A cardiopatía de Xulia

© Sergas

Con catro meses de xestación, á miña filla Xulia diagnosticábanlle unha cardiopatía conxénita

Con catro meses de xestación, á miña filla Xulia diagnosticábanlle unha cardiopatía conxénita. Trátase dunha “tetraloxía de fallot”. Non é das máis graves pero, no seu caso, si posuía certa complexidade. Foron días que pasaban lentos entre prognósticos esperanzadores e longos silencios no sofá do salón. Ademais, ao carón dun sofá sempre hai unha manta baixo a que desaparecer. En pleno mes de xullo. Tania, a súa nai, decidía continuar co embarazo. Comunicoumo na terraza dun bar habitual chamado “Maloserá”, baixo o palio dunha caña e unha clara de limón. Aí choramos por segunda ou terceira vez. Quizais foi a cuarta. Non o faciamos por medo, era outra sensación, decataríamonos máis tarde.

Afogados pola présa, pisamos a privada. Un especialista axudábanos a seguir respirando con optimismo. Lembro aquela charla dunha hora e tamén a despedida: “E non volvades por aquí, no Teresa Herrera da Coruña estaredes nas mellores mans”. Porque nese hospital público traballa un dos equipos de cardioloxía pediátrica máis eficaces do meu planeta. Non é un hospital moderno. Para min, os seus corredores son deprimentes, tamén as súas salas de espera, os seus cuartos e o lavabo no que desinfectas as mans antes de atravesar a porta da UCI. Todos os hospitais teñen un exceso de penumbra. Mais nos despachos nos que atenden os profesionais desa unidade, detectas rapidamente a intelixencia, a precisión, a fría e necesaria contundencia dunha nave espacial.

Pero co que non contabamos era co nacemento prematuro de Xulia. Cambio de perspectiva. O contratempo era importante. Pulmóns inmaduros, hipotonía acusada, a súa respiración, a súa alimentación, tubos, pulxioxímetros. O equipo médico do Álvaro Cunqueiro, de Vigo, con todas esas enfermeiras entregadas da unidade de neonatos, traballaba contra o tempo: Xulia tiña que salvarse, recuperarse e engordar porque, todo apuntaba, habería que sometela á operación de corazón –unha operación así- antes do previsto.

Xulia foi saíndo da infección coa lentitude propia dunha sibarita e totalmente abrigada por xente que se dedica a salvar vidas

O 6 de marzo de 2017 ingresabamos no Hospital Teresa Herrera. Ás 09:00h. do día seguinte, Xulia entraba en quirófano. Despois de nove horas de espera, o doutor Víctor Bautista, mago de profesión, comunicábanos que todo saíra ben. De novo o aire. Pero tres días despois, unha infección bacteriana provocáballe unha sepsis realmente grave. A esperanza era moi pobre. Non era doado saír dunha infección en sangue desa magnitude. “Se o seu corazón soporta isto, aguantará todo”, sentenciaba Bautista no despacho como se falara dos futuros disgustos por desamor que Xulia terá que sufrir algún día. Dende Vigo, o seu pediatra e a súa cardióloga, os doutores Pumarada e Santamarina, permanecían atentos e, no WhatsApp, a doutora Coto Ocampo, pioneira da Neonatoloxía en Galicia, brillante profesional, a persoa á que lle debemos todo (a calma, a paciencia, o optimismo, a valentía, a fortaleza, o descanso) non deixaba de escribirnos parágrafos de oxíseno. Xulia foi saíndo da infección coa lentitude propia dunha sibarita e totalmente abrigada por xente que se dedica a salvar vidas. Logo dun mes e pico sedada, espertou sorrindo, linda, drogada e viva. Dura e, de xeito indudable, insistente.

Cada vez que un profesional da sanidade emigra porque se lle rebaixa o soldo, ou vexo os doentes amontoados nos corredores de urxencias, recaio na hipocondria

Eu son un dos desafortunados que non cre en Deus. Non apoio a miña existencia no divino. Toda a miña fe, a única que teño, está posta nos avances médicos. Só creo no progreso sanitario porque, dun xeito práctico, representa a verdadeira salvación. Por iso, cada vez que un profesional da sanidade emigra porque se lle rebaixa o soldo, ou vexo os doentes amontoados nos corredores de urxencias, a doutores queixándose dos recortes reais que nos desamparan, ás excusas ofensivas recomendadas por un gabinete asesor, a un político insistindo en que todo está controlado, recaio na hipocondria. Sufro a ansiedade de quen cre estar condenado a morrer só, sen alternativa; a impotencia de ver como desmantelan, sen remorsos, coa falla de empatía característica dos psicópatas, o meu proxecto de seguir vivo, ao que tanto tempo lle dedico.

A estas alturas dos meus corenta e pico só pretendo que, se chega o momento, me curen. Que ninguén interrumpa con estupideces interesadas o meu tratamento. Por iso, como maniático, só confío nestas realidades: nos profesionais da sanidade pública como os que salvaron a Xulia, no inxenio de Hugo, o seu irmán (dende os 8 anos está a traballar cunha claridade desconcertante na futura vacina da inmortalidade), e nela e o seu xeito de subirse ás mesas para bailar.

Xulia ensinounos que non existe o corazón perfecto. Fíxense que incluso hai xente que anda por aí sen el.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.