Feliciano amigo de vellos refráns e mariñeiro de oficio, traballou ata a súa xubilación en varias compañías estranxeiras, tanto de buques mercantes como nas plataformas petrolíferas.

Cultivouse - como di el - lendo a bordo dos barcos durante anos, a enciclopedia Océano que mercara en México por uns vinte pesos

Cultivouse - como di el - lendo a bordo dos barcos durante anos, a enciclopedia Océano que mercara en México por uns vinte pesos, esa foi a súa única fonte cultural e de lecturas, ademais de visitar mais de trinta países e centos de cidades: “ viaxar foi a parte mais importante da miña educación, porque quen non sal nunca da súa terra, só ten un xeito de pensar e facer as cousas, e non coñece o que se fai e se cavila por aí afora”.

Feliciano ten dúas teimas: o seu agarimo polo mar, e a xenreira cas mulleres- por mor dun fondo desengano - culpa segundo manifesta, dun compañeiro desleal que lle roubou o amor da súa vida.
Chegoume a dicir un día que todas as mulleres “eran o segundo error de Deus”, citando a Nietzsche sen sabelo quizabes.

― Non o sabía pero que mais dá ―me dixo ― cando lle apuntei a orixe da cita.

―Non ves que todos andamos a roubar e repetir o que xa dixeron ou escribiron outros antes ca nos... Especialmente vos, os políticos. E mentres roubedes só palabras toda vai ben.

― Eu manteño pola miña experiencia aquilo que din os mais vellos : da muller, do vento e do mar, non te podes fiar... E agora nin dos bispos nin dos banqueiros.

Miña intención era facerlle dende hai tempo unha entrevista, na que me contara a súa experiencia persoal dos seus viaxes en procura de traballo, que lle obrigaban a relacionarse, falar e convivir a bordo con alemáns, holandeses, ou noruegueses

O “Pateiro” xubílase, e pasea pola Ría de Arousa nunha dorna pintada de domingo a que chama Sabela en honor a súa nai, “a única muller boa que coñecín”.

Miña intención era facerlle dende hai tempo unha entrevista, na que me contara a súa experiencia persoal dos seus viaxes en procura de traballo, que lle obrigaban a relacionarse, falar e convivir a bordo con alemáns, holandeses, ou noruegueses.

Invitoume esta fin de semana a dar unha volta na dorna e aceptei de bo grao.

― Non para ir pescar, senón para que te sintas arrolado pola mar, como no colo das naiciñas, e tomes notas relaxadas desa trapallada de entrevista que me queres facer.

Merquei por levar algún agasallo, un pouco de queixo, pan e viño; unhas latas de bocartes e, un sombreiro de palla para coidarme do inexistente sol.
As oito e media da maña embarcamos desde o peirao de Palmeira.
As nove xa estabamos no medio da ría de Arousa.
Desde esa posición os pobos parecían ordenados, ben encaixados, bonitos... fíxenllo saber e contestoume coa perspectiva do viaxeiro filosofo :

― A distancia e moi boa para a imaxinación, a pintura e a política...a medida que te acercas as cousas e as persoas, descobres o mal que se levan moitas delas en relación co que coidabas de lonxe.

Entreille a saco sen mais voltas, e pedinlle me contara como eran aqueles viaxes seus, desde Galicia ata os portos de embarque europeos.

― Nada que recorde con mais alegría e bote mais en falla que aqueles bos tempos pasados. Eses recordos son mellor riqueza que teño, porque cartos non fixen, e a miña pensión este goberno estáma a escarallar.

"Nada que recorde con mais alegría e bote mais en falla que aqueles bos tempos pasados. Eses recordos son mellor riqueza que teño, porque cartos non fixen, e a miña pensión este goberno estáma a escarallar"

―A cousa era ben doada daquela, dous ou tres compañeiros axustabamos un taxi en Ribeira, que tiña a obriga de nos levar ata o mesmo peirao de destino.

―Polo camiño faciamos algunhas cousas que nin te conto, e gozabamos dunhas boas vacacións turísticas o noso xeito.

― Parabamos a xantar e beber cando nos petaba, como fan de sempre os ricos.

―Nada mais chegar a porto do embarque despedíamos o taxista, dabámoslle unha boa propina, subiamos a bordo, cada quen o seu barco, e acabouse a historia.

Utilizabades moi pouco o avión...?

― Iso veu anos despois, era mais aburrido co carallo e por riba pasabamos medo a cachón.

―Chegabas a cidade do embarque nunhas horas; alí collías un taxi do país que te levaba ata o barco; deste xeito rematouse o viaxar vivindo o camiño, e acabáronse as risas e as foliadas xunto cas xentes deses países.

Que tal vos entendiades no caso de preguntar algunha cousa?

― A cousa non tiña moito aquel; os cartos son os cartos, a cervexa, a alegría e igual en todas partes, todos son mais ou menos veciños nestas cousas...

―Cando viaxabamos en avión, o chegar o aeroporto collías un taxista daqueles, que son mais ou menos coma os de Ribeira, e dicíaslles : veciño, lévame a esta dirección do porto, dirección que levabas escrita nun papel... levábate axiña e xa esta!.

Si pero logo cando chegabas o pe do barco, como amañabas?

―Pois coma ía facer, tes cada pregunta, chamaba a calquera mariñeiro de a bordo desde o embarcadoiro : veciño, son un compañeiro, avisa o capitán que teño que entregarlle a cartilla de navegación !. E ca mesma subía a bordo co macuto.

―O pouco chegaba o capitán; eu presentábame, explicáballe de onde viña, de quen era eu e mais o meu oficio, a miña experiencia noutros barcos, e logo entregáballe a cartilla de navegación e uns documentos da armadora, acabábase así o conto, e a traballar.

Polo que me dis supoño que os capitáns eran galegos, non si?

―Os capitáns que eu coñecín daquela eran alemáns, holandeses, daneses, ou noruegueses...

Logo, me queres dicir como te entendías con eles para darlle tantas explicacións?.

― Ti pareces parvo, como queres que me entendera, en galego!

Calei avergoñado. Xantamos os bocartes, e bebemos un albariño pasable.

Feliciano sorrindo estrañamente botoume na dorna unha cantiga alamana que soaba moi ben, e aínda que eu non sei alemán, cantaruxei a música como se fai co himno español...