Botei varios días sen pisar a taberna. Despois do estraño e inesperado encontro co criado Ensión e mailo café partillado, non me sentía con gañas nin con forzas para tentar o demo; e cando me pitou a reserva de cafeína, levaba a filla comigo e mandábaa axexar na porta, para que me contara quen había dentro, e só despois de escoitar o informe da cativa facía eu a entrada. Por suposto, a filla cobraba o seu en lamberetadas, pero a seguridade non tiña prezo. Quería esquecer de vez o asunto do bispo Dolfo: non me daba boa espiña e maldito o día que encerellei nel. Iso pensaba daquela, pero a cousa non ía ser tan doada. E así foi. Un día pola mañá cedo, cando saía da casa, vin un anaco de papel amarelo no chan, na soleira da porta. Collino na man e boteille unha ollada xa camiño da papeleira. Alguén escribira o seguinte: “Xa me chegou que estiveches a falar co Ensión. A que non che falou de min? Non che parece raro? Se queres sabelo todo ven cando queiras á miña casa. Son Nadón” Merda! Pensei que librara xa do meigallo e...Éche ben certo que o demo non ten paradura! Claro que me resultou raro que Ensión mencionara só a Cadón como compañeiro da felonía, e o formigo da sospeita volveume incendiar os miolos.
Por unha das caras o papel tiña debuxado unha especie de mapa do tesouro, con instrucións precisas de onde estaba a casa de Nadón e os camiños por onde chegar. Era un lugar do concello de Ribadumia, pero non vou dicir aquí o nome para empecer peregrinacións molestas e se cadra ata perigosas. No camiño da igrexa, ao final dunha ringleira de bídalos, alí estaba a casa, arrodeada toda por un valado baixo de pedra miúda. Dinlle media volta arredor, por se podía dexergar algo, algún movemento, no seu interior. Semellaba deserta. Chamei en voz alta polo home da casa e asustei as galiñas, que comezaron a correr polo eixido adiante, sen rumbo e cacarexando furiosas. Un canciño veu cara o valado. Pensei que me ía ladrar; pero non, non o fixo, sentou a mirar cara min. Chamei outra vez e as galiñas volveron estalar en cacarexos. Daquela saíu da casa unha vella e pedinlle chamar polo señor Nadón. Ela díxome que non estaba na casa, que andaría por aí. Pregunteille en que parte de por aí. A vella braceou cara a súa dereita, aló lonxe. “Algo é mellor ca nada”, pensei. “É mellor que volva a partir das seis, que xa ha estar”, díxome. Pregunteille se era a súa muller e acenoume que si coa cabeza. Pregunteille mais cousas pero xa non mas contestou. Repetiume que era mellor que volvera a partir das seis.
Volvín a iso da das seis e cuarto. Chamei e saíu da casa un home, que supuxen sería o tal Nadón. O home quedóuseme mirando durante uns segundos; e logo, tendeume a man e presentouse: “Son Nadón...e ti debes ser o Suqui”. Pousoume a man no ombreiro e cun sorriso pícaro dixo que me vía distinto, que me estaba poñendo vello. Tendo en conta que el levaba mais de mil anos enriba do lombo, non souben como recibir as súas palabras... Eu levaba na man un exemplar de Cabaret Voltaire (cando Caneiro se pasou ao inimigo, deume unha arroutada e merquei 200 exemplares do libro de Jureguizar, que agora utilizo para facer agasallos); e sen outros preámbulos, entregueillo. “É para vostede”, dixen. El colleuno na man e folleouno pasando varias veces o polgar polo canto das follas, coma se revisara unha baralla de naipes. Gustáronlle as cores ocres e marróns do forro e tamén o tamaño do libro, pasou varias veces a palma da man acariñando a capa e logo devolveumo. Díxenlle que quería que o gardara, que era un agasallo. O señor Nadón arrandeou a cabeza cun medio sorriso. “Mellor non...xa sabes o que facemos aquí co papel.”
A muller tróuxonos unha botella de albariño, un prato con lascas de xamón e unha fonte acugulada de torradas rebozadas. “E logo por que Ensión non o mencionou a vostede na confesión que me fixo?”, espeteille animado polos primeiro grolos de viño. “Pois cóntoche...Ensión di que foi unha maquinación contra do bispo Dolfo, con falsas testemuñas...ou sexa, que da a entender que as acusacións non respondían á realidade...non si ?.
Nadón fixo unha pausa e miroume. Eu afirmei coa cabeza. “Pois non mente, pero tampouco di a verdade...houbo maquinación, por suposto, pero antes houbo pecado nefando... Ensión, Cadón e mais eu fomos sodomizados polo bispo, non sei se me entendes.. e non unha nin dúas veces senón moitas, que tampouco levei a conta...o caso é que xente moi principal fíxonos promesas de mellor vida se acusabamos ao bispo dos seus abusos e ámbolos tres aceptamos... a xente esa da que falo acompañounos a Oviedo, onde estaba o Rei, e xa polo camiño fóronos comendo a orella de que sería mellor acusar tamén ao bispo de andar en tratos cos mouros, que así o castigo real estaría mais que asegurado e o bispo Dolfo sería destituído... Ensión aceptou decontado e Cadón un chisco despois, pero eu púxenme farruco e negueime a acusalo de cousas que non sabía...desas foi cando empezaron a mirarme mal os outros dous...”
