A Transición, o máster e a catedral de Palma

Entre os peculiares fetiches que adornan o ideario patrio atópase a Transición, relato mítico no que Adolfo Suárez e Juan Carlos de Borbón abordan retos a medio camiño entre os traballos de Hércules e a busca do Vélaro de Ouro, coa colaboración de secundarios de luxo coma Carrillo, Fraga, Felipe González et alia.

A Transición coma fito (e mito) fundacional do réxime da Segunda Restauración Borbónica é exemplo que causa admiración e pasmo a propios e estraños: dunha dictadura pasase sen traumas a una democracia avanzada grazas á preclara intelixencia e á xenerosidade sen par dos pais da patria; grazas ao sacrosanto consenso que concilia tódalas apetencias, intereses e ambicións por un ben superior; grazas á fraterna superación de odios pasados…

Este relato laudatorio do milagroso xurdimento dunha España sen pecado orixinal, na que todo o mundo é bo e demócrata, parte dun consenso que comezou por non falar do pasado e rematou por inventalo, até o punto de que non poucos franquistas acabasen travestidos por obra e graza do relato oficial en demócratas avant la lettre.

O carácter prodixioso da Transición chega ao paroxismo cando os servizos de agit-prop, a medio camiño entre a prestidixitación e a desmemoria, veñen pouco menos que a dicir que as elites do réxime estaban cheas de demócratas de toda a vida, o que é leva a concluir que por un misterio insondable en España houbo franquismo pero non franquistas.

Con estes vimbios, non é raro que boa parte da dirixencia do réxime actual considere normal inventar currículums, transaccionar títulos ou cursar estudos con efecto retroactivo por vía telepática, xa que o papel aguanta todo. Se Fraga foi sempre un galeguista moderado, por que non pode ser Cifuentes máster do que lle pete? Dende cando a realidade pode competir cos boletíns oficiais? A mentalidade transicional leva a pensar que todo é reinventable ou transaccionable, confunde España cun gran buffet libre, e conleva o alienamento da realidade e do Código Penal no que pretende vivir a casta dirixente. Nesta España, a posible falsificación a favor dun membro do establishment dun título oficial da Universidad Rey Juan Carlos (axeitado nome para a institución) semella unha nimiedade para unha parte substancial de ambas cámaras, e non sería raro que algún prócer pense que a prevaricación é unha técnica para curar varices.

O que noutras latitudes tería provocado demisións, aquí se quere zanxar falando dunha conspiración da parte contratante da primeira parte, amosando o carácter fallido dunha Segunda Restauración Borbónica que xa non da para máis. Boa proba de que a descomposición é estructural e o feito de que ten chegado xa á monarquía, que perdeu o verniz de respetabilidade e deixou ao ar as vergoñas dunha familia disfuncional e desestructurada que dista moito da exemplaridade coa que se pretende xustificar a anomalía de ter un xefe de estado hereditario.

O incidente da Catedral de Palma é un máis dunha sucesión de feitos variopintos que acreditan a impostura na que se funda a institución. Non son mellores que nós, non se comportan mellor, non están máis preparados e non hai unha soa xustificación racional para seguir cargando coa familia Borbón nos orzamentos.

Non deixa de resultar entre tráxico e cómico que unha universidade co nome do monarca mitificado no relato transicional esté no punto de mira por unha actuación que ademáis de irregular pode ser delictiva. Como dicía Hegel a necesidade expresase a través do accidente.

Publicidade

{C}{C}{C}{C}

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.