Chámome Trillo, Federico Trillo. Para ser precisos, Federico Trillo-Figueroa e Martínez-Conde, que hai que dicilo todo cando hai tanto que contar. Cantos de vós, lectores de Praza, tedes catro apelidos? Ningún... Era visto! Na banda de Aznar eramos varios que os que podiamos rumbar de rancio avoengo, a darlle cun zoco: as irmás De Palacio y del Valle Lersundi, Ana Isabel e Ignacia de Loyola; Eduardo Andrés Julio Zaplana Hernández-Soro (xúrovos que era un tipo só); Esperanza Aguirre y Gil de Biedma, Margarita Mariscal de Gante y Mirón... Dos cen mil fillos de don Manuel , algo chulos eramos todos, pero o de mais fachenda era eu. Xa sei, xa sei ... José María era aínda mais chulo ca min, pero non conta, que el como mesías, era o mais mais de todo.

O 2002 foi o meu gran ano. E de España, que ven sendo o mesmo. A mediados de Agosto, ao abrente dun día con tempo duro de levante, na miña condición de Comandante Xurídico da Armada e Supernumerario do Opus, comandei as forzas de reconquista aos mouros do estratéxico illote de Perejil. “…. con forte levante, 35 nós de vento, saíron cinco helicópteros, tres helicópteros Coughar que transportaban dous equipos de operacións especiais, cun total de 28 soldados que chegaron ao illote Perejil, e outros dous helicópteros Bolkov que se quedaron sobrevoando a zona en misións de apoio”, anotei con orgullo e letra requintada no diario de a bordo daquel 17 de Agosto. Pero as cousas boas pouco duran, e á volta do ano, aí por Maio, caeume no chan un avión de transporte militar con 62 militares españois e morréronme todos. O aparato, un Yakovlev 42D, non pasara a ITV e voaba mais ben porque non sabía facer outra cousa, pero era o mais barato no libre mercado. Por riba, os corpos dos militares quedaron ciscados polo monte turco e non era cuestión de perder tempo mirando que cadraran pernas con brazos, que o tempo é ouro e o feito feito está e xa non ten remedio; así que, xuntamos os anacos a peso e, xa en caixas embandeiradas, fixémoslles un funeral de Estado.

Abandonadas as tarefas de goberno seguín a traballar con éxito por España. E por min, que ven sendo o mesmo. Defendín nos tribunais á cúpula militar investigada no asunto do Yakovlev, atranquei con argucias varias a instrución xudicial da trama Gurtel e de Luis Bárcenas, e conseguín, chuzando aquí e acolá, que botaran a Garzón da carreira xudicial. Ai! Que sería do PP sen min! E agora vai o Consello de Estado, do que son letrado por oposición, e informa de que fixemos as cousas mal no asunto do Yakovlev, que fomos responsables e debemos pedir perdón. Pero onde se viu tal cousa? U-la responsabilidade? Perdón por que? Manda güevos! E faltoulle tempo á calient....(pipipip) da Cospedal para saír e pedir perdón! E claro, a cidade de Cartaxena, de onde veño sendo, declaroume persoa NON GRATA. Pois sabedes o que vos digo? Impórtame un carallo. Tamén me declararon NON GRATO en Lalín, unha vila da Galiza interior, de escasos vinte mil habitantes, porque un dos falecidos no Yakovlev, o cabo Vicente Agulló, seica era veciño deles. E por unanimidade foi a declaración, porque o PP non quixo votar, que neste caso é coma votar a favor; e un virachaquetas enrabiado votou en contra, que no seu caso tamén é coma votar a favor. Pero que se cren estes pailáns de sacha e picachón! Reconquistarei Lalín como fixen con Perejil!

E na procura de Lalín marchei. O último treito do camiño, entre Santiago e Lalín, fíxeno na dilixencia Wells Fargo Castromil & Co. Na entrada da vila, nunha pancarta que cruzaba a estrada dunha beira á outra, puiden ler: “49 Feira do Cocido. Benvido a Lalín” Nin falar ben saben o español! Coméronlle letras a “bienvenido” e cambiáronas de sitio en “feria”. A dilixencia parou na praza da igrexa, a carón da escalinata. Nada mais baixar da carruaxe vin pegado nas vidreiras baixas das casas o mesmo cartaz: unha foto da miña cara e unhas letras sobrescritas  “Trillo, persoa NON GRATA”. Entrei na taberna Currás, alí no fondo da praza, pousando as mans en cadanseu colt 45 e pedín un burbon en vaso de tubo. Un cliente lía o xornal no cabo do mostrador. O taberneiro, un fulano de mirada torva e dentes de cabalo, cuspiu no chan. “Non gastamos diso”, dixo, e uns segundos despois, engadiu: “Oe Melenas! Non che está cheirando a prea?” O cliente levantou a vista do xornal e de vagar, aínda cos cóbados riba do mostrador, foi ronceando a cabeza cara onde eu estaba; logo, incorporouse e virou todo o corpo cara min. Abriu a zamarra McCloud. No xersei, á altura do peito, tiña unha estrela vermella sobre fondo azul e branco; e na perna dereita, penduraba do cinto un Smith & Wesson do 44. Quixen disparar primeiro, pero nin tempo me dera a sacar a arma da funda e xa o Melenas me furara o peito coma un cribo. Xa morto, pero aínda de pe, o taberneiro regañou os dentes cara min :” Se lle serve de consolo, señor Trillo, que saiba que non o matou un calquera...que foi Pío, o Melenas...ou para ser precisos, don Fernando Pío de Pereira-Regufe e Torres de Carballeda”. Despois caín de fociños contra o mostrador.