Moitos lembramos nestes días a Eduardo Galeano, o poeta latinoamericano da dependencia, o mestre que nos amosou un mundo descoñecido, que nos devolveu a verdade arrebatada sobre un continente en carne viva, cruzado polas cicatrices do saqueo, golpeado por todo tipo de violencia. O seu relato lírico sobre un subdesenvolvemento do Sur que é contrapartida necesaria ao dispendio do Norte guiounos a moitos na nosa persoal descuberta de América.
Setecentos deses invisibles aos que prestou a súa voz fonda con acento rioplatense afogaron no último de demasiados naufraxios nesa foxa común na que o capitalismo converteu o mar Mediterráneo
Pero non escribía para nós. “Escribo para os que non poden lerme”, dicía. E setecentos deses invisibles aos que prestou a súa voz fonda con acento rioplatense afogaron no último de demasiados naufraxios nesa foxa común na que o capitalismo converteu o mar Mediterráneo. “A maioría das novas que o mundo recibe proveñen da minoría da humanidade, e a ela se dirixen”, escribiu tamén, e por iso son poucas as traxedias que chegan a perturbarnos; a maioría dos migrantes que morren fano entre o son do mar e o silencio dos grandes medios de comunicación.
Desta volta os que deciden o que ocorre no mundo tiveron a ben falar dos invisibles, e como nas anteriores traxedias que non pasaron inadvertidas lembrei o que o Galeano escribira en 1998 en Patas arriba. La escuela del mundo al revés, para min o máis querido dos seus libros:
"Paradoxicamente, moitos traballadores do sur do mundo emigran ao norte, ou intentan contra vento e marea esa aventura prohibida, mentres moitas fábricas do norte emigran ao sur. Os cartos e a xente crúzanse no camiño. Os cartos dos países ricos viaxan aos países pobres atraído polos salarios de un dólar e as xeiras sen horarios, e os traballadores dos países pobres viaxan, ou quixeran viaxar, cara aos países ricos, atraídos polas imaxes de ledicia que a publicidade ofrece ou a esperanza inventa."
Tan perto e tan lonxe de nós, milleiros morren intentando chegar á costa europea en barcas ateigadas, pero a Unión Europea e os Estados Unidos de América están demasiado ocupados cociñando en segredo un máis deses tratados de libre comercio
Tan perto e tan lonxe de nós, milleiros morren intentando chegar á costa europea en barcas ateigadas, como morren cruzando o río Grande, pero a Unión Europea e os Estados Unidos de América están demasiado ocupados cociñando en segredo un máis deses tratados de libre comercio que están precisamente na cerna da permanente traxedia humanitaria. Tratados que santifican un perverso dogma, o da desregulación e o “libre mercado”, que se inocula como ciencia nas facultades de economía do mundo, que condena a millóns de persoas á miseria e á morte mentres enche os petos das corporacións transnacionais que trafican coa saúde, a vida, a ilusión e a necesidade das persoas, agochando en paraísos fiscais os insultantes beneficios arrincados aos escravos do século XXI e chuchados aos nosos minguantes salarios.
O mundo está dirixido por xente da catadura moral de Rodrigo Rato, exdirector desa omnipotente, omnipresente e omnívora fábrica de miseria que é o Fondo Monetario Internacional. A súa imaxe sendo delicada e fugazmente detido foi a traca final do estoupido da nosa burbulla inmobiliaria, unha escena máis do esperpento no que se tornou aquel espellismo ibérico de modernidade e riqueza, presenciado agora por unha España desconcertada e aturdida, afogada no mar de crédito en que intentara mergullar un pasado de atraso e frustración.
Comecemos a chamar ás cousas polo seu nome. É o capitalismo global o que desbota polo sumidoiro do Mediterráneo milleiros de vidas cada ano. Como é o capitalismo global o que escraviza á costureira que fabrica en Bangladesh a roupa que se vende en Suecia
Comecemos a chamar ás cousas polo seu nome. É o capitalismo global o que desbota polo sumidoiro do Mediterráneo milleiros de vidas cada ano. Como é o capitalismo global o que escraviza á costureira que fabrica en Bangladesh a roupa que se vende en Suecia, o que envelena ao agricultor que recolle en Nicaragua a froita que loce nos mercados de Estados Unidos, o que lle nega o tratamento á enferma de chagas en Bolivia mentres sobremedica ao ancián en España. É o capitalismo global o que explota ao mineiro que extrae en Botswana os diamantes que brillan nos salóns de festas de Francia, o que expulsa da súa terra á labrega do Paraguai para beneficio da oligarquía de sempre sostida polas embaixadas do Norte, o que arrastra á violencia e á droga ao mozo dun barrio de chapa e ladrillo de Colombia mentres un respectable executivo con traxe á medida e garavata de seda lava os inmensos beneficios do narcotráfico nun elegante despacho financeiro da Suíza e infla con eles burbullas financeiras que logo nos estoupan a todos nos fuciños. Chamemos ás cousas polo seu nome. A riqueza, o dispendio, o exceso, o consumismo insaciable do Norte, todo isto está construído sobre a miseria do Sur, da que foxen en lanchas escanastradas os invisibles que morren afogados a unhas millas das belezas de Sicilia.
