Ignominia (inspirado pola solidariedade co Xuíz Baltasar Garzón)

Que din os estudosos deste soño decadente
poboado de mafiosos que só saben roubar?
Que din as cansas veas rotas dos tristes ionquis derrotados
co seu brillo atormentado morrendo noutro bar?
Co noso amor vencido pendurado neste mastro,
a –FE deste CATASTRO que non quero imaxinar,
esmorece o encantamento e Galicia perde o trono:
xa  adormece co sono nun tugurio de Nigrán.
Os miopes cobizosos que nos venden,
no roubo aprenden e  tamén mudan de ton,
como pais e garantes envilecidos e escuros,
nada comprenden, non.

Non chegaron os bardos nin os tempos, nin idades,
máis ben só obscenidades nesta triste neve de verán:
nalgún despacho de Alcoa alguén prende a radio e soa
outra derrota do Leite Río Breogán.

Que delirio, que terríbel loucura,
se agocha atrás das grandes portas da Xustiza,
todo ule a podre e non só na Dinamarca,
que Parca, do mal? Que cegueira enfermiza?
Quen atiza co cirio desta dor sen cura?
Por cada gramo de inxustiza, a bondade espida …
Que emana da xente boa que agoniza.
Cando todo fede a insomnio e pasos perdidos,
a guitarras sen mastro con cordas de espiño,
e escintilan as luces afundidas da Razón,
coa súa cara mergullada e vencida,
nas frías fontes da Merda Impura e silente,
dos piratas sen corazón con chaleco salvavidas,
co puto disfrace dos Santos Inocentes.
Roldan os vixías arredor dun mudo que non traga,
o cuspe noxento deste paraíso aqueloutrado,
arde (aínda!) o futuro morto á sombra dun tal Fraga,
será Galicia caverna e mirar para outro lado?
E os dentes apertados e  ao pé do pensamento,
Por cada gramo de inxustiza; o mellor de nós e regalado,
contra a infamia e a cobiza, palabra e movemento,
e paz, e ganas de correr e dignidade
que soan grandes cando soan a verdade.
Só queda o eco dunha voz, que se perde, só un rumor,
cara un horizonte infindo, de bágoas conxeladas,
de verdades nas cunetas, de xente con valor,
de pelotas esgazadas, metidas a traizón
na boca de aforcados que morreron ao solpor
nas liñas dun caderno dunha alumna de oito anos,
que gardaba do avó que morrera na posguerra,
que falaba duns amigos nas tabernas de Carballo,
e todo iso, sen que se soubera, foi o que lin
que a punta de pistola os mandaran ao carallo,
que a Historia non sabía… coma na frase do Céline
nese libro por temor da nai aos comentarios, 
que dirían os veciños, nas misas ou nas festas,
nas conversas das barras que cheiran a Larios,
aínda hoxe dous mil doce, e a xente preocupada,
que á ignominia non lle cantan as orquestras,
nin nós que xa se sabe, somos unha xente calada:
nin Galicia, nin España, só do Ikea unha chincheta,
un polbo á feira nunha excursión organizada,
ollos cegos e sombreiros que afogan as cabezas,
contan dun ataúde as Trece Rosas e sen présas,
e pintan con desprezo as formas da agonía,
xa resplandecen no lume da xenreira u odio e a envexa,
e nace da voz dun xuíz agora un pobre canto de afonía.
Non exista o seu Deus nin o vexa, nin morran prá contarllo
tamaña desvergoña nun país civilizado que renega de
ser un Chile, unha Arxentina, un lugar no que o Estado
sexa máis que unha guillotina torpe e cega
nas mans dun monstro fascista e malcriado.
Esvaécese o noso tempo, fuxe sen nos decatar,
na viaxe absurda á inmensidade deste mundo
e perdemos os motivos antes de atopalos
estrados polos petos dun furado inmundo,
nunha película onde sempre gañan os malos.
Pero somos máis grandes: os que non temos nome,
pero si voz. E DIGNIDADE.
Por sempre, hostia…

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.