A persistente secura que non afresca

“Pero, ¿que pasa aiquí, poeta trunfante, pra que de cando en vez haxa que abatir tanto voo, pra que periodicamente a ira de Deus caia sobre nós?” (Xoguetes pra un tempo prohibido, Carlos Casares).

Vivimos tempos cheos tristura e de penumbra, mercé á atroz mediocridade e á desprezable altiveza dos babecos que dominan a palestra, cuxa única valía que locen é a desvergonza e a ousadía para derreter a escasa intelixencia que posúen en usurpar o alleo, como se fose unha leira que lles pertence indiscutiblemente; cuxo único merecemento que consta na súa folla de servizos é ese grao de estulticia que asoma en cada unha das súas ocorrencias.

Son tempos de alongada necidade, imbuídos por unha vulgar simpleza que non colle trazas de melloría, domeados por laretos que consumen as súas enerxías en facernos renegar da nosa frouxa autonomía de pensamento. Tempos mangoneados por camarillas de raposeiros que gozan véndonos patexar coma capóns desangrados, tentando fuxir desa eterna intemperie, chea de miserenta estreiteza, que se foi apropiando de nós e medrando nos nosos adentros, por mor da incesante mediocridade que nos devora sen remedio. E así é como imos fenecendo. Así é como imos renunciando aos nosos dereitos, desandando o andado, camiñando cara atrás coma cangrexos descerebrados, a piques de desmemoriarnos mentres os arciprestes da angostura restauran, sen licenza, aquel lúgubre antonte, de extrema secura, que case tiñamos derrotado. E así é como nos van levando para onde lles peta os cabestros do sistema, arredándonos cara o poleiro do esquecemento, privándonos do elemental dereito de gozar un instante da limpa luz das estrelas que hibernan en letarxia, agochadas detrás dos eternos nubeiros.

Ás veces, só ás veces, e simplemente porque o negror perdura máis tempo da conta, mentres deambulamos pola escarpada verea da estúpida labarada que nos derrete a alma, deixamos escapar as escasas clarezas que asoman a través das físgoas no medio da noite que nos inflixen, ata o punto de sentir desprezo polas mentes limpas que nos axudan a presentir a florida primavera que raras veces se presenta.

Ah! O meu tío Lisardo compadécese de nós -coitados de nós!- porque talvez nos deixamos embobar máis da conta por esa longa escuridade que nos enlea, ata o punto de permitir que se esvaeza a tenue luz do candil que ás veces, só ás veces, acude á nosa mesa para axudarnos a entender o que pasa realmente, porque somos tan parvos que mesmo gastamos o pouco tempo de que dispomos deluvando as lagañas do insomnio que nos invade inexorablemente, ou iso, porque suamos e xememos coma becerros bravos, porfiando entre nós, para facer agromar as diferenzas que malia non existiren teimamos ata que aparezan.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.