Ignoro por que é tarde. É ira no seu punto, precisa e organizada. Non cega, como se acostuma dicir da ira, senón visible, absoluta ira. Pensaba que a ira era un sentimento pasional e colérico. Neste caso obedece a un plan de vinganza implacable.
Resulta difícil comprender os actos criminais espantosos que nos poñen diante dos ollos con realismo, sen aforrarnos un ápice de sangue, chaga, puñal, tiro de cerca e berro, unha carnizaría sen pudor, moi propia da crónica negra dos thrillers actuais, nos que asistimos a unha competición desde Tarantino. A ver quen mata máis e con máis crueldade. O cine español e o galego deunos nos últimos tempos varias mostras excelentes neste xénero.
Asistimos ás vivencias dun grupo humano cun pasado de delincuencia, ás relacións familiares e amigables, aos ambientes domésticos, de bares ou festa, á camaradería, á vivencia no cárcere, todo nos chega puntualmente, tanto pola axilidade do guión, como pola actuación magnífica dos personaxes.
O mocín da película, o iracundo matador, interpretado por Antonio de la Torre, permanece impasible durante toda a acción. Deducimos que é un tipo frío e inflexible, ou ben que o director, considerando que sería moi difícil interpretar, poñerlle xestos, olladas, bocaspodres, a unhas emocións tan atroces e desapiadadas, optou pola cara de pau que coincide co implacable plan do vingador.
O que provoca as emocións iracundas do protagonista é o cariño polo seu pai, un ancián entubado, un ser agonizante que visita nun hospital. Foi golpeado brutalmente, até deixalo en estado comatoso, polos atracadores dunha ourivaría, acción que o fillo vai castigar. A contemplación do pai, inerte no leito, prodúcelle uns sentimentos sen freo. Estamos ante unha película altamente sentimental, onde comprobamos que as reaccións humanas ante a paixón irracional poden ser incomprensibles. Neste caso máis ben parece que a inxustiza que levou o pai a ese estado é a provocadora da indignación.
Comprobamos como non é, a pesar das aparencias, unha película de acción criminal, só, senón que os feitos durísimos nos fan reflexionar sobre os sentimentos que os provocan. A orixinalidade é que sexa o amor polo pai o que provoque tal odio.
Un aspecto interesante é mostrar como os atracadores endereitaron as súas vidas, converténdose en pais de familia entrañables que celebran a comuñón dunha filla por todo o alto, ou agardan con entusiasmo o nacemento do primeiro. A familia sae ben parada nesta cinta e o amor filial en todos os casos, incluso no do criminal. Non podo aventurar se o guión se propón defendela ou non. Tería argumentos para ambas posibilidades. O autor podería quedar moi ben dicindo que era o que pretendía, sementar a dúbida.
Do que non hai dúbida é que os personaxes masculinos seguen un camiño, teñen unhas pretensións, buscan unha estabilidade, un papel na vida, como o homosexual gordinflón que ten un ximnasio, e incluso o asasino non dá un paso en falso para executar a súa sentenza de morte. Todos menos a muller.
A misoxinia fai acto de presenza coa actitude falsaria da personaxe feminina, parella do atracador que sae do cárcere durante a película, pai do seu fillo. Débil, conforme a seu sexo, déixase engaiolar polo iracundo, que dado o seu carácter pouco fai para engaiolala. Pero, seducida, abandona a súa parella, fomenta a tensión climática da acción e dá pé para que o seu home adquira nobreza, e mesmo o terrible vingador demostre que é quen de perdoar. Coma sempre Eva engrandecendo a Adán. Será posible!
