Cousas rarísimas que fan os galegos

Publicidade
Publicidade

Ás oito en punto da mañá, unha salva interminábel de bombas de palenque disparan o seu corazón e tensan os seus músculos até que o seu corpo, con axilidade felina, se incorpora na cama. Tras uns segundos de desconcerto volve deitarse mentres o seu cerebro rexistra o resto das explosións e imaxina, aínda medio sumido no mundo dos soños, varias maneiras particularmente retorcidas de pórlle fin á inexplicábel existencia do fogueteiro. Curiosamente, unha vez finalizado o intempestivo concerto para pólvora e aleivosía, a vida na vila continúa o seu curso habitual. Non hai euforia nas rúas, ninguén emite berros de xúbilo. O silencio cobre de novo o val, mentres se apagan as reverberacións do ataque acústico. Un par de horas despois, xa duchado e almorzado, o camiñante sae á rúa para ir mercar o xornal, tomar outro café e dar un paseo. A vila segue bastante morta, e o fogueteiro –a quen, polo visto, ninguén asasinou, pois non se aprecian sinais de violencia– desapareceu para preparar o absurdo atentado que cometerá mañá, quizais noutra vila que non intúe o que lle espera.

Nos soportais, onde aínda corre unha brisa refrescante, o camiñante achégase a un portal aberto polo cal asoma unha señora que aproveitou a mañanciña para fregar as escaleiras e a entrada da súa casa. Como xa rematou a súa tarefa, a señora colle o caldeiro coa mestura de auga, lixivia e sucidade e, con gran coidado e destreza, verte tan valioso líquido para fóra da casa, directamente na vía pública pola cal o camiñante vai transitar en cuestión de segundos. Como non é a primeira vez que observa esta peculiar manobra –da cal dan fe varias partes baixas das perneiras dos seus pantalóns, definitivamente estragadas pola acción da lixivia–, o camiñante para en seco e crava a súa célebre mirada recriminatoria na señora, quen lla devolve sen sombra ningunha de desasosego ou incomodidade. Nos poucos segundos que dura o intercambio de olladas, o camiñante percibe perfectamente que a señora está, non só cultural ou mesmo xa xeneticamente incapacitada para entender que o que acaba de facer é un acto que pulveriza séculos de progreso en materia de hixiene pública, senón firmemente convencida de que deitando na rúa a auga fedorenta lle presta un servizo impagábel á comunidade e máis concretamente ao departamento de limpeza do concello. O camiñante, vencido de antemán nunha batalla que sabe que non pode gañar, continúa o seu paseo.

Tras mercar o xornal no quiosco e sortear as mesas do bar que ocupan case toda a beirarrúa, e onde xa hai unha cantidade sorprendente de xente parolando mentres almorza, o camiñante atopa unha mesiña lateral e decide sentar. O camareiro achégaselle dilixente para saudalo e tomarlle o pedido.
–Un café con leite, por favor.
O camareiro apunta no seu caderniño:
–Un café con leche.
–E un croissant e un vaso de auga ben fría. Grazas.
–Un cruasán y un vasiño de agua fría.

O camiñante, que nunca deixa de asombrarse co brío tradutolóxico do persoal da hostalaría galega, empeza a reflexionar sobre a posibilidade de lle tirar proveito a tan notábel habilidade e idea unhas vacacións de verán con visitas cotiás á cafetaría durante as cales vai dosificando a tradución ao español de, poñamos por caso, algunha cantiga de escarnio e maldicir de Pero da Ponte:

–Eu digo mal, com’home fodimalho.
–Yo hablo mal, como macho sexualmente activo. Perdón?
–Unha auga mineral sen gas. Do tempo.
–Un agua mineral sin gas. Del tiempo. Marchando!

Ao día seguinte:

–Quanto máis posso daquestes fodidos.
–Cuanto más puedo de estes jodidos. Perdón: estos.
–E unha madalena, por favor.
–Y una magdalena.

E un par de días despois:

–E quis en mí achantar o caralho.
–Y quiso en mí hundir el carajo.
–Perfecto! Un cappuccino, por favor.
–Un cappuccino!

Tras rematar o xornal coa lectura das cartas ao director sobre un debate toponímico de altura, onde se pode aprender que Sanxenxo é a tradución anticonstitucional e resoltamente independentista do Sangenjodetodalavida, o camiñante érguese e emprende o paseo de volta á casa. Antes de chegar crúzase cunha veciña xa maior que lle espeta:

–Pareces canso, filliño!
–Canso non, señora María. Vou vello!
–Si, ho, vello ti! Aínda che queda moito por ver! Cala, cala!

Publicidade

Publicidade
Publicidade
Publicidade
Publicidade
Publicidade
Publicidade
Publicidade
Publicidade
Publicidade
Publicidade

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.