“Dende as portas do sono vías clara por vez primeira a longa verea, pero ignorabas aínda a que lugar te conducía.” (Xoguetes para un tempo prohibido, Carlos Casares)
Di Antonio Machado en Juan de Mairena : "A verdade é a verdade, dígaa Agamenón ou o seu porqueiro". De maneira que, sendo incuestionable a tunda que lle zoupou o PP, nas eleccións do domingo pasado, ao resto dos aspirantes ao título, ata o punto de triplicar no número de representantes ao segundo clasificado, non é menos certo que semellante vitoria non pode facultar aos amos do cotarro para terxiversar a obxectividade dos axiomas matemáticos, tratando de situar no último posto da cola a quen ficou diante do terceiro e do cuarto, malia a súa condición de peso pluma, nun ring no que os agamenóns que mandan predeterminan, como lle peta, quen ten a condición de peso pesado.
E iso fano así para que os discrepantes matinen, sen o sosego necesario, no aparente fracaso que lle atribúen os que saben disfrazar a mentira de verdade, coa intención de facer dano, co inestimable asentimento dos que saen beneficiados da negación das evidencias, malia os moquetes que reciben nas súas propias illargas.
Por iso, o meu tío Lisardo aconséllalle a Luís Villares que, antes de atravesar as cancelas dos tempos que se aveciñan, pasee novamente polas vereas que definen as ribeiras do Sil, para observar ese inmenso lenzo de retallos de colores que, cada ano, debuxan as follas das videiras na Ribeira Sacra, neste tempo outonizo de tanta quietude escura, que nos infesta e nos quere invadir irremediablemente.
O meu tío recoméndalle a Luís que observe con paciencia o lenzo fráxil, pero sedoso e limpo que voa, con demasiada présa, a rentes do chan, empurrado polos dous centos setenta mil galegos, dispostos a lanzalo coas xemas dos dedos, coa forza necesaria, de cara o ceo azul que cubre o noso mapa. Un mapa que precisa, coma a auga de maio, rematar con este presente incerto e definir o seu futuro, a través dun partido nacional galego que abra algunha esperanza, no medio da triste invernía que nos angustia e nos abafa, que nos quere envolver nunha profunda melancolía, capaz de minguar as nosas teimudas ansias de cavilar coa mente limpa, ata sabermos onde pretendemos chegar, con esta andaina sen rumbo definido.
Ah! Hai colleita dabondo para tomar os folgos necesarios que nos permitan percorrer as vereas da Ribeira Sacra, malia os croios e penedos que aparecerán no camiño. Pero todo será moito máis doado se hai quen vaia diante, arredando as lousas cara os lados, para que outros as transformen nos socalcos que impidan esvaecer a Terra e a lentura desta primavera que, guste ou non, comeza no outono.
