Primeiro permítanme un conto real, unha fábula dun dentista galego do que son familia. Non en balde nin só polas facturas, A. Reixa cantaba (nos seus bos tempos): "vós, dentistas sodes os terroristas". Ao meu primo P. (mataríame se dou o seu nome), en plena crise de madurez (van entendendo o porqué do anonimato), deulle pola caza maior do cacique (como a outros lles dá polos deportes de risco). P. é dentista en Lugo e propúxose colgar no despacho da súa consulta, a carón dos diplomas e certificados, a cabeza disecada do cacique da nosa vila. Unha metáfora, está claro.

A proposta consistía en algo ao que nos deberiamos expor todos: converter as nosas profesións en panca de transparencia. Liberar os datos inxentes que manexamos. Practicar a transparencia en lugar de reclamarlla a outros (por certo, sempre aos políticos, nunca aos nosos xefes)

A peza que P. quería cobrar era unha portada de La Voz de Galicia ou Interviú que dixese: "O alcalde de V. encarcerado por prevaricación e suborno". Sen pegar un só tiro. Deixándolle a disección e a taxidermia do cadáver aos xornalistas.

Convidou os seus clientes á confidencia. Converteu a cadeira de brazos de dentista en confesionario. A súa consulta transformouse en mentideiro de escándalos e filtracións. A proposta, nin máis nin menos, consistía en algo ao que nos deberiamos expor todos: converter as nosas profesións en panca de transparencia. Liberar os datos inxentes que manexamos. Practicar a transparencia en lugar de reclamarlla a outros (por certo, sempre aos políticos, nunca aos nosos xefes e patróns).

No seu caso, P. quería transformar as limpezas de boca dos seus pacientes en purgas anticorrupción. O meu primo foi un Assange adiantado á súa época. Os seus clientes, soldados Manning dispostos a xogala polos seus concidadáns. Porque esa e non outra (recordémolo agora que comeza o xuízo a Manning), é a proposta de fondo de Wikileaks. Polas bocas de todos nós, formando bancos de peces antes inofensivos, morrerán as quenllas que nos desgobernan. Depurados polos segredos que podemos filtrar.

O meu primo foi un Assange adiantado á súa época. Os seus clientes, soldados Manning dispostos a xogala polos seus concidadáns. Porque esa e non outra (recordémolo agora que comeza o xuízo a Manning), é a proposta de fondo de Wikileaks

Sobra dicir que noso ex-alcalde levouno mal. P. contribuíu moito a colgarlle a "ex-", pois perdeu as eleccións seguintes. E iso permitiulle ao meu primo gozar dunha segunda mocidade. Pasouno en grande facendo agit-prop no xornal local, publicando as denuncias e os papeis cos que o obsequiaban os seus pacientes, en lugar de aceptarlles o marisco. Así baixou o seu ácido úrico e rebaixou a súa acidez en xeral.

O meu primo P. e Assange deron a man sen coñecerse. Os seus émulos de agora abrázanse con Ada Colau e demais amantes do escrache, inventado polos arxentinos que denunciaban a lei de punto final e lograron convertela en lei de putos finais para xenocidas como Videla.

España remestura todas estas iniciativas nun novo artefacto de transparencia. Hackers e desobedientes das hipotecas e das historias oficiais únense como promotores da iniciativa Punto e Seguido. Convócannos a tod*s: contra toda lei de Punto Final.

Hackers e desobedientes das hipotecas e das historias oficiais únense como promotores da iniciativa Punto e Seguido. Convócannos a tod*s: contra toda lei de Punto Final

Súa sexa a palabra e que as nosas lles dean forza:

Punto Seguido é unha iniciativa que a través da colaboración cidadá e de forma anónima, recompila información de calquera tipo sobre represores, torturadores e criminais contra os Dereitos Humanos. O obxectivo é localizar estas persoas, con nomes e apelidos, para facilitar o seu enxuizamento por tribunais internacionais en accións como a coñecida Querela arxentina contra os crimes do franquismo ou a Querela polos bombardeos italianos de Barcelona durante a Guerra Civil, ou poder sinalar e avergoñar publicamente esas persoas, mentres os procesos xudiciais non prosperan

Aínda que a iniciativa nace en España e coa mirada en Latinoamérica, ten vocación internacional, xa que desafortunadamente, os crimes contra os dereitos das persoas repetíronse e repítense en todo o mundo. Trátase de repetir e compartir tamén as loitas. Por iso esperamos que a nosa iniciativa inspire outras similares noutros países de fala non hispana.

Compartimos información contra a impunidade, para que esa historia non se repita.
Sirva esta ferramenta de arquivo e documentación desa historia.

Hackeando a Lei de Memoria Histórica cun crowdsourcing multitudinario, expoñen un escrache antifascista a ambos os dous lados do Atlántico. Empecen a escribir a historia que nos arrebataron

Hai un ano preguntabámonos que sairía da maridaxe de Assange (a loita pola Transparencia Global) co (ex)xuíz Garzón (e o seu combate pola Xustiza Universal). Ben, aquí está o seu primeiro fillo. Hackeando a Lei de Memoria Histórica cun crowdsourcing multitudinario, expoñen un escrache antifascista a ambos os dous lados do Atlántico. Empecen a escribir a historia que nos arrebataron. Non permitan que lles impoñan ningún punto final. Fagan das derrotas do seu álbum familiar unha vitoria colectiva. Colguen o seu fascista do muro da vergoña que imos construír. Empecen por AQUÍ.