumba.

Si, posiblemente debín absterme de facer ese comentario tras dirixir ese programa no pasado, pero non puiden evitalo. Tratarei de controlarme para o futuro. En todo caso, no meu descargo podo dicir que só foron un par de tuits -non unha carta ao director- e que aguantei máis tempo que Pedro J. con Casimiro. Por certo, Sergio non foi o meu sucesor en La Noche, como de forma errónea e interesada publicaron, senón Ana Ibáñez, excelente profesional e compañeira, unha aposta segura da casa e á que felicitei tamén publicamente cando lle deron o meu cargo. Supoño que iso non xogaría na súa contra, aínda que ao final o certo é que a acabarían cesando como condutora dese espazo. Agora presenta maxistralmente o Matinal.

A primeira vez que lin o nome de Santi Potros foi a mediados do oitenta. Perich, nas súas inesquecible Noticias del Quinto Canal da revista Interviú, debuxou unha viñeta na que se lía: "La peste equina permite la captura de Santi Potros". Pareceume unha ocorrencia moi acertada definir a semellante personaxe como un gando apestado. O curioso foi que anos despois detiveron a Josu Ternera en plena crise das vacas tolas e empecei a pensar entón que non era posible tanta casualidade e que a todo ese gando equino e bobino o mellor era sacalo da circulación para evitar contaxios. Unha simple pregunta no canto dunha irónica felicitación sería sen dúbida máis clarificadora e tamén moito máis comprometida para Pablo Iglesias. Así o expresei en Twitter e desencadeouse a tormenta dixital en forma de 'eloxios': "Soviet, bolivariano, etarra, independentista, masón, comunista, gallego,..."

Teño que recoñecer que non é a primeira vez que me pasa. Cando me destituíron, o meu amigo e paisano  Manuel Jabois dedicoume unha carta eloxiosa no seu blog e deseguido encheuse de comentarios de todo tipo. Entre os mimos e as mostras de apoio tamén se deslizaron outros non precisamente cariñosos. Segundo algúns desas mensaxes o que máis fun na miña vida é sectario, e en concreto sectario recalcitrante, mentres que Ana Pastor só era sectaria sibilina, que ao parecer nisto do sectarismo hai graos, como no exército. Tamén fun sectario de tomo y lomo, criptosectario e sectario abrasivo, que debe ser xa o non vai máis do sectarismo. O mellor era a última mensaxe: "Ese señor Forbes es un sectario sin igual", que xa asinaba eu ser sectario recalcitrante, sibilino e abrasivo na mesma noite con tal de chamarme Forbes ou estar na súa lista.

A novidade nesta ocasión foron os comentarios en diarios dixitais, algún dirixido curiosamente por un estreito colaborador do director de La Noche. Un dos insultos máis repetidos que me dirixiu foi o de "Rojo", o que non deixa de ter a súa graza tendo en conta o apelido do devandito director. Tamén son, ao parecer, o candidato da próxima televisión bolivariana, presidente do soviet de Pontevedra e un baboso que vou pola redacción saltando e berrando "soy el más rojo", cando todo o mundo sabe que en realidade son granate, a cor da bufanda que levo anudada ao pescozo cando xoga Pontevedra en Pasarón.

É curioso isto das etiquetas. Cando era director de La Noche para unha era de Intereconomía, para outros tiña a mirada progresista, ou era independentista, ou españolista, bipartidista, mediopensionista... Posteriormente, ao entrar a formar parte do Consello de Informativos -órgano creado pola lei de 2006 para garantir a independencia dos profesionais de TVE e elixido por estes- a actual dirección definiunos como o 'Comando Rubalcaba'. Agora resulta que ao parecer somos tamén de Podemos. Pero en que quedamos? En fin, que estou feito un lío.

Hai outras afirmacións que igualmente producen hilaridade, como que o meu nomeamento se debeu á teimosía do do ministro José Blanco. Na tele, a xente da miña contorna sabe que en todo caso foi máis ben ao contrario. E os comentarios da actual dirección sobre a miña escasa disposición ao traballo e a miña nula aptitude xa nin os catalogo. Eles mesmos se retratan.

O último saíu hai un par de días. Alguén, imaxino que ten acceso a esa información interna desde un alto cargo, pasoulle a un destes diarios dixitais o importe do meu plus cando dirixía e presentaba La Noche en 24 Horas, aínda que convenientemente inflado. Non debo queixarme, hai peores tipos de guerra sucia. Esqueceu en todo caso comentar un pequeno detalle. Nesa cantidade ían incluídos tamén os gastos da vivenda e o transporte semanal, como é habitual nestes casos, porque a miña muller e os meus tres fillos, aos que visitaba cada fin de semana, quedaron en Galicia. Eu en realidade quería facer o programa ao modo Errejón, é dicir, desde Pontevedra e non desde Madrid, pero non me deixaron. Así que, posto todo na balanza, en realidade os meus ingresos netos eran inferiores aos da miña anterior responsabilidade como director do Centro Territorial de Galicia. E xa non lles conto que aínda por riba o caseiro quedou coa fianza.

Eu creo que ao final todo isto que me está pasando vén a conto das críticas que desde o Consello de Informativos facemos á actual deriva de TVE. Hai uns días unha información desvelaba unha folla de ruta para o asalto á televisión pública que incluía a anulación do Consello, o seu desprestixio. Se lembran, cando presentamos as sinaturas de 1.500 compañeiros denunciando manipulación e censura, o xornal La Razón publicou unha información a catro columnas zoupándolle ao noso presidente, Alejandro Caballero. Agora tocoume a quenda a min. En fin, poden ir atando cabos.

Resúmollelo a modo de conclusión: o novo modelo dos nosos informativos inclúe un director da Razón, un subdirector de Telemadrid, unha subdirectora ex asesora dun conselleiro do PP, unha responsable da área de economía cesada no seu día por elaborar listas negras, un xefe de prensa do PP como director de TVE Cataluña, unha purga cada venres pola noite... Case mellor 'xulguen vostedes'.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.