“As moscas suben, fuxen pola pileta enriba, pero eu doulle pra abaixo cunha palliña i afogan. É a guerra. Afogan pouco a pouco. É o xogo da guerra” (Vento ferido, Carlos Casares).
Segundo nos contan os entendidos, no ano 2015, a fenda entre nacementos e defuncións no noso país foi a máis grande dende 1986. Os datos estatísticos, referidos á caída da poboación, deberían pórnos os pelos de punta, e o envellecemento da nosa xente prodúcenos auténticos calafríos. O mundo rural esvaécese a unha velocidade arrepiante, e un dos síntomas que o vén presaxiando, dende hai tempo, é o declive da nosa festa por antonomasia: a matanza. Mentres o noso evento festivo por excelencia gozaba da súa esplendidez, as nosas aldeas erguíanse pletóricas e acotío amosaban unha vitalidade extraordinaria. A medida que o rito da mata dos porcos foi indo a menos, malia semellar que aínda moraba xente no medio rural, a aldea comezou a perder folgos ata debuxarse a actual negrura, sen tonalidades grises, realmente preocupante.
Estamos a piques de apostatar definitivamente do mellor cerimonial festivo das nosas aldeas. Perdemos o rito e, evidentemente, ao renunciar á súa grandiosidade, a matanza converteuse nun simple trámite de provisión de carne de porco, nun mundo rural que só se diferencia do urbano na media de idade da súa xente e no ritmo de seu devalo.
Levamos uns cantos anos sen que se oian cuincar os porcos na ponte da Constitución. A xente da aldea é moi maior e os familiares que viven na capital decidiron renegar do máis elemental sentido de pertenza. E sen pudor ningún, para non pisar o seu lugar de procedencia, alegan problemas de colesterol, mentres corren cara os restaurantes da periferia da cidade a empacharse de lardo sintético, permitindo que os políticos de quenda lle machaquen a orella dende as pantallas da televisión, cagando sentenzas de como hai que facer para revitalizar o medio rural que, uns e outros, se encargaron de esfandangar. Hai que goderse con esta tropa do nabo!
Os galegos somos así de cachondos. Fomos capaces de crebar aquela máxica conexión, que amalloaba o rural co urbano, e que durante anos e anos nos fixo ser como eramos. Fómonos afaguendo a renegar do noso con absoluta naturalidade, mentres seguiamos –e seguimos- azacotando o autoodio, cada vez que temos ocasión de facelo. E así nos vai!
Precisamos coma a auga de maio actualizar a definición da nosa identidade. Cómpre que haxa quen se atreva a explorar novas propostas e formulacións que nos permitan repensar e reordenar o mundo rural. Porque, se este desaparece, canda el vaise o pouco país que nos queda. Ah!, ao meu tío Lisardo dóelle a alma, porque a pouca xente que fica nas aldeas é tan maior que xa non ten folgos para nada. E debe ser por iso, polo que xa non ten ansia de atender a ceba. Ou, se cadra simplemente, por non ter que mesturarse con tantos bacoriños, necios e estúpidos, azacotados con produtos desposuídos da etiqueta de procedencia. Vai ti saber!
