A Fran Reixa, fotógrafo ocasional e con talento .
A Xurxo Chapela, por lembrarme que teño que mirar os meus lémbrame.
A Luke Wislow-King, por deixarse fotografar ao meu carón.
Os talentos son escasos, e as mediocridades, millóns. É unha loita eterna.
Danilo Kis.
I´m glad trouble don´t last always.
Luke Winslow- King.
Son máis vaidosas que as personas fermosas.
Hermann Ungar.
I
Luke e eu, nun principio, non temos nada en común. É máis, temos maís cousas en común o escritor GonzaloTorrente Ballester e eu, aínda que nos separa os número de apuntamentos no Rexistro Civil e de que eu non son capaz nin de escribir ben as notas para o colexio da miña filla ou a lista da compra, que entre Luke e eu. O gran escritor ferrolán e eu temos gafas, nacemos no mes de xuño, tomamos café no Novelty e temos unha casa en Santiago chea de libros e que moi pouca xente visita, mesmo nos días festivos.
Luke, experto en converter a traxedia en arte, naceu nos oitenta en Cadillac, Michigan, creceu na Baptist Church, sabe cantar e tocar a guitarra slide e a harmónica, escribir cancións como Esther,please, Heartsick Blues, Wacht me go e Lousiana Blues e mercar marihuana; estudou na Western Michigan University in Kalamazoo, Michigan, roubáronlle o coche e ten as meixelas e o queixo perfectamente rasurados, ademais dun pelo e unha dentadura perfecta;e aínda así non é vaidoso. En definitiva, Luke ten talento e é a viva imaxe da forza e a saúde.
Eu, experto en converter a traxedia en traxedia, nacín nos setenta en Ourense, Galicia, crecín na igrexa dos Salesianos, non sei cantar nin tocar a guitarra slide e tampouco a harmónica, non sei escribir cancións e mercar marihuana; estudei na Vigo University in Ourense, Galicia, non teño coche e non sei afeitarme ben, ademais de ter pouco pelo e una miña dentadura que deixa moito que desexar, que nin o chorado doutor Suárez Nuñez foi capaz de salvala cando eu era un neno de básica; e aínda así son un insoportable vaidoso. En definitiva, eu non teño talento e son a viva imaxe da debilidade e a enfermidade.
II.
Cando Luke visitou o sábado Santiago para presentar o seu último traballo e dúas horas despois de que os Bolechas fixeran felices a centos de nenos e nenas nas Cancelas, de que unha muller mercaralle para darlle unha sorpresa ao seu marido unha camisa Merc n´A Reixa e de que un tradutor rematara a tradución ao galego da novela de Gyula Krúdy A vörös postakocsi e outro tradutor rematara a tradución ao húngaro da novela de Luis Rei Nuñez O encargo do señor Castelao, coincidimos na sala de concertos que hai moi preto da consulta do doutor Suárez Nuñez e á que eu chegaba co meu medo e a miña nai despois dunha longa viaxe en tren.
Despois de saudarnos efusivamente e desexarlle que o seu concerto fora un éxito sen parangón, a pesar de que tiña que partillar escenario cos que din as malas linguas que son os curmáns feos dos Rolling Stones, Luke, coa sinceridade que lle caracteriza e con esa mirada propia dos descendentes do Mayflower, colléndome das mans díxome que a pesar de que éramos diferentes, eu tiña unha calidade, que el non tiña e que lle gustaría ter e que lle obriga de cando en vez a escribir un blues tristón.
- Gustavo, ti tes o mellor silencio desta beira do Mississippi (Perdón, da banda esquerda do Miño). Envéxoche, my brother!.
A felicidade, a verdadeira felicidade, por unha vez, oprimíame a gorxa. Tiña gañas de darlle unha forte aperta a Luke, pero como eu son un descendente dos aparvados de Pest que sinalan co dedo na rúa Váci e que cando miran ao Danubio dende o Ponte das Cadeas ven reflectido na auga os seus pecados, simplemente dixen:
Basta de lerías, my friend!.
Post scriptum
Como non lin a tempo a anotación que fixen nas páxinas en branco de Lémbrome de Xurxo Chapela: Lémbrome de que unha vez mentres estaba a escoitar I´m Glad Trouble don´t last always de Luke Winslow King e despois de beber unha botella de Veuve Cliquot dixen que non sabía escribir un relato influenciado polo post scripstum do conto Laúde e cicatrices de Danilo Kis, intentei achegarme neste relato a un xénero chamado historia non ficticia. Como estaba claro non o conseguín, xa que me desviei da liña recta do relato e entretívenme nos adornos inocentes, pero a pesar de elo NO MORE CRYING TODAY.
