Lin hai unhas semanas con moito interese o artigo de Braulio Amaro en Sermos Galiza sobre a eficiente e amable actuación do persoal das urxencias médicas no Hospital de Vigo, no que narra o que a el lle aconteceu cando se achegou unha mañá para solucionar un seu problema de saúde. Penso que foi moi acertado por parte do articulista recoñecer publicamente o bo facer dos traballadores da sanidade, que ao meu xuízo o merecen, que tamén eu fun testemuña en varias ocasións de historias semellantes á súa no Hospital Clínico Universitario de Compostela. Mais tamén estou a selo, estes días de comezos de xaneiro, dun conto hospitalario que non pinta tan ben. Permítanme que llelo refira.
Non me movo con moita soltura pola cidade onde acontece o que estou a relatar, xa que non a coñezo tan polo miúdo. Ofrecinme a recoller no meu coche á acompañante nocturna dunha muller que se vira obrigada a pasar a noite en Urxencias un destes días de fortes chuvias. Dixéronme que aparcara por un instante no corredor da entrada do Servizo, que ela xa saía ao momento. Explicáronme onde quedaba o hospital, e avisáronme de que non estaban moi ben sinalizadas as urxencias. Con moita retranca o meu informante díxome que, se vía aparcada unha vella e pequena roulotte que leva alí uns anos e que loce un letreiro que pon A Santa Compaña, actuaccións(sic), pois que xusto acababa de pasarme, xa que a entrada de Urxencias está mesmo antes dese letreiro.
Efectivamente, paseime, así que din a volta onde puiden, e reparei que, debaixo do letreiro da vella roulotte, imprimiran o debuxo dunha cruz e uns montes negros dos que emerxía unha gadoupa, con ese xeito das bandas deseñadas dos contos de medo. Confeso que me fixo graza, e que non volvín pensar na Santa Compaña ata despois de deixar á persoa que ía recoller onde ela me indicou, e volver un pouco máis tarde para entrar nas dependencias das urxencias e preguntar pola muller enferma. Pensei no debuxo porque o que vin nese servizo hospitalario da cidade si que metía realmente medo e era absolutamente real.
Padiolas baleiras amoreadas na entrada, padiolas con xente riba delas amoreadas nos corredores, á beira de enfermos e enfermas en cadeiras de rodas, salas de espera ateigadas de persoas sentadas, que rodeaban á súa vez outras padiolas con persoas deitadas nelas, salas acuguladas de padiolas onde colocaran os pacientes a carón, como nunha enorme cama redonda, que podían entre eles tocarse con facilidade case sen mover os seu brazos, xa que non quedaba ningún espazo entre os seus improvisados e incómodos leitos; cando cumpría, o persoal sanitario debía mover unha persoa para atender a quen estiver ao seu lado. Os acompañantes estaban, literalmente, ao pé dos enfermos, con cara de circunstancias. Barullo, barullo, barullo. Mesmo nun momento o chifro dun aparello descoñecido pasou os seus bos cinco minutos asubiando insistente, como se el quixer tamén sumarse a aquela festa.
Cóntanme da muller pola que vou preguntar. Trátase dunha persoa de idade, case impedida. De saúde moi delicada. É a segunda vez que a levan, pois persisten os síntomas. Os familiares e mais a enferma pretenden que a sanidade pública a axude a non ter dor, a estar tranquila. Á hora que paso a limpo esta breve descrición dos feitos, esta sanidade pública o que lle puxo no lombo á muller foron 15 horas tirada nunha padiola nos corredores de urxencias, e falo do primeiro día que estivo alí, pois ao mesmo lugar volveu pasadas moi poucas horas (mandarana ás dúas e media da mañanciña en ambulancia á súa casa, e en ambulancia volveu a Urxencias pola mañá cedo do mesmo día), para seguir estando incómoda, dorida, no físico e no anímico, para sumar outras 34 horas de degradante e incómoda padiola no mesmo lugar, á espera dunha cama de hospital.
Quen teña que se desprazar a esa cidade da que se fala, se lle xorde un problema que requira dos servizos das urxencias hospitalarias, que fique ben informado: cómpre estar pendente do letreiro que pon A Santa Compaña para localizar o servizo, e prepararse a seguir para o terrorífico conto do interior do hospital, que ten traza de estar a repetirse decotío.
Acaban de chamarme para dicirme que informaron á acompañante da enferma da que falo de que por fin xa tiña adxudicada unha habitación no coñecido como Hospital Naval, mais que deberían continuar agardando non se sabe cantas horas, que eles non podían saber a hora de chegada da ambulancia, que seica tamén está saturado estoutro servizo que se encarga dos traslados de enfermos.
A lectora ou o lector avisado xa descubriría o nome da cidade, ao ler o nome dun dos seus hospitais. Si, estamos efectivamente en Ferrol, ou sexa nesa cidade que podería construír aqueles modernos barcos que encheran non hai tanto tempo a boca electoral do actual presidente da Xunta de Galicia, o mesmo que presume tamén decote de sanidade moderna e eficaz, grazas á súa modélica xestión da cousa pública.
Por que seguirei a pensar na Santa Compaña?
Nota final. Antes de enviar este artigo xa se sabe que a muller da que se fala puido arribar, por fin, despois de tres días de travesía en padiola a través das urxencias sanitarias, a unha habitación do Hospital Naval, onde xa comezaron a tratala como unha persoa e a administrarlle os remedios que precisa. Unha das súas acompañantes escoitoulle dicir a unha traballadora do centro: hai que ver como chegan de deteriorados todos os enfermos, cando veñen de urxencias.
