Xa fixera os deberes, os da escola local e tamén os da española, así que decidiu saír da casa no Klaraweg para subir pola Schosshaldenstrasse até aquel lugar que o atraía dunha maneira enigmática e o facía tan intimamente feliz. Daquela, hai corenta anos, a Volksbücherei, a biblioteca popular, estaba situada nun semisoto do seu instituto de secundaria. Era un local pequerrechiño, cálido e silencioso, cunha señora calada, cordial e decidida que administraba con eficiencia o sistema de préstamo. Non había computadoras, só uns sobres miudiños de cartón pegados na parte interior das tapas, que contiñan as tarxetas onde a bibliotecaria estampaba as datas de devolución.
E alí estaban a esperar: Isaac Asimov, Enid Blyton, Ray Bradbury, Edgar Allan Poe, Jules Verne. As lecturas permitían lidar á vez coa morriña familiar –os pais eran inmigrantes galegos, unha tribo en eterno e estraño retorno– e mais co desconcertante arraigamento natural dos amigos berneses. Mentres voltaba para a casa naquel barrio pequenoburgués cun novo libro na man, o neno sabía que en breve penetraría nun mundo ingrávido, unha esfera luminosa chea de intensidade e paixón.
Despois foi a viaxe a Galiza, aquilo que na familia se chamaba a volta, un concepto realmente curioso, porque a viaxe era a un país que en vinte anos, desde comezos dos sesenta, se transformara profundamente. Os maiores atopáronse ao cabo dun traxecto que, pasando por Suíza, que lles dera unha oportunidade pero nunca lles quitara a etiqueta, os devolvía a un lugar que case deixara de existir e que apenas recoñecían. E os fillos, criados en Berna, viaxaron cara a unha terra prometida da cal os pais sempre lles falaran con nostalxia e que foron descubrindo pouco a pouco cunha mestura de sorpresa e fascinación. Co tempo, a aventura da emigración converteuse no gran relato familiar, mentres a nova vida se abría paso: estudos, amor, amizade, proxectos, traballo, éxitos e derrotas.
Hoxe, aquela biblioteca atópase nun edificio novo, un anexo funcional que ocupa unha parte do patio da escola. E deixou, hai moito xa, de chamarse popular. Pola contra, aquel neno segue a bulir nalgún curruncho ben protexido dun home inaparente. Segue a moverse con curiosidade e asombro entre realidades disque sólidas, observando con prudencia conviccións, afirmacións, decisións, firmezas. Segue a reparar na insondábel dor que ocultamos con celo e que unha aria de Händel ou unha chanson de Aznavour liberan até que nos desborda. Aínda devece polos sons brancos, pero xa non pode ir buscar un libro á biblioteca popular camiñando pola neve. Aquel barrio queda moi lonxe e as cousas fixéronse complicadas, sen Papá traballando no tea room e Mamá sostendo o mundo e abrigando os fillos.
Porén, aquel universo, coa súa pequena biblioteca, aínda sobrevive en recordos cómplices, aínda nos dá sentido e nos lembra que, no medio das turbulencias da vida, hai lugares que nos invitan á beleza, á bondade e á reflexión, a unha abordaxe sosegada e rigorosa do que nos pasa. Os afortunados levamos todos connosco a nosa particular biblioteca de Laubegg. Visitémola acotío, son tempos incertos.
