A Santiago Jaureguizar, esta historia sen xemelgos e Doppelgänger.

“Por moi realista que sexa a obra de arte ou a actuación teatral, nunca chegaran a producir en nós a ilusión de que sexan a vida”.
Arthur Schnitzler

“eu son un pequeno espello de man, un espello para o lavabo, non son un espello do universo”
Peter Altenberg.

Para evitar a tentación de que entre as sete e as nove da noite levado polo súa devoción pola treixadura e polo godello e non pola auga do Xordán e do Miño ocupara o seu tempo no bar como chimpavasos profesional , a súa muller cada maña na Cafetería Sol abría o xornal pola páxina corenta e oito e elexía o acto CULTURAL ao que tiña que acudir, si ou si, o seu marido. Non había discusión posible, porque  o feito de que  o marido acudirá a un acto cultural cada día era a escura bóveda subterránea sobre a que se levantaba a súa estrutura familiar. (Santiago non é a Viena do finis Austriae, por sorte para a muller que cada maña abre o xornal pola páxina corenta e oito e eu non son Stefan Zweig)

O mércores pasado, o acto elixido pola muller entre os actos culturais que recollía a páxina corenta e oito do xornal: O libro da selva. Teatro Cachirulo, Presentación do libro A imagem da Galiza em Portugal de Carlos Pazos, a pelicula Nearby Sky, Espectáculo de danza contemporánea Oskara, Espectáculo de maxia: Íntimo (A viaxe da miña vida) co Mago Teto, foi a presentación na libraría Couceiro da novela dun autor cun apelido máis difícil de pronunciar que os apelidos Schawarzwald, Schnitlzer, Kokoschka,Wittgenstein, Hofmannsthal, Wertheimstein, Wittelsbasch,  Liebknecht , Springsteen ou Peaguda. A novela titulase Placebo e o autor é Jaureguizar.

Unha vez elixido o acto, o único que lle preocupaba a muller era que a libraría queda o suficientemente preto de Casa Pepe para que o seu marido se confunda de camiño, polo que decidiu que  o ía acompañar ao acto CULTURAL, e por iso, para que o marido non sospeite de que o esta vixiando, vai empregar a escusa de que xunto ao escritor vai estar o locutor da radio galega  que a  acompaña cada maña e que lle fai esquecer que pasa o tempo escoitando as tribulacións dos enfermos imaxinarios, que veñen ao centro de saúde a pedirlle o médico unha lista de medicinas máis longa que a lista de medicinas do Gato Barbieri, da Eugenia Pérez, do Pedro Peaguda e do Raymond Roussell xuntas.

As sete menos un minuto estaban vestidos coas súas mellores galas- antes mortos que sinxelos- na  Praza de Cervantes. Entraron na librería timidamente, xa que eles son máis do Corte Inglés, do Zara, do Compostela Motor e do Ikea, e sen mirar para a libreira e o libreiro, non vaia ser que lles pregunten que libro andan a buscar e teñan que responder que ningún ou peor ter que mentir é dicir que andan a buscar o libro de Belen Esteban. Os seus movementos dentro da libraría eran  torpes, porque pensaban que os outros clientes estaban a examinarlles e porque tiñan  medo,  asustábaos o silencio atroz que había na libraría e que un lector de Amigos Sempre* podería comentar que o silencio da libraría era similar ao que había no Seminario Diocesano do Sagrado Corazón de Lugo durante os exercicios espirituais nos que non podían participar os Discoli et incorregibiles. Sentaron  na terceira fila e de fronte ao autor con apelido máis difícil de pronunciar que o apelido do premio Nobel de mil novecentos setenta. O marido, por suposto, enfadado e enfurruñado, porque a muller estaba con el; o que lle impedía cumprir o seu plan de trocar a libraría por Casa Pepe e poder brindar cunha copa de viño pola VIDA, esa que transcorre sen preguntar se queremos que vaia máis devagar; e ela entusiasmada por escoitar non o novelista de apelido impronunciable, Jaureguizar, senón ao locutor de radio galega con apelido pronunciable, Nóvoa. O autor con nome tan común, Santiago, ao velos diante quedou sorprendido de que un matrimonio tan elegante o fora escoitar a él. Non viña vestido para a ocasión.

O locutor da radio galega, o editor de recoñecido prestixio é o novelista, que evita, non facendo caso ao suicida do número cinco da rúa Scharzspanier, o amigo Weininger, poñer rumbo a alta mar visitando concesionarios de coches, mantiveron unha longa e entretida conversa sobre temas diversos, profundos e interesantes, nos que mostraron os seus amplos coñecementos.  No segundo andar da librería había, como din o mozos, moito nivel. Poren, ao home o que máis lle gustou non foi o que dixo o novelista a propósito do Amor, do apuntamento que  Elias Canetti escribe en Nachträge aus Hampstead: Aufzeichnungen 1954-1971: Os reloxos da parella: nunca a mesma hora,  e da literatura senón que foi a súa camiseta na que se podía  ler a palabra  BERLÍN, que lle fixo lembrar os seus paseos coa súa primeira noiva, aquela que sen el saber se parecía tanto a Ulrike Meinhof , pola cidade alemá a procura da ponte sobre o Spree dende que chimparon a Rosa Luxemburgo, para que ela puidera poñer unha rosa vermella na varanda da ponte, e a muller, ao quedar tan  engaiolada pola  voz do locutor de radio, non se deu conta que o autor de apelido impronunciable non citou a Shakespeare, co conseguinte cabreo dun dos asistentes, que  lle recriminou sen freo na lingua que agora o novelista ,sen consultar ao seus lectores, pasouse a banda madrileña dos Calderons, e  de que tiña no seu poder un manuscrito inédito do escritor americano Richard Ford, no que por primeira vez o autor de A Vida Brava emprega no titulo máis de oito palabras .

Ao rematar o acto CULTURAL, o que aspiraba chimpavasos profesional e a muller namorada da voz do locutor da radio galega, marcharon, previa parada no Casa Pepe, para a súa casa no barrio de Conxo. Iso si, sen mercar PLACEBO.

Nota bene:
*Amigos sempre. Alfonso Eiré. Espiral Maior.1998.