A calamidade abátese sobre Haití

Estes días, desbordouse sobre Haití a peor tormenta que se lembraba desde había moitos anos. O trebón chamado Matthew, deixa destruída a illa caribeña, e o vento mortal arrampla con pobres cabanas ao seu paso.  Varios millóns de criaturas están en perigo de sucumbir baixo o furacán. 
Aquí falamos de votos; alí contan mortos. Decatámonos da pouca importancia dos nosos asuntos, e a incompetencia política móstrase real,  ridícula, e mesmo perversa.

Uns asuntos xudiciais que nos presentan nos media e as declaracións  dun gran número de corruptos do Goberno e a gran burguesía desta parte de occidente, provocan unha maior indignación, se cabe, ao ver a miseria dese negro país, de fame negra, e pobreza sempiterna, que non podemos evitar relacionala coa avaricia nunca satisfeita de tantos seres tamén “humanos”.

Aínda non se resarciran na malfadada illa do movemento de terra de hai uns anos, nin lles dera tempo a construír vivendas para acoller á toda a poboación que sobreviviu, cando as forzas da cruel natureza, un furacán con ventos de 230 km/hora , consegue que as improvisadas cabanas as leve o demo. A xente, afundida nunha das pobrezas máis extremas e dolorosas, sente brotar un vento de furia do seu propio cerne. A unha negritude sen esperanza, unha estirpe escrava, que o foron até 1848, a penas lle queda nos rostros maiormente fermosos, un xesto de inmensa ira.
Porque ser, é unha illa belísima, unha terra de verdor xunto ao mar, que lle transmitiu a fermosura ás e aos seus habitantes. Unha beleza contraditoria, unha graza que manca, desdourada pola indixencia na que se ve envorcada unha xentiña que fala un francés cun encanto nasal, unha lingua herdada da colonización, cando a illa era Nova Guinea.

Froito desa fermosura fora Jeanne Duval, filla da indixencia e dos mariñeiros ávidos de sexo e alcohol en Puerto Príncipe, abandonada pola nai, arredor dos anos 20 do século XIX, e criada pola avoa, muller da mesma laña que a filla. Cando pasa de nena a muller, trócaa nun barco por un par de tellas. Ese era o valor dunha negra dun país miserable que nunca deixou de selo.

Por máis que aquela linda negra ébano de 16 anos, coa espesa melena sobre a cabeza erguida, que aínda conservaba ese xesto altivo de deusa africana, tivese un alto prezo nun ideal mercado artístico, na realidade do mercado portuario antillano, para un rastreiro uso sexual, non era máis ca o corpo dunha puta negra vendida por unha negra vella e borracha. Abaixada, chegou a París para seguir sendo unha vilipendiada puta negra.
Sacouna da rúa o gran poeta simbolista Baudelaire,(1) quen, para desgusto da súa nai, frecuentaba ambientes de droga e prostitución, e levouna ao seu elegante apartamento
con alfombras persas e un gato que espertaba entre as súas mans a sensualidade, mentres a amante, o corpo negro ondeante e sedutor, bailaba espida para “Papaiño”, o poeta de levita, camisa de seda e gravata granate, e recibía a inspiración para os mellores poemas de Le fleurs du mal, que logo a Musa debía escoitar naquela lingua difícil para o seu “patois” natal. Mentres o gran poeta recita enfebrecido Ti, tocas o meu pracer en tardes iluminadas polo ardor do carbón, e, que profundo é o espazo, cómo é poderoso o corazón, e,   os meus ollos na negrura adiviñan as túas pupilas. Oh, perfumes, oh beixos infinitos!!,  ela pensa que está fóra das rúas, si, pero a prostitución non é un asunto de números, e debe obedecer o “poeta maldito”e permitir que a inunde de palabras ou de seme co que lle transmite a sífilis que acabará coa súa beleza e a súa vida. Unha vida que inspirou o relato Venus Negra da magnífica narradora  inglesa Angela Carter (2)
    
A desgraciada poboación de Haití, neste momento, pasa unha fame negra entre cascallos e despoxos. As ratas da peste ameazan con escenas terroríficas de o Bosco ou textos de Camus, sen que “a boa xente” que dirixe os “bos Estados do mundo” se condoan e acudan a salvalos.  A ver se Nós, Os bos e xenerosos, e o goberno galego pode mandarlle, unhas bolas de pan de Santiago, de Cea, de Porriño…  Quen llelo dera!!

 

Notas

1 As flores do mal de Baudelaire. Tradución de Gonzalo Navaza. Ed Galaxia, 2008

2 Venus negra de Angela Carter. Edicións As Literatas, Ed. Xerais,2001

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.