Entre unha estatua de bronce e un río

Debeu ser xusto un instante antes do tempo cando Deus, que se aburría na súa eterna e tebregosa soidade, ideou crear a estatua de bronce. Non lle levou nada facela, que para iso é Deus, pero nese mesmo acto en si xurdiu espontaneamente e pola súa propia conta o tempo, e con el as cousas empezaron a írselle das mans ao Creador. Porque o tempo deu en enredar en espiral e en espiral deu lugar á luz, e esta ás galaxias, e as galaxias ás estrelas e aos planetas. Todo deu en moverse, e daquela sobreveu o desastre, ou sexa, empezou a aparecer todo aquilo que non planificara a mente omnipotente do Creador. Xurdiu entón a auga, e a auga deu en correr pola súa conta, imitando a luz, e de aí naceron ríos e mares e lagoas e todo aquilo que ten na liquidez e no fluír a súa natureza. Igual que Deus aborrece a auga, que naceu contra a súa vontade, os ríos souberon que debían aborrecer o bronce, a súa solidez, a súa textura lisa e fría, a súa intemporalidade, o seu silencio divino e obediente, e proseguiron na súa teima espiral circulando coma as cóbregas. E alí, no fondo das augas, sen ser vistos, foron agromando aos poucos uns seres unicelulares, e deles xurdiron animais anfibios, e dos anfibios naceron monos, e dos monos uns seres moi estraños que inventaron as palabras, artefactos inexactos e volubles, para se designaren con elas homes e mulleres. Aos ríos, que eran os seus lugares de orixe, chamáronlles nacións. E seguiron os cursos en espiral das súas vidas. Deus, cuxo poder non estaba concibido para conter o que non existira antes nin fora creado por El, pensou que só unha contracreación podería abolir o caos para toda a eternidade. Entón creou a Plataforma, ou sexa, o artefacto da palabra exacta e monosémica. E á estatua de bronce que o representaba decidiu chamarlle Nación. Si, é certo que a palabra era semellante á dos humanos, pero estaba pronunciada por Deus, e iso facíaa distinta. Entón, escoitouse a voz tronante: Vós fluiredes, pero Eu instituirei o relato. E instituíuno.

A nación-río é inabarcable. Todo nela se move. Móvese a nación, a lingua, a cultura, sempre pronunciadas de maneira diferente, coa fonética da auga. Móvese en espiral

No relato da estatua de bronce todo ten lindes exactas. Dentro e fóra. No relato do río, non. No tempo que vivimos, o nacionalismo tradicional nárrase a si mesmo e con ese texto exacto quere definirse e por tanto definir o campo posible de toda acción política. Narrar o posible implica narrar a ausencia forzosa do imposible. É o externo, aquilo que non se pode nomear, todo o que non debe existir ou o que existindo creba a coherencia do relato. O nacionalismo tradicional sempre fala en termos de coherencia, de consecuencia, de fidelidade. É o relato da estatua de bronce. Nel, o espazo é o importante; o tempo en si é un grave contratempo. Porque ameaza coa erosión. A historia e os seus fracasos, as súas derrotas, os pequenos e ás veces inconsistentes triunfos, as imperfeccións, todo é impureza que atenta contra a Idea. A Idea Galiza, a Idea Lingua, a Idea Cultura, e así. O río, por contra, é erosión en si mesmo, non pode nin quere evitalo. É cambio, a expresión do que flúe. A nación-río é inabarcable. Todo nela se move. Móvese a nación, a lingua, a cultura, sempre pronunciadas de maneira diferente, coa fonética da auga. Móvese en espiral. A dialéctica da historia, esa incómoda continxencia perpetua, non para de envolvelo todo nunha xeración duradeira de inestabilidade.

Se a fronteira desaparece, desaparece a Nación en si, exclama indignado

No plano político, no do discurso, na creación de universos simbólicos, alguén proclamou un día o desexo de que os marcos que aparentaron sólidos se movesen. Mesmo que quedasen esvaecidos ao contacto coa materia. Nun presente sísmico, e todo presente histórico é sísmico, os marcos non deteñen os tremores e ademais entorpecen o fluír do río. Sempre o encoran. Ante esa comprensión dos tempos, outra vez o contratempo, o nacionalismo tradicional reacciona contra o que sente como unha agresión de maneira semellante a como o corpo reacciona ás invasións víricas. Sinala, cae en estado febril, ataca. Se a fronteira desaparece, desaparece a Nación en si, exclama indignado. A súa capacidade de xerar normas, leis e terminoloxía de consumo propio reactívase. Fai parte do mecanismo de defensa: autoorganización, sucursalismo, Nación. Estatua de bronce. Ou sexa, Galiza como ideoloxía. É un intento de rearmar os marcos que xa a nación-río alagou.

O relato, como a propia estatua de bronce, é estático, aborrece o movemento. Reforza o Ser da Nación e declara inservible todo intento de comprensión do estar. Herético. O suxeito da nación-río, o pobo, sempre soberano á súa maneira pois outramente non existiría e por tanto tampouco habería nación, vai esparexéndose sen marxes, por todos os territorios. Exprésase entón un desaxuste entre a Idea Nación e a cristalización do pobo soberano. Soberano porque se determina a decidilo todo democraticamente, non por ser expresión dunha transferencia de poder a un ámbito representativo. O pobo soberano como protagonista do relato que articula a nación-río, que nada ten que ver coa Idea Pobo como transferencia absoluta a un ente individual. O pobo soberano é multitudinario, ou sexa, esquivo coma o río no que nace.

Poida que o espazo herético se vaia ampliando e ao tempo que o espazo sagrado vaia contraendo, pero este gaña en cohesión e en consecuencia, en coherencia e firmeza. E iso é o que importa. Fóra do sagrado, o mundo é apenas unha triste e deforme sombra

A contradición é estridente, mais non encontra territorio no discurso da nación-estatua de bronce. Porque quen controla e manexa o fío argumental é quen garda a chave do sagrario. Ou sexa, quen posúe o acceso en exclusiva e para sempre ao Santo Graal dispón do territorio do sagrado. Poida que o espazo herético se vaia ampliando e ao tempo que o espazo sagrado vaia contraendo, pero este gaña en cohesión e en consecuencia, en coherencia e firmeza. E iso é o que importa. Fóra do sagrado, o mundo é apenas unha triste e deforme sombra.

O relato ten crebas materiais, escuras tensións narrativas, tramas sen resolver, picos de intensidade, iso ao que as xentes do cine chaman puntos de xiro, elipses e outras sombras... Pero nada diso é importante. O transcendente é a exactitude na conclusión, que todo se resolva no último parágrafo. Aí, a boa nova acaba sendo unha cósmica coincidencia de vontades, desexos, determinacións, achados e textos. E así conclúe o épico proceso, tras o regreso a escena do personaxe esencial: a Plataforma.

Grupo Parlamentario Soberano, Candidatura Nacional Galega, Galiza e a súa Voz, Reforma Constitucional, todo iso como resultado da luminosa acción da verdade. O inmóbil contra o móbil. O que é estático contra o que flúe e conflúe

O milagre faise discurso. É a coincidencia do sentido común, esa conexión divina que comunica suxeitos transcendentes e ideas simultáneas na forma precisa. Puido a Plataforma mergullarse na nación-río e no seu relato fluído, móbil, inestable? De ningunha maneira. Porque comprendeu que a estatua de bronce requiría un terreo sólido, uniforme e estable. Grupo Parlamentario Soberano, Candidatura Nacional Galega, Galiza e a súa Voz, Reforma Constitucional, todo iso como resultado da luminosa acción da verdade. O inmóbil contra o móbil. O que é estático contra o que flúe e conflúe. O que É contra o que está e vai. O firme contra o sísmico. O círculo contra a espiral. A Unión, que fala de eternidade, do estado natural do ser, contra a Unidade, que se formula en proceso, na confluencia dos diferentes. E para culminar coa elegancia e o equilibrio que merece un relato chamado non a sorprendernos nin alterarnos, si a acomodarnos e devolvernos a estabilidade perdida nun nefando 21 de outubro de 2012, as ausencias. Sempre a pulsión da ausencia. A presenza do bronce é a ausencia da auga. Non nomear as Mareas, a fronte ampla, a Unidade Popular, a confluencia, a ruptura. Non nomear e así colocar fóra do sagrado. Transformar os termos. Ocultar o que flúe, sacralizar o que permanece, contra o tempo, inmóbil coma unha estatua de bronce. E esa verdade fai a luz conclusiva no relato. O nacionalismo tradicional finxe comprender que a cidadanía activa, que non era suxeito político senón usurpador ilexítimo antes do 24 de maio, está xa encarnada en plataforma. Así sexa, contra todo tempo adverso.

O nacionalismo tradicional finxe comprender que a cidadanía activa, que non era suxeito político senón usurpador ilexítimo antes do 24 de maio, está xa encarnada en plataforma

Entón, o Creador volveu falar: Entrade na arca ti e todos os da túa casa, porque vin que nesta xeración soamente ti es xusto ante Min.

E, feita Idea, a Nación estatua de bronce descansou.

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.