Vinte anos de Ultranoites son vinte anos da historia de Galicia nas que pasaron unha chea de cousas, e todas elas foron analizadas con sátira, con cancións e humor a través destes espectáculos de Chévere, primeiro na Sala Nasa e dende hai dous anos na Ramallosa, en Teo. Agora, chega o momento de botar a vista atrás. “En lugar de facer unha Ultranoite que mira á actualidade máis inmediata para facer escarnio do que está pasando ao noso redor, e tirar partido da complicidade que se xera cando os acontecementos están frescos, o que decidimos foi facer unha paradinha" -di Xesús Ron- "Facer unha panorámica dos sucesos sociais e políticos de todo tipo a través do teatro”. Ron explica que a obra é "unha homenaxe aos vinte anos de Ultranoite, dende o ano 93 até hoxe, pero cun sentido un pouco distinto. As Ultranoites naceron na Sala Nasa, despois trasladáronse aquí a Teo, e agora con esta obra queremos facelas chegar a novos públicos e a novos escenarios”.
"As Ultranoites naceron na Sala Nasa, despois trasladáronse aquí a Teo, e agora con esta obra queremos facelas chegar a novos públicos e a novos escenarios”
Esta Ultranoite no País dos Ananos, en clara referencia á amarga obra de Celso Emilio Ferreiro, chega este venres a Teo, que é tanto como dicir que chega a Compostela, despois do seu breve paso por Pontevedra, hai unhas semanas. Aquí, no Centro Sociocultural da Ramallosa permanecerá tres semanas, con funcións os venres e sábados (agás a semana que vén, que aproveitando a ponte festiva haberá representacións, tamén, o mércores e o xoves). Chévere, ao igual que noutras ocasións, ofrece un servizo de Ultrabús dende o centro de Santiago para poder desprazarse á Ramallosa sen necesidade de coche particular. A obra foi presentada este xoves aos medios, coa presenza de todo o elenco, e tamén do alcalde Martiño Noriega e da concelleira de Cultura, Carme Hermida.
"Temos ese mesmo sentimento de amargura, de certa raiba e de certo sentimento de derrota, porque atopamos un país que non era o que estabamos imaxinando”
A obra hai humor cun certo pouso de amargura, de sentimento de derrota, resultando un cóctel de humor negro e de cancións, moitas cancións, entre a rabia e a ironía. Xesús Ron explica que “ao igual que Celso Emilio Ferreiro escribiu ese libro tan amargo lembrando a experiencia frustrante que tivera ao marchar para Venezuela, esperando atopar, con toda a esperanza do mundo, esa Galicia da emigración. Así, nós tamén, botando a vista cara atrás, a hai 25 anos, cando comezabamos a traballar, temos ese mesmo sentimento de amargura, de certa raiba e de certo sentimento de derrota, porque atopamos un país que non era o que estabamos imaxinando”. Un retrato sobre as táboas dun país dos ananos que "non é toda Galicia, pero si a Galicia oficial”.
Tanto Carme Hermida coma Martiño Noriega salientaron a importancia que ten para Teo contar con Chévere como compañía residente no concello, "un valor engadido" para este lugar, dixo Noriega, "onde o mundo se chama Teo, por seguir citando a Celso Emilio", sinalou Hermida. O alcade de Teo salientou que “co paso dos anos imos ver con máis perspectiva todo o traballo de Chévere, que aínda se vai valorar máis do que xa se valora”. Tamén Xesús Ron reivindicou “o traballo que unha compañía de teatro pode levar a cabo na contorna local" destacando que "aparelladas ao espectáculo estamos facendo distintos encontros co público, en distintas parroquias do concello”.
“O teatro é un dos elementos máis importantes para conformarnos como sociedade, como nación e como persoas”
Carme Hermida tamén saientou que “o teatro é un dos elementos máis importantes para conformarnos como sociedade, como nación e como persoas” e destacou que “é moi importante botar a vista atrás, á nosa historia, como unha forma de aprendizaxe. E hai unha parte da historia recente que o teatro pode explorar e analizar, mesmo mellor que os investigadores, que aínda a teñen preto de máis para poder valorarala convenientemente”.
"Vivimos momentos vintage, pero porque nos están obrigando a vivilos”
Pola súa banda, Martiño Noriega tamén falou desta ollada retrospectiva, subliñando que “a realidade está a golpearnos moi duro, e tamén está a resituarnos, obrigándonos a facer un axuste de contas do pasado, a seguir reivindicando as cousas que se reivindicaban hai vinte anos e mesmo algunhas que xa deixaran de reivindicarse". "Vivimos momentos vintage, pero porque nos están obrigando a vivilos”, concluíu.
As cancións dos ananos
"Queremos reivindicar que para superar a crise hai que apostar pola unidade e por seguir facendo apostas por espectáculos ambiciosos e grandes”
Esta Ultranoite do País dos Ananos é unha produción cun tamaño importante para os estándares (sobre todo na actualidade) do teatro galego. O elenco está formado por nove persoas, unha máis que na súa anterior obra, Eurozone, algo que este xoves destacou Xesús Ron: “Seguimos reivindicando o poder traballar cun equipo amplo. Queremos reivindicar que para superar a crise hai que apostar pola unidade e por seguir facendo apostas por espectáculos ambiciosos e grandes”.
Na obra xoga un papel moi importante, ademais, a música, con dous músicos sobre o escenario e un feixe de cancións compostas expresamente para a obra por Xacobe Martínez Antelo. As letras das cancións pódense ler na web do espectáculo, onde tamén se irán pendurando, para a súa escoita, algunhas delas. Os que acudan ao espectáculo poderán escoitar, por exemplo, "O País dos Ananos/ limita ao norte coa OTAN/ ao sur con Bruxelas/ e cun banco de Frankfurt", "E será que entón aínda non teñen/ un país moi ben normalizado" ou "Digo Luar e queda dito/ todo só nunha palabra/ sen apenas dicir nada/ digo Luar e digo basta".
