O galés Howard Marks chegou a controlar o 10% do narcotráfico de marihuana e hachís a nivel internacional. Nos 80 posuía preto de cen liñas telefónicas, máis de vinte empresas por todo o mundo e un banco creado para blanquear cartos. Un emprendedor. O traficante para as forzas vivas, Mr. Nice para os clientes viciosos, presentouse ás eleccións de 1997 ao Parlamento Británico co único propósito de legalizar o cannabis. A Wikipedia di que obtivo o 1% dos sufraxios, de votos que se fuman. Aquí, en troques, as papeletas de liar colocan ata tal punto que dan maiorías absolutas. Logo veñen os baixóns e as taquicardias.
En Madrid levita un parlamento fumado. O síntoma da desmemoria ocupa cada un dos escanos, e o da apatía, e o da creatividade irracional. E o da risa estúpida tras de cada unha das lúgubres decisións. Non hai nada máis noxento e inxusto nestes tempos que a imaxe dun político que ri en público sen que saibamos de que. Ou que os asesores cambien as tácticas ou que dean Almax pola Seguridade Social. É insoportable. Cando alguén entra en política ten que asumir o papel de parecer triste cando nós o estamos. Non na súa casa, obvio, pero alomenos cando están na palestra deberían esnifar en branco e negro, igual ca nós. É unha cuestión de conciencia, que subvencionen dealers deprimentes.
Esta crise serviu para moitas cousas e, entre elas, para coñecer de preto a europarlamentarios que se negan a voar en turista ou a gobernos que aplican recortes aos que menos os merecen ao tempo que soñan coa súa retirada do servicio público cun sorriso vitalicio
Cando un goberno aplaude feliz a votación favorable a unha batería de medidas que fulminan os dereitos supostamente inquebrantables da cidadanía, ou está fumado, ou é que a súa sensibilidade para cos contribuíntes está na idade do pavo. Aínda que terían que ser eles –e Andrea Fabra- os que elixan calquera das dúas opcións para darse por aludidos, eu prefiro crer –permítanme- que teñen camellos favorables. Máis que nada por darlle un derradeiro pelo de credibilidade a unha caste política -e xeralizo, igual que facemos cos antidistubios, os curas e os banqueiros- evidencialmente empodrecida. Esta crise serviu para moitas cousas e, entre elas, para coñecer de preto a europarlamentarios que se negan a voar en turista (plenos por videoconferencia con Bruxelas xa!) ou a gobernos que aplican recortes aos que menos os merecen ao tempo que soñan coa súa retirada do servicio público cun sorriso vitalicio.
Mentres eles rin nos telediarios o noso sorriso de Gioconda colle humidade. Porque non hai rúa máis triste que a que non esperta co ruído das persianas metálicas dos negocios subindo de golpe. Era cando os grafittis desaparecían de golpe para volver a aparecer á hora do peche do establecemento. Todas as persianas caeron secuestrando o mencer e os almorzos activos de zume de laranxa e prensa fresca. Tan só un negocio resistirá: as tendas de Movistar coa silueta de Urdangarín sorrindo en cartón no escaparate anunciando novas promocións.
A este paso, o tanatopractor terá que aplicar toda a súa destreza para pintarnos o sorriso no salón de maquillaxe do tanatorio. Mentres, o parlamento aplaudirá de pé e rirá ao carón do coche fúnebre oficial.
