Cousas rarísimas que fan os galegos

Ás oito en punto da mañá, unha salva interminábel de bombas de palenque disparan o seu corazón e tensan os seus músculos até que o seu corpo, con axilidade felina, se incorpora na cama. Tras uns segundos de desconcerto volve deitarse mentres o seu cerebro rexistra o resto das explosións e imaxina, aínda medio sumido no mundo dos soños, varias maneiras particularmente retorcidas de pórlle fin á inexplicábel existencia do fogueteiro. Curiosamente, unha vez finalizado o intempestivo concerto para pólvora e aleivosía, a vida na vila continúa o seu curso habitual. Non hai euforia nas rúas, ninguén emite berros de xúbilo. O silencio cobre de novo o val, mentres se apagan as reverberacións do ataque acústico. Un par de horas despois, xa duchado e almorzado, o camiñante sae á rúa para ir mercar o xornal, tomar outro café e dar un paseo. A vila segue bastante morta, e o fogueteiro –a quen, polo visto, ninguén asasinou, pois non se aprecian sinais de violencia– desapareceu para preparar o absurdo atentado que cometerá mañá, quizais noutra vila que non intúe o que lle espera.

Nos soportais, onde aínda corre unha brisa refrescante, o camiñante achégase a un portal aberto polo cal asoma unha señora que aproveitou a mañanciña para fregar as escaleiras e a entrada da súa casa. Como xa rematou a súa tarefa, a señora colle o caldeiro coa mestura de auga, lixivia e sucidade e, con gran coidado e destreza, verte tan valioso líquido para fóra da casa, directamente na vía pública pola cal o camiñante vai transitar en cuestión de segundos. Como non é a primeira vez que observa esta peculiar manobra –da cal dan fe varias partes baixas das perneiras dos seus pantalóns, definitivamente estragadas pola acción da lixivia–, o camiñante para en seco e crava a súa célebre mirada recriminatoria na señora, quen lla devolve sen sombra ningunha de desasosego ou incomodidade. Nos poucos segundos que dura o intercambio de olladas, o camiñante percibe perfectamente que a señora está, non só cultural ou mesmo xa xeneticamente incapacitada para entender que o que acaba de facer é un acto que pulveriza séculos de progreso en materia de hixiene pública, senón firmemente convencida de que deitando na rúa a auga fedorenta lle presta un servizo impagábel á comunidade e máis concretamente ao departamento de limpeza do concello. O camiñante, vencido de antemán nunha batalla que sabe que non pode gañar, continúa o seu paseo.

Tras mercar o xornal no quiosco e sortear as mesas do bar que ocupan case toda a beirarrúa, e onde xa hai unha cantidade sorprendente de xente parolando mentres almorza, o camiñante atopa unha mesiña lateral e decide sentar. O camareiro achégaselle dilixente para saudalo e tomarlle o pedido.
–Un café con leite, por favor.
O camareiro apunta no seu caderniño:
–Un café con leche.
–E un croissant e un vaso de auga ben fría. Grazas.
–Un cruasán y un vasiño de agua fría.

O camiñante, que nunca deixa de asombrarse co brío tradutolóxico do persoal da hostalaría galega, empeza a reflexionar sobre a posibilidade de lle tirar proveito a tan notábel habilidade e idea unhas vacacións de verán con visitas cotiás á cafetaría durante as cales vai dosificando a tradución ao español de, poñamos por caso, algunha cantiga de escarnio e maldicir de Pero da Ponte:

–Eu digo mal, com’home fodimalho.
–Yo hablo mal, como macho sexualmente activo. Perdón?
–Unha auga mineral sen gas. Do tempo.
–Un agua mineral sin gas. Del tiempo. Marchando!

Ao día seguinte:

–Quanto máis posso daquestes fodidos.
–Cuanto más puedo de estes jodidos. Perdón: estos.
–E unha madalena, por favor.
–Y una magdalena.

E un par de días despois:

–E quis en mí achantar o caralho.
–Y quiso en mí hundir el carajo.
–Perfecto! Un cappuccino, por favor.
–Un cappuccino!

Tras rematar o xornal coa lectura das cartas ao director sobre un debate toponímico de altura, onde se pode aprender que Sanxenxo é a tradución anticonstitucional e resoltamente independentista do Sangenjodetodalavida, o camiñante érguese e emprende o paseo de volta á casa. Antes de chegar crúzase cunha veciña xa maior que lle espeta:

–Pareces canso, filliño!
–Canso non, señora María. Vou vello!
–Si, ho, vello ti! Aínda che queda moito por ver! Cala, cala!

Publicidade

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.