Máis complexidade, por favor

Logo da campaña máis baleira, frívola e simple que un é capaz de lembrar, a xente contestou votando o 24M pola complexidade, a sutileza e os matices. Fronte ás propostas para dummies sobre escoller entre comigo ou contra min, ou vellos ou novos, ou caste ou plebe, ou corruptos ou puros, ou vermellos ou azuis, ou Venezuela ou Dinamarca, os votantes decantáronse por ensinarlles a todos os candidatos e todas as forzas que a política debe practicarse igual que se conforma a realidade: diversa, poliédrica e ás veces contraditoria.

Parece coma se canto máis teimasen os partidos en reducilo todo a mercadotecnia e publicidade, tratando os cidadáns como consumidores que só saben dixerir produtos rápidos e baratos de usar e tirar, máis se esmerasen eses mesmos cidadáns en obrigalos a elevar o nivel, viaxar, ler, visitar museos, ver mundo e coñecer xente. Fronte aos que se angustian e prognostican a chegada dunha lóbrega era de inestabilidade, promiscuidade e regreso do música disco e os pantalóns de campá, convén transmitir un pouco de fe e esperanza.

Afixerámonos á facilidade e a comodidade mental que aseguraba o bipartidismo e agora todo o que non sexa elixir entre papá e mamá prodúcenos preguiza ou pánico. Todo canto pasa de dúas opcións, parécenos demasiado complicado e inestable. A complexidade converteuse nun problema e a única solución que parece servir pasa por volver meter esa realidade tan incómoda nunha práctica caixiña que só dispoña de dúas opcións: abrir ou pechar.

Somos moitos, pensamos diferente, queremos cousas contraditorias e non queda outro remedio que negociar e chegar a acordos porque ninguén ten forza ou votos para impor a súa axenda e as súas prioridades aos demais. Benvidos á vida real. Cando foi que a realidade se converteu nun problema? Desde cando a mellor solución para a democracia pasa por ir simplificando até ser poucos, querer todos o mesmo e obter maioría para imporse ao resto?

Fronte a concellos e parlamentos desconectados da vida real e desequilibrados, onde había máis xente que sentía fóra que dentro, agora renacen institucións reconectadas á vida real e máis equilibradas, onde seguramente volve haber máis xente dentro que fose e onde exercen voz e voto un espectro máis amplo e bastante máis parecido á pluralidade das persoas que elixen e pagan eses concellos e autonomías.

Fronte a un debate público onde só parecía haber unha axenda e só existía unha alternativa porque todo o demais era testemuñal, ou era pecado, ou estaba prohibido, ou resultaba imposible, retornamos lentamente cara a unha deliberación democrática onde compiten con posibilidades efectivas de éxito diversas axendas, prioridades diferentes e políticas alternativas.

Non sei por que tantos se alarman tanto e pulsan compulsivamente o botón do pánico. Eu non aprecio máis que vantaxes e as historias de terror só mas tomo en serio no cinema, ou cando a conta Iker Jiménez.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.