Cando o pasado domingo 3 lin na prensa que o presidente Feijoo interrompera a prédica en sete ocasións por mor dunhas incipientes bagoadas, o primeiro que pensei foi que se lle metera un lixo nun ollo ou se lle revirara unha condenada pestana. A quen non lle ten pasado algo así algunha vez? Pero logo de ver as imaxes na televisión, e decatarme de que non refregaba os ollos nin turraba das pálpebras para aliñar as pestanas, desbotei a idea do lixo e busquei outras explicacións. Poñeríalle os cornos a muller e viña de sabelo, coma quen di? Ostras! Non, que non está casado o moi pego! Pois logo igual foi que o deixou a moza, cansa de verse ás agachadas en casas de turismo rural ou hoteis con encanto no quinto carallo, farta de promesas de que ía deixar o vicio da política e comesta polos ciumes dunha tal Carmiña, aquela que o presidente mesmo levou perante Bieito 16, que deixou de ser Sumo Pontífice pouco tempo despois (Ollo!, que vos vexo vir, que non estou a chuzar, que nunca se demostrou que unha cousa levara á outra).
No caso de que non fora o lixo no ollo nin a perda da moza, que demos fixo saloucar sete veces ao Presidente? Muller ... mesmo puidera ser a súa propia condición de home, na súa acepción mais estrita: animal de tres patas. Os homes nacen chorando, pero mais aló da infancia, quédalles terminantemente prohibido chorimicar, aínda que lle rebenten as entrañas. A natureza, que é sabia, adaptouse a esta prohibición divina poñéndolle ao home unha noz na gorxa, para coutar que as bágoas non suban do corazón. Pero coma tódolos mecanismos, co paso do tempo van perdendo forza e firmeza, e chegada a vellez a noz xa non couta nada e as bágoas acumuladas durante anos e anos, soben daquela en caterva pola gorxa arriba anegando os lacrimais cada dous por tres. O anterior presidente Fraga andou chorando polos salóns de palacio unha boa chea de anos, pero xa cando era vello e a ninguén estrañaba. Porén, no caso de Feijoo, que media nos cincuenta e a noz aínda debería conservar firmeza abondo, si é para facelo mirar. Imaxinade un Presidente chorando por nós durante vinte ou trinta anos mais!
E se non foi a frouxidade da noz a culpable? Pois aínda teño outra teoría e penso que moi consistente. O Presidente tiña decidido a súa renuncia a presentarse outra vez como candidato, porque así llo prometera aos galegos (8 anos abondan) e el tense por home de palabra. Pero resulta que o día anterior, o sábado, le no seu xornal de cabeceira unha declaración de amor que o deixa sen folgos, asinada por alguén chamado El Equilibrista de Verín. No panexírico dise que Feijoo é home xusto, dilixente, traballador e honrado; e que sempre tivo a Galiza como único afán e motivo, razón e impulso do seu traballo. Tamén se di nel que os galegos somos xente testana pero boa, que mar e ceo se funden no estío para reinventar a beleza, que a choiva soa a viola e o idioma, coma o pan, aloumiña e acouga. E xa postos, o Equilibrista guíndalle un desafío: que volva a loitar pola maioría absoluta, para crecer en orgullo, para non dar nin un paso atrás, para prosperar e medrar e progresar; e que non o faga por el, senón por Galiza. Cando o Presidente rematou de ler tremíanlle as pernas coa emoción. “Nunca na vida ninguén me fixo sentir así... nin home nin muller”, pensou atribulado, na soidade infinda do Pazo de Monte Pío.
Cando ao día seguinte subiu ao altar para predicarlle aos fieis populares, as palabras do Equilibrista rebrincábanlle nos miolos e mesturábanse coas palabras escritas no discurso. “Se te vas... afogaranos o trebón, a tempestade ou a marea”, escribíralle o dardo verinés; na súa cabeza resoaron as notas daquel Please don´t go de comezos dos oitenta, sucando o iate as avoltas augas da ría da Arousa naqueles veráns farturentos. O Presidente dixo que si, que quedaba para salvarnos da desgracia futura e chorou unha vez, e outra e outra, así ata sete veces. Tal e como lo conto así pasou.
Claro que, se Feijoo no canto de xestor fora político, podería un pensar que todo foi un así coma quen. Que nin el tiña un sitio mellor a onde ir, nin o Partido tiña algo mellor que lle ofrecer; así que, había que vender a súa nova candidatura coma un sacrificio persoal en aras do interés xeral de Galiza e blablablabla....tanparantán maricatatá. Ou sexa, o de sempre. E se había que chorar para facer mais crible a dor sangrante que tal decisión supuña, pois chorábase e punto. Coma un home, que carallo! Pero quedamos en que Feijoo non é un político, senón un xestor inconmensurable; así que, este último parágrafo borrádeo da vosa memoria, pois non viña a conto.
