A Antón Patiño, que me axuda a buscar o meu LUGAR.

A lista de feitos que non son máis que factoids- supostos feitos- é infinita.
Gillo Dorfles
Nunca pintei soños, pintei a miña propia realidade
Frida Kahlo

Necesito, non porque mo mandou o meu médico Luis V  para curar a miña enfermidade imaxinaria( ou real?), brillantes e verdadeiros contadores de historias para EU, o diogenesoide do século XXI, non contar ningunha historia.

Eu, en realidade, non escribo* historias, só acumulo palabras, radiografías e pinzas de madeira (quen carallo inventou a pinza de madeira?) no meu cortello de silencio obrigado (cando o que EU quería era un faiado para estar o mais preto posible dos meus espíritos da escuridade: Oh Geno! Oh Otis! Oh Solomon! Oh Jackie! Oh Wilson Oh James!); silencio só rachado polo Trouble Blues** de Sam Cooke e por Levaetrae*** de Malandrómeda. A fóra vai frío, moito frío e as palabras, as radiografías e as pinzas de madeira acumuladas, supersticiosamente, danme calor; son a miña calefacción central.

Onte a noite, cando Agnese (nel cielo blu/Non c’è una stella/Più bella di te) e Nicola di Bari xa estaban durmindo no cuarto 224 do Palazzo Virgilio de Brindisi****, atopei moitas palabras-lóstregos abandonadas fóra da libraría Couceiro. Unhas cen palabras creo que deberían de pertencer a un home e a unha Muller*****, que pouco deben de ter de androide e moito de poeta mattoide, e o resto de palabras abandonadas non sei de quen serían, pero cheiraban a pintura, a viño da ribeira sacra, a rizoma, a insensatez incorformista, a silvas, a incenso de Beckett, Bachelard, Blanco Amor, Pereiro, Benjamin e Cioran, a interiores metafísicos e, por suposto, a poeta dono dunha escritura incorporante******. 

Baixo atenta mirada dunha muller, que segue ás veces, exactamente cada dous meses, o consello de Miguel Ríos: mira a hacía a ti, a tú alma*******, e dun can********, collinas todas do chan mollado e leveinas, sen dubidar, nunha bolsa do GADIS para o meu cortello.

Nota bene

*Variación Marguerite Duras. Podo dicir o que quero, nunca descubrirei por que non se escribe ni como se escribe.
**https://www.youtube.com/watch?v=x58gDMjDbc8
***https://www.youtube.com/watch?v=zjUp8eBnCDA
**** O mes pasado Agnese e Nicola di Bari tamén estiveron durmindo, que casualidade!, no cuarto 224 do Hotel des Palmes de Palermo, onde por certo o anterior hóspede, un francés, deixou esquencidas as súas medicinas: dezaseis frascos de Somnothyril, quince de Sonéryl, dez de Hypaléne, once de Rutonal, oito de Phanodorme, unha caixa de Declonol, e varias botellas baleiras de Veriane, Veronidin, Neurinase e Neosedan.
*****Ao chegar a meu cortello de silencio obrigado, despois de tomar unha leite galega con pan, puiden comprobar que as palabras lóstregos, que me parecían que non pertencían a uns androides, pertencían aos poetas útiles Antón Lopo e Rosa Enríquez, donos, como Pedro Ruy Blas en A los que hirió el amor (https://www.youtube.com/watch?v=j3hsW8Q56s0), dunha voz sen enmascar.
****** Tamén comprobei no cortello que as outras palabras non pertencían ao cubano José Lezama Lima, un poeta tamén dono de escritura incorporante segundo dicía o poeta ourensán José Ángel Valente.
*******https://www.youtube.com/watch?v=pNS32JT341o
******** Mentres EU recollía do chan as palabras lóstregos abandonadas puiden escoitar que a muller, que tiña un aire a Sylvie Vartan e que só levaba no peto da súa chaqueta tres euros estratéxicos, chamaba ao seu can: KING!!! KING!!! KING!!!