Opinión, inmigración e democracia

“A opinión é a raíña do mundo, é certo a condición de comprendelo como cómpre. Na medida en que o home é un ser que ten desexos, necesidades, vontade e intelixencia, que realiza proxectos ou soños, oriéntase segundo a opinión. Isto non significa que goberne todas as obras humanas: o dominio do coñecemento teórico e, en particular, o da ciencia  e a técnica baseada na ciencia, son excepcións. En xeral, é preponderante no dominio da acción, tanto en pedagoxía como na economía, e a política”.  (Julien  Freund. A esencia do Político). 

A democracia é unha elección entre opinións. Cada opinión fundaméntase en diferentes criterios e preponderancia de valores. En base a argumentacións deféndese a superioridade dunha opinión. Pódese opinar se unha actividade débese tolerar ou prohibir  na sociedade,  ou só en certos ámbitos. Exemplos son as opinións sobre o consumo de drogas, a pornografía, a eutanasia ou a prostitución.  Hai opinións con diferentes argumentacións en base a diferentes valores,  liberdade,  dignidade, con diferentes argumentos,  desde económicos, morais, seguridade colectiva, sanitarios, policiais, dereitos constitucionais,  costume, etc.  Opínase de dereito laboral,  de cómo debe ser un contrato de hipoteca, sobre a política  regulatoria dos taxis, ou a adopción de nenos, e así en case todo, salvo “no dominio do coñecemento teórico e, en particular, o da ciencia  e a técnica baseada na ciencia”, como xa indicamos.

A inmigración está a irromper na opinión pública, e aínda non á altura de Alemaña, Austria, Italia, ou Francia  No sistema político español e galego, dá a sensación de que  a política  inmigratoria mantense escondida no “armario”. No presente artigo imos expoñer diferentes opinións sobre política  inmigratoria, así como diferentes datos.
El Faro de Vigo, o 21/7/2018 informaba que “A economía galega bate récords pero con 200.000 empregos menos que fai dez anos-O PIB nominal supera no primeiro trimestre os 15.000 millóns grazas ao tirón exterior -Só recuperou dous de cada tres postos a tempo completo destruídos coa crise”. A  información  é preocupante desde a perspectiva do emprego xa que  con menos traballadores, prodúcese máis que nunca e  a economía está a toda máquina, e non precisa máis traballadores. O fenómeno é galego, español e europeo.

Josep Mirou i  Ardèvol,   La Vanguardia o 17/07/2018,   opinaba que “A inmigración é un grave problema político que abre á sociedade europea en canle mostrando as súas contradicións. (…) Non é coherente propoñer unha inmigración a gran escala considerando a revolución técnica e científica en curso, que altera radicalmente a natureza do traballo. Da robótica, á Intelixencia Artificial, pasando pola aplicación dos algoritmos e o Big Data á produción de bens e servizos, a estrutura e mercado do traballo está a ser substancialmente modificada, e ofrece escasas oportunidades  ás persoas pouco preparadas (e por parte das preparadas dependerá de en qué o estean). En realidade, está a abrirse a porta á formación dunha clase social  subalterna á que só lle faltaría que estivese  étnicamente identificada”. 

La Voz de Galicia  o 8/7/2018 publicaba que “O soldo mínimo en convenio de mil euros beneficiaría a 175.000 galegos- A subida media roldará o 20 %, pero superará o 40% nos empregos máis precarios. Uns 175.000 traballadores galegos que traballan a xornada completa e que, de acordo co establecido no seu convenio, cobran menos de mil euros ao mes, poderían beneficiarse da subida salarial pactada por sindicatos e patronal no Acordo para o Emprego e a Negociación Colectiva ( AENC) asinado esta semana en Madrid”. A noticia indica que: “beneficiaría”, en condicional; poida que beneficie, ou poida que queden igual, entre outras opcións.  O 6 de xullo informábanos que: “Uns 15.000 galegos poderíanse beneficiar do aumento de 100 euros nas bolsas a familias con menos recursos”. Tamén en condicional, si/non/. Con anterioridade o día 4 de xullo Faro de Vigo, publicaba que: “A Xunta abre o prazo de axudas para a factura da luz”. 

A realidade é que o PIB é o máis  alto da historia, a economía galega e española é máis rica que nunca, produce máis que nunca. O paro non baixa, os salarios de moitos traballadores son menos de mil euros. As administracións axudan aos estudantes de familias humildes, e aos consumidores pobres. E  son pobres, ou ben porque están en paro, ou ben os seus salarios non lles dá para vivir, ou ben son xubilados con pensións que non lles alcanza para existir. Obviamente non todos os galegos e españois teñen salarios baixos e son pobres. No último trimestre de 2017 certas fontes apuntaban que había en España  13 millóns de cidadáns pobres, Vid. “13 millóns de españois están en risco de pobreza ou exclusión social”, El País, 18/10/2017.

Dúas opinións merecen destacarse polas súas diferentes formulacións. Así, en “Ninguén  emigra por gusto”, La Voz de Galicia de 10/7/2018,  Lourenzo  Férnandez Prieto, afirmaba que “ Máis vale irnos  afancendo  á emigración.  Verlle a parte positiva e, se  non  queren, a inevitable, porque  isto  non ten  volta”. Afirma que é irreversible, que non se pode evitar, e por iso, que non hai lugar para a discusión política.  Julio  Llamazares en “Mediterraneo”, El País, 7/7/2018, indica que : “A maioría dos europeos, con todo, sobre todo os máis favorecidos pola fortuna (esa fortuna que empeza no nacemento e en que lugar che sorprendese), optou por non decatarse do que pasa ao seu ao redor, por divertirse mentres o corpo aguante, por encher a súa pel de tatuaxes e queimar as noites en festas, que xa chegará o inverno e, con él, a realidade. Foi o que fixeron os romanos mentres o seu imperio se  desmoronaba e o Mediterráneo convertíase nesa fosa común que non deixou de ser desde entón a pesar da súa  apacibilidad”.  Os  opulentos divírtense mentres unha revolución está a forxarse. Non considera que o feito sexa irreversible. Dúas opinións interesantes.

Para analizar con máis talante a inmigración do 2018, tal vez sexa necesario  lembrar a política exterior de España no ano 2011.  Así: “Zapatero defende a legalidade e a lexitimidade da intervención en Libia. Advirte que a comunidade internacional aplicará "a forza necesaria" se se mantén o risco de que Gadafi volva atacar ao seu pobo. O presidente do Goberno, José Luis Rodríguez Zapatero, defendeu este martes a "legalidade" e a "lexitimidade" da intervención militar en Libia, que, dixo, baséase en "un principio humanitario" e non busca expulsar ao coronel Gadafi do país, senón "poñer fin aos asasinatos do seu pobo". Páxina oficial do PSOE.  PSOE.ES.    “Zapatero logra apoio case unánime á acción bélica en Libia”, El País, 21/3/2011.  “Zapatero xustifica a intervención en Libia como «principio humanitario»,  ABC,  22/03/2011. “Zapatero xustifica a intervención en Libia como «principio humanitario» “O presidente do Goberno pide o aval do Congreso para «protexer» á poboación libia e cre que a comunidade internacional «ha estado á altura». Di que o uso da forza será «limitado» de forma «razoable»,  ABC 22/03/2011.   “Zapatero xustifica a intervención libia na protección da poboación civil. Todos os grupos menos EU e BNG apoian a operación. Rajoy destaca que "sempre" apoia as misións exteriores”, PUBLICO 23/03/2011.  “Zapatero defende a legalidade e lexitimidade da intervención en Libia”,  La Vanguardia 22/03/2011.

Nese ano 2011 iniciouse un proceso político, auspiciado pola oligarquía da  UE,  o seu  aparello militar,   OTAN,  e coa colaboración dos  gobernos das potencias occidentais.  Realizáronse os golpes de estado no norte de África.  Por iso, pódese considerar que o actual era o planificado. Os que ocupan hoxe o poder en Libia, por exemplo, colocados entre outros polo goberno español, executan o que lles ordenan,  senón queren padecer a mesma sorte que Gadafi e os seus seguidores. A maiores,  todas as formacións políticas parlamentarias españolas están a favor da inmigración. Sen debate político. Sen que o Pobo Soberano opine e decida. Por todo iso, moitos cidadáns pregúntanse se a opinión nesta democracia española ten valor, ou todo é un “ paripé” ou “ teatrillo”, onde todo xa está decidido polo capitalistas.

Publicidade

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.