O Mancomún

É sabido que a morte é quen de te atopar no recuncho máis afastado do mundo. Tamén que ás veces es ti quen a vai procurar ao lugar máis illado.

Vénme ao acordo a anécdota do discípulo persa que foxe a Damasco escapando da Morte e o aceno de sorpresa dela.  Se mal non me lembro creo  que a  conta Quico Cadaval ambientándoa con humor nas terras do Barbanza.

Poñamos que ti es un cidadán do mundo, cosmopolita, urbano, europeo, farto da civilización e das canles navegables, e un bo día dis, eu vou deixar Holanda, xa me tolea tanta bicicleta, eu quero vivir en calquera aldea perdida da Galicia máxica practicando gandaría e agricultura ecolóxica. Ben mirado, que estranxeiro non soñou quedar a vivir na humildade serena dos nosos montes  e areais? Vas  un día e dis, quero parar alí onde abrollan as augas máis claras do mundo. Limpeza, profundidade, clareza de corpo e espírito… Buscas a aldea máis afastada do bulicio e do mundanal ruído, alá onde Galicia case perde o nome, poñamos por caso, e ficas en Petín, na comarca de Valdeorras, nunha aldea de casarellos chamada Santoalla do Monte, e feliz  aquel que non sabe que é feliz. Apousentas nun alto venteado onde só hai dúas casas e viven dúas familias porta con porta, a túa e mais a dos veciños, que son ( aínda ti non o sabes) os que che han dar morte violenta.

Así van pasando os anos, ti amais a túa parella gozando da gastronomía da zona, partillando o gando, a matanza do porco, a friaxe do inverno  e a secura dun falso verán mediterráneo cos teus futuros asasinos. E un día ti tamén queres a túa parte do monte comunal, que disque a cuarta parte do monte galego é propiedade colectiva dos veciños. Os avogados das silveiras aconséllache ben, reclama, ti tes o teu dereito coma calquera, Dutchman!

Daquela, habíalo escoitar mil veces coma min: non te metas ho, que ti non sabes disto, ho, que non é para ti, ho, e deixa o conto ho, que iso é cousa dos patrucios; pero ti insistes na túa teima (holandés errante) e así me coma o demo se o paraíso non che vai quedando pequeno e unha mañá de xaneiro a serra do Eixe tórnase no teu cadaleito natural. Será acubillo ao teu desacougo vital, sepultura das túas propias contradicións.

Procurabas o comunal ou se cadra o teu sino? Malfadado, o teu mal viña da man das inseguridades alleas. Porque aquí na Galicia profunda non deberías meter a man no mancomún. De quen cres que son as castañas que caen libres ao camiño? Mellor que podrezan antes que as comas ti.

Así que un día os paisanos sentirante alleo, intruso, arribista no agro, levarán mal que un holandés sache, pode, críe rabaños ou obteña beneficios do que é de todos. Un día representarás a ameza que vén de fóra, do mundo rico nas cores do teu Chevrolet. O teu cosmopolitismo non che vai servir de nada e nunha encrucillada de camiños, entre os freixos e os castiñeiros, no mancomún mesmamente, ou na túa propiedade, xa que máis ten, atoparate Ela en forma de dous paisanos que aínda viven na escuridade mental, e con esa finxida cara de sorpresa milenaria que arrastra, dirache con sorna:

- Vaia, ho, eu a ti facíate máis no aeroporto de Schiphol, e ti por aquí? Nunca pensei atoparte nas terras de Valdeorras.

Sen remorsos, a gadaña varrerá para a casa. Gaña a banca. E ti descansarás debaixo dunha lousa e unhas mimosas adiantadas. E será suficiente o seu regañar de dentes para que despois reine a solitude da serra calada onde asubía o aire fino de inverno, medra a túa colleita ecolóxica e se prepara o monte para arder no verao.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.