Hai algo menos dun mes, concretamente o 15 de maio, celebrábase o Día Internacional das Familias, unha data que se instaurou en 1994 para recoñecer a importancia das familias e o papel que xogan en todos os ámbitos. Pero, ademais, desde o momento no que se decidiu dedicar un día ás familias, tamén se quixo poñer un especial acento nos diferentes modelos existentes.

Ao longo da historia, o sistema patriarcal predominante monopolizou o seu modelo, baseado tamén nos preceptos cristiáns, consistente en papá, mamá e fillos e fillas. Este modelo foi, con máis ou menos implicación das administracións -supoño que moitas persoas lembran aínda esas imaxes en branco e negro do NODO con eses 600 nos que se metía a presión a oito ou dez integrantes da mesma familia, que eran moi do gusto do Réxime- o que se impuxo ata fai relativamente pouco tempo.

E non é que non existisen outras opcións; non é que non houbese homosexualidade, ou parellas que querían deixar de convivir ou “de facto” era coma se non o fixesen, ou mulleres que non desexaban seguir adiante co seu embarazo. O que sucedía era, por unha banda, que non existía o marco legal necesario e, por outra, que tampouco había unha educación social que deixase de estigmatizar ou mesmo castigar a quen optaba por unha opción diferente á “estándar”.

Despois de moitos anos escuros, tivo que chegar ao poder o Partido Socialista para, primeiro con leis que agora parecen mornas ou mesmo “trasnoitadas”, como a primeira Lei do Divorcio de 1981 ou a Lei do Aborto de 1985, recoñecesen estes dereitos e liberdades para moitas, miles, de persoas que se atopaban nalgunha das situacións anteriormente expostas e non atopaban saída nin solución. E, coa paréntese que supuxeron os dous Gobernos Aznar, volveu ser o Partido Socialista, cun presidente Zapatero realmente comprometido coa igualdade a todos os niveis e en todos os ámbitos, o que deu o verdadeiro paso adiante no recoñecemento, non só a través de leis senón tamén de políticas transversais, de dereitos civís e sociais que puxeron a todos os tipos e clases de familias ao mesmo nivel.

A Lei de Matrimonio Igualitario, a Lei de Dependencia, a Lei de Igualdade de Oportunidades entre Homes e Mulleres, ou a Lei Integral de Saúde Sexual e Reprodutiva e de Interrupción Voluntaria do Embarazo son algúns exemplos -de vital importancia, doutra banda- desta política baseada en principios como o da igualdade e que, no caso de Galicia, o bipartido formado polo PSdeG e o BNG, completou e potenciou con leis de rango autonómico e políticas activas.

Estamos de novo noutra paréntese, outra paréntese que pode -esperemos- volver pecharse. Outra paréntese de catro anos que foi tremendamente lesivo para o desenvolvemento destas leis e, en consecuencia, destes dereitos e, por tanto, para tantas e tantas persoas -especialmente mulleres- e familias que viron como o PP volvía premiar a esa familia tradicional que tanto lle gusta, en detrimento do resto da cidadanía, que apostaría que a día de hoxe xa é unha maioría.

Debemos romper con ese falso mito de que a dereita é a única que defende á familia. E debemos facelo porque a familia non é o que decide a dereita que sexa, senón o que as persoas establecemos como tal. Claro que a dereita e, de forma específica, o PP defende á familia! Pero á que é inamovible e formada por home e muller heterosexuais -e, a poder ser, que ela quede en casa- coa descendencia que “Deus queira”. A esquerda respecta ese modelo, pero tamén ao resto de opcións e, precisamente en aras da igualdade, defende a aplicación de políticas de discriminación positiva para evitar a d daquelas que, precisamente pola imposición do modelo patriarcal desde o inicio dos tempos, atópase con maiores trabas a todos os niveis.

Mulleres e homes divorciados, mulleres e homes homosexuais, bisexuais e transexuais -con e sen fillos e fillas-, mulleres que queren ser nais solteiras e mulleres que non desexan ser nais, matrimonios ou persoas solteiras que viven con ascendientes ou descendentes con discapacidade… Todas e todos temos o vindeiro 26 de xuño unha oportunidade para dicir un si á igualdade, un si ao cambio, un si a un novo Goberno de dereitos e liberdades. É o momento de recuperar todo o perdido e de avanzar cos novos tempos e as novas familias.