A pesca en Dajla (Sahara Occidental)

Carta enviada ao Faro de Vigo en relación o artigo publicado sobre a pesca en  Dajla –  Sahara Occidental

Na súa edición online do 18 de febreiro de 2018, o Faro de Vigo publicou, un artigo asinado polo Sr. Adrián Amoedo, co título O porto do deserto, alacena de Europa e co subtitulo: Dakhla é o epicentro da actividade pesqueira de Marrocos, un país sen peixarías que exporta case todo o que faenan os seus barcos.

Ao longo de todo o artigo o Sr. Amoedo consegue evitar escribir Sahara Occidental ocupado ou territorio non autónomo e transmitir a idea falsa que  DaJla é parte do Reino de Marrocos. Como se pode ver no mapa oficial das Nacións Unidas, DaJla non é parte de Marrocos, é unha parte do territorio non autónomo do Sahara Occidental (véxase aquí).

Este artigo esixe unha resposta e aclaracións, que van moito máis alá dun simple dereito de resposta, xa que un xornal debe ser preciso cando publica información no contexto dun conflito armado internacional, que a pesar de estar nunha situación de “cesamento do fogo” trátase dun territorio non autónomo en situación de ocupación militar –  Dajla é unha cidade baixo ocupación dese mesmo territorio – o Sahara Occidental – e non parte do Reino de Marrocos.

En abril de 1962, as Nacións Unidas clasificaron o Sahara Occidental na lista de territorios non autónomos, é dicir, territorios a ser descolonizados.

O 16 de outubro de 1975, o Tribunal Internacional de Xustiza emite un ditame no que di que o pobo do Sahara Occidental non estaba baixo a soberanía marroquí e que tiñan dereito á autodeterminación, a exercer en forma de referendo.

Por mor desta decisión, Marrocos invadiu o territorio do Sahara Occidental, converténdose no poder militar ocupante no sentido da Cuarta Convención de Xenebra, e Marrocos levantou no deserto unha parede de 2720 km, rodeada dunha cama de minas antipersoal.

Na súa resolución 34/37 do 21 de novembro de 1979, a Asemblea Xeral da ONU recoñeceu á fronte POLISARIO como o único representante do pobo do Sahara Occidental.
Desde 1991, un cesamento do fogo foi acordado entre as dúas partes en guerra, Marrocos, por unha banda, a Fronte POLISARIO, doutra banda, ese cesamento do fogo, que segue en vigor.

En 1993, o Consello de Seguridade estableceu unha misión de mantemento da paz, a  MINURSO, co obxectivo de organizar un referendo sobre autodeterminación

Na súa sentenza do 21 de decembro de 2016 ( C-104/16  P), o Tribunal de Xustiza da Unión Europea lembrou que Marrocos e o Sahara Occidental son dous territorios distintos e separados, e que Marrocos non é soberano deste territorio, e que só pode haber actividade económica co consentimento da Fronte POLISARIO.

Nese contexto, non é posible entender como o seu xornal é capaz de divulgar informacións que poden ser descritas como falsas informacións de guerra, presentando a área de Dajla como marroquí, aínda que sexa parte da ocupación militar e da guerra segundo a Cuarta Convención de Xenebra.

Este artigo é aínda máis  criticable, xa que a sentenza do 21 de decembro de 2016 do Tribunal de Xustiza da Unión Europea é ben coñecida e vinculante para todas as empresas con sede en Europa.

O artigo peca ademais por outra omisión/camuflaxe da realidade que é a situación de apartheid económico, político e social en que vive a poboación saharauí. Cando no artigo refírense a “postos de traballo” e “ vencimientos” se  omite o feito de que só os colonos marroquís introducidos desde 1975 e sobre todo nas últimas dúas décadas gozan de acceso ao emprego, mentres que á poboación saharauí négaselle o dereito a emprego e remítese a unha situación de  empobrecimiento forzado.

Cando o artigo menciona as cifras relativas á pesca sería interesante sinalar que un só buque que pesca ilegalmente na zona exclusiva do Sahara Occidental tira ao ano máis pescado que reciben os saharauís nos campos de refuxiados saharauís de  Tinduf, podemos dar como exemplo o caso concreto do buque  Adrar que no 2013 tirou nada menos que 1000 toneladas de peixe o que é equivalente ao que reciben os refuxiados durante un ano enteiro en peixe enlatado (1 lata de sardiña por mes por persoa).

Estamos particularmente sorprendidos pola última frase deste artigo: “Iso si, para desgraza da súa poboación.” A poboación do territorio -e referímonos á poboación lexítima, os saharauís, e non aos colonos marroquís introducidos polo ocupante militar para alterar a demografía- sofre “desgraza” todos os días ao longo de máis de catro décadas, baixo un cerco policial e militar, vítima dun xenocidio, crimes de guerra, bombardeos con fósforo branco e  napalm, exilio forzado, desaparicións, asasinatos, secuestros, detencións arbitrarias, violacións, sendo isto un atentado diario contra os dereitos humanos máis elementais ademais dun continuo roubo das súas riquezas naturais.

Pode verificar todos estes datos de fontes seguras como  Human  Rights  Watch, Amnistía Internacional, as Nacións Unidas, a Unión Africana e outras organizacións internacionais.

Non hai ningunha razón pola cal as embarcacións galegas, españolas, portuguesas ou doutro país europeo continúen pescando nas extremadamente ricas augas do  Sahara Occidental, probablemente con condicións máis favorables, sobre todo con valores máis éticos e morais ao non apoiar un réxime de ocupación ilegal e sanguinario.

Para iso só terán que obter autorización do lexítimo representante do pobo saharauí, a Fronte POLISARIO. Para obter máis información sobre como proceder os interesados deberán poñerse en contacto co avogado que representa á fronte Polisario nesta cuestión ( Maître Gilles  Devers email: gilles@deversavocats.com).

Queremos despedirnos coa cita dun dos presos políticos saharauís do grupo de  Gdeim  Izik condenado a cadea perpetua nun xuízo inxusto e político e vítima de tortura extrema, o Sr.  Sidi  Abdallahi  Abbahah: “O meu crime é ter un país rico”

Fito Alvarez  Tombo – Conchi Fernández González  – Isabel  Lourenço

Publicidade

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.