O meu perfil físico non é excesivamente rechamante. Pelo curto, barba, altura e peso normal. Non son unha persoa que chame a atención. Meses atrás, lucía unha melena que si podía chamar a atención, mais agora non queda rastro dela.
Agardo na estación de tren de A Coruña o tren cara Compostela cando reparo en seis policías nacionais, todos en posición de espera, como se soubesen que algo ía acontecer de alí nun anaco
Agardo na estación de tren de A Coruña o tren cara Compostela cando reparo en seis policías nacionais, todos en posición de espera, como se soubesen que algo ía acontecer de alí nun anaco. Chega un tren de Ourense e a policía, a única muller naquel grupo, adiántase aos seus compañeiros e observa o desembarco de pasaxeiros en posición ameazante. De novo penso que saben que vai pasar algo e eu non sei o que.
Despisto a vista cara o meu móbil cando me decato de que se comezan a mover cara o grupo de bancadas onde os pasaxeiros, eu incluído, agardan a súa viaxe. Dous policías achéganse a min. Dous máis achéganse a outro rapaz sentado á miña esquerda. Pídenme de forma educada o DNI e entrégollo. Un deles frota as mans polo frío e o outro anota o meu nome nunha libreta. Pregúntolles, en galego, se aquel é un proceso rutineiro e por que me solicitan o DNI. Un deles, o que frotaba as mans, contéstame de forma correcta e moi educada que é unha rutina en trens de media distancia, etc. O outro compañeiro, menos amable, mírame de esguello.
Cando este remata de apuntar o meu DNI, mírame, ameazante e pregúntame “¿Estuvo usted alguna vez arrestado?”
Cando este remata de apuntar o meu DNI, mírame, ameazante e pregúntame “¿Estuvo usted alguna vez arrestado?”. A pregunta faime rir. Teño 23 anos, rematei a carreira hai escasos meses e a xente que me coñece sabe de sobra que non adoito ser alguén que se mete en problemas. A miña risa non lle chista ao axente. Respondo que non e recollo o meu DNI de volta. Ao meu carón, o outro rapaz ten que abrir a súa mochila e ensinar o contido (libros, apuntamentos, etc.) á outra parella de policías. Son as nove e dez da mañá. Os policías marchan e eu subo ao tren.
Despois de todo o incidente, pregúntome: é necesario este mercado do medo?
Despois de todo o incidente, pregúntome: é necesario este mercado do medo? A presenza de tantas unidades da policía nacional en lugar de crear unha sensación de tranquilidade provocan unha inquietude e un malestar propio de momentos previos a que aconteza algo. Outro exemplo de este mercado do medo son as manifestacións. Cantas manifestacións nos últimos dous, tres anos, recordan sen a presencia de antidisturbios ou forzas do orde?
Escribo isto desde o meu asento do tren, aínda detido na estación. Vexo como a parella de policías que rexistraba ao rapaz que estaba ao meu carón sobe ao tren. Falan durante un anaco, co rostro serio, na porta do tren e pídenlle a identificación a varias persoas do tren. El sube o volume do seu walkie, como se quixese que todo o vagón soubese da presencia da Policía Nacional naquel viaxe.
O malestar volta a meu corpo. Teño a sensación de que eles coñecen algo que eu non, de que pode ocorrer calquera problema en calquera momento e que eu, a diferencia deles, non teño ningunha pista sobre o mesmo. Por primeira vez en varios anos, non me sinto seguro no tren.
É necesaria esta actitude nos devanditos policías? É necesario ese toque de arrogancia e esa superioridade patente ata no ollar
Comprendo os métodos de seguridade empregados. Comprendo a necesidade dos mesmos e non cuestiono a súa eficacia. Pero, é necesaria esta actitude nos devanditos policías? É necesario ese toque de arrogancia e esa superioridade patente ata no ollar (e remarco no ollar porque mentres escribo isto, os dous policías fitan para min) dos axentes?
Ao meu parecer, estas medidas só conseguen aumentar o nivel de estrés e malestar dos cidadáns. E calquera persoa, baixo determinado estrés, pode responder de forma impredicible a calquera estímulo. É ese o interese das forzas de seguridade ou é protexernos? Tratan de inculcarnos unha sensación de “as paredes teñen ollos” propia dun relato orwelliano?
Tratan de inculcarnos unha sensación de “as paredes teñen ollos” propia dun relato orwelliano?
O tren arranca e non sei a resposta a ningunha das anteriores preguntas, só agardo que esta viaxe sexa unha viaxe máis.
