Precipitarse á hora de nacer trae consecuencias. É de valentes. Pero, se así o decides, tes que estar preparado para combater unha serie de incidencias que hai que aprender a soportar de pé. Igual que tolera os golpes un boxeador en baixa forma; con paciencia e desexando que termine canto antes ese round torturador. A miña filla Xulia, brava e atrevida, decidiu nacer antes do previsto e iso propiciou pasar unha tempada no Hospital Álvaro Cunqueiro. Ese resort. Boa parte do mes de decembro pasámolo na cuarta planta, na unidade de Neonatoloxía, que é un lugar no que se fai maxia sen estridencias. Alí salvan vidas e xa está; poñen en marcha seres humanos sen procurar ese forte aplauso tan típico que acostuma a pedir o speaker ao remate das acrobacias
A miña filla Xulia, brava e atrevida, decidiu nacer antes do previsto e iso propiciou pasar unha tempada no Hospital Álvaro Cunqueiro. Ese resort
Cando estás alí dentro durante un mes vives centrado no importante. Esqueces o gasto inxente no aparcadoiro privado, nos menús do día do comedor, nas multas que os municipais poñen fóra; notas o caos organizativo do complexo hospitalario e a falta de recursos, pero neses momentos o único no que pensas é en recibir a alta médica, a poder ser vivo. Ves que os rulos para que os recén nacidos non se movan nas incubadoras os fan as enfermeiras con toallas; e escoitas como a hamaca na que tumbaron a Daniela a mercaron elas mesmas cos cartos que sobraron logo de mercarlle un agasallo a unha compañeira que se xubilou o verán pasado. Ves a diario como a profesionalidade de enfermeiras e equipo médico salvan as incidencias provocadas por uns recortes reais, entre outras temeridades.
Se ben é necesario descubrir a xestión imprudente dun complexo hospitalario dese calibre, tamén o é destacar a profesionalidade dun persoal que, en ocasións, enfróntase a unha escaseza moi arriscada de recursos para realizar o seu traballo
Un daqueles longos días, as enfermeiras dunha das salas da unidade de Neonatoloxía comezaron a desmontar o lugar. Recollían o material, movían incubadoras, pulxiosímetros e máquinas de osíxeno. Metían material de urxencia en caixas. Achegueime a unha delas e preguntei: “Que pasa?”. Ela explicoumo: “Temos que mover a todos os bebés para a sala do lado porque, aínda que xa fixeron obras aquí catro veces, agora din que esqueceron instalar o cableado informático”. Eu non entendía nada: “Pero van agrupar a todos os recén nacidos alí? E o ruído das obras? E todo o que conleva unha obra?”, preguntei eu. “É o que hai. Ti non sabías que cada vez que aquí se fai unha obra a empresa concesionaria gaña cartos? Nós podemos protestar pero tamén precisamos que o fagades vós”. Así naceu a idea deste artigo. Aos dous días daquel episodio, as propias enfermeiras, habituadas, revisaban e repasaban a limpeza daquel sitio.
Hai que eructar de cando en vez aínda a sabendas de que te poden chamar radical os mesmos que aseguran que “o Álvaro Cunqueiro é un dos mellores hospitais públicos de España”
Se ben é necesario descubrir a xestión imprudente dun complexo hospitalario dese calibre, tamén o é destacar a profesionalidade dun persoal que, en ocasións, enfróntase a unha escaseza moi arriscada de recursos para realizar o seu traballo. E o saca adiante. Porque de entre toda esa voráxine, esa falta imprudente de medios, sobresae un persoal que ensina aos bebés a eructar. Menos mal. Un eructo a tempo é un biberón que queda dentro e un neonato, entre outras cousas, ten que engordar. Conseguir que eructen non é doado, esixe técnica. É moi importante aprender a eructar. Os bebés eructan sen remorsos. Logo, a medida que maduramos, xa entramos na voráxine do politicamente correcto e deixamos o gas dentro. Hai que eructar de cando en vez aínda a sabendas de que te poden chamar radical os mesmos que aseguran que “o Álvaro Cunqueiro é un dos mellores hospitais públicos de España”.