Un audiovisual para un país

Un ano máis, a entrega dos premios Mestre Mateo que organiza a Academia galega do Audiovisual constitúe un bo momento para analizarmos as actuais dificultades do sector. Un sector que é industria (por certo dos sectores industriais menos subvencionados con fondos públicos) e compre reactivalo como tal. Mais tamén é cultura. E os países sen cultura (os países sen industria audiovisual) non existen, como ben dixo Carlos Ares, presidente da devandita Academia, na Gala de entrega deses premios.

O desleixo cara ao audiovisual e, en xeral, cara á cultura da Administración galega ao longo dos oito anos de goberno Feijóo contribuíu agravar substancialmente unha moi fonda depresión que o sector é o primeiro en sufrir e o derradeiro en deixar: son os recursos para publicidade o primeiro que recortan as empresas e os recursos para industrias audiovisuais e culturais o primeiro que cortou este Goberno. Das resultas desta grande depresión o sector ficou moi desartellado. Desfíxose en grande parte o traballo desenvolvido dende a Lei do Audiovisual do 1999 por varios Gobernos, como recoñecen as empresas do sector.

En realidade, o principal recurso que fica no noso audiovisual son os seus excelentes profesionais: guionistas, técnicos, actores, directores…Mais a realidade cotián dos nosos actores é arrepíante: o 60% dos artistas galegos acadaron ingresos anuais inferiores aos 6000 €, o que os bota de cheo na pobreza. Os artistas sofren dunha grave desprotección social vencellada ás graves limitacións da súa relación laboral especial, inzada de cotizacións só por días ou por findes que lles impide acadar prestacións por desemprego ou xubilación. Velaí a urxencia de aprobar o Estatuto dxs traballadorxs do audiovisual, que lles equipare coa protección social dos traballadores doutros sectores.

Na cuestión industrial, compre lembrar que a TVG é a principal ferramenta para a nosa produción audiovisual. Arestora a galega é a canle estatal que máis inviste en termos relativos en series de ficción. Mais as cifras haberían mellorar en documentais e longametraxes. A galega é unha das canles públicas que menos lle custa ao cidadán na Unión Europea e a súa existencia débese á promoción da nosa lingua e cultura no  mundo, incluídos os nosos produtos audiovisuais.

O sector ten grandísimas potencialidades e os inmediatos retos tecnolóxicos están aí. O audiovisual galego ha ser un asunto de País.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.