A loita de Beatriz Figueroa cumpre dous anos: "Estou igual de soa que daquela, xa non podo máis"

Beatriz Figueroa, tras participar nun acto en Barcelona CC-BY-SA Praza Pública

Hai hoxe dous anos, Beatriz Figueroa comezou a súa batalla. En solitario, sen apenas apoio, esta enferma de cancro pelexou -e pelexa- para que se recoñeza unha maior protección para os doentes desta enfermidade que estean en tratamento. Aquel 21 de maio de 2013 iniciou unha folga de fame. Recolleu sinaturas e presentou medio millón no Congreso dos Deputados, onde tan só o PP votou en contra da toma en consideración da súa proposta -presentada polo BNG- na que solicitaba a incapacidade permanente, non definitiva, para os doentes de cancro sometidos a un tratamento e mentres non se produza a súa curación a través dunha modificación lexislativa.

"Estou igual de soa que hai dous anos e xa non podo máis; non tiven o apoio que precisaba", di Beatriz Figueroa

Afectada particularmente, insistiu no xulgado número 3 do social de Vigo na súa causa contra o Instituto Nacional da Seguridade Social (INSS), que non lle recoñecía a invalidez. Unha reclamación que lle fora negada en tres ocasións, aínda que a xustiza acabou dándolle a razón. Pero despois de moito tempo e só para o seu caso. Agora, di estar "igual de soa que hai dous anos". "Fisicamente isto custoume moito, a miña saúde deteriorouse e xa non podo máis; non tiven o apoio que precisaba", asegura. 

Gañou a súa batalla persoal e veu aumentados os seus ingresos nuns 120 euros ao acadar unha pensión do 55% da súa base regulativa dos últimos anos nos que traballou. Antes cobraba 426 euros a través dun subsidios e logo de esgotar a súa prestación por desemprego, unha cantidade co que tamén fai fronte ao 40% dos gastos en menciñas. "Empecei con isto porque a situación non tiña moito sentido; mentres unha administración intentaba salvame a vida, a outra privábame dos medios suficientes para sobrevivir; parecíame unha ironía terrible", di quen na súa situación acudía cada tres meses a selar o cartón do paro. "Tiñas que repartir as túas forzas, sen medios e facendo fronte á morte; non había maneira de saír diso; busquei todas as vías, solicitando a incapacidade, o recoñecemento dunha situación que afectaba milleiros de persoas, pero ao tempo formaba parte deses 5 millóns de parados que tiña que visitar cada pouco a oficina de emprego", lembra. 

"Empecei con isto porque a situación non tiña sentido; unha administración trataba de salvarme a vida e outra privábame dos medios suficientes para sobrevivir"

No mes de marzo de 2011, diagnosticábanlle cancro de mama. Despois de perder o seu traballo e dunha depresión, pasa dúas veces polo quirófano, maio de 2011 e maio de 2012, por un proceso de quimioterapia. Ao esgotar a prestación por desemprego, solicitou o pago directo ao INSS por incapacidade temporal, pero malia ter cotizado máis de 20 anos, e unha vez rematada a prestación, recibía unicamente eses 426 euros que, segundo a propia Administración dicía, son dabondo para as “necesidades de vivenda, alimentación e vestido", polo que son incompatíbeis outras axudas económicas complementarias.

"Logramos un consenso da oposición que non foi doado, pero o PP aplicou o 'rodillo' da súa maioría absoluta"

Mentres loitaba en varios ámbitos da súa vida, pelexou tamén por un cambio de lei para que estas incapacidades non teñan que ser recoñecidas nos xulgados e tras meses de pelexa, senón que se faga a través dunha valoración médica. A avogada e xornalista insistiu en que o motivo polo que o PP se nega a tan sequera debater un cambio normativo é económico. Os populares votaron en contra dunha proposición apoiada por milleiros de sinaturas e toda a oposición. "Sabía que a miña situación era a de moitos enfermos que a sufrían pola conxuntura económica e pola lexislación vixente", conta agora. "A Administración dificultaba o recoñecemento aos enfermos... Tiña que haber unha protección especial e logramos un consenso que non foi doado, pero o PP aplicou o rodillo da súa maioría e botouno abaixo", di. 

 

"Non houbo compromiso dos partidos; non hai vontade"

Agora séntese decepcionada. "Os partidos votaron a favor no Congreso, pero eu sigo estando igual de soa que hai dous anos; non teño infraestrutura detrás, gustaríame ter tido unha asociación, financiamento e colaboración de xente, pero non podo máis", quen recoñece o apoio do BNG e da súa deputada Olaia Fernández Davila. "Pero o Bloque é minoritario na Cámara e non pode facer moito máis", conta. 

"Non se trasladou un compromiso fóra daquel voto puntual", engade Figueroa, que pide "a axuda" de partidos máis grandes como o PSOE. "Intentei trasladarlles as miñas peticións pero non tiven resposta; teñen unha materia pendente que teñen que abordar, pero parece que non hai vontade", insiste quen sabe do "ambicioso" desa lei integral de protección dos enfermos de cancro, semellante á existente en Francia, pero que sabe que hai moitas opcións. A Generalitat catalá vén de aprobar un plan anti-cancro que "non é todo o que se pode facer, pero que é algo". "Por algo hai que comezar, pero desde a Xunta, a nivel autonómico, tampouco se fixo nada", asegura. 

Figueroa bota en falta o apoio dos grandes partidos ou da Xunta que, lembra, "non fixo nada tampouco a nivel autonómico"

Beatriz Figueroa reuniuse co Valedor do Pobo, ao que puxo sobre a mesa a posibilidade dunhas prestacións autonómicas para paliar a situación dos enfermos mentres non houbese unha regulación xeral. Pero nada. Agora ten cita co Defensor en Madrid o vindeiro 16 de xuño. Que unha persoa, sen formar parte dunha asociación, sexa recibida xa é un bo sinal. "Quizais considera que son a voz de moitos cidadáns co mesmo problema", di. 

"Nin a AECC nin o GEPAC se mollaron; non é o mesmo concienciar que denunciar porque denunciar é ir contra o sistema ao que están vinculados"

A avogada e xornalista tampouco está moi contenta coa reacción de colectivos como a Asociación Española contra el Cáncer (AECC). "Poucos días despois de que eu lanzase a miña petición dicían que a situación económica era difícil e non se posicionaron publicamente ao meu lado porque hai moitos intereses creados e teñen convenios de colaboración coas administracións", asegura. A GEPAC (Grupo Español de Pacientes con Cáncer), di, "tampouco se mollou". Chegou a desmentir unhas declaracións na que esta entidade aseguraba terlle dado o seu apoio. En canto a personaxes públicas e relevantes, Figueroa cre que "non é o mesmo facer unha campaña de concienciación, que é importante que denunciar esta situación... Porque denunciar é ir contra o sistema e hai moita vinculación con este sistema", remata. 

Beatriz Figueroa, ante o xulgado en Vigo Dominio Público @CIGVigo

Grazas ás socias e socios editamos un xornal plural

As socias e socios de Praza.gal son esenciais para editarmos cada día un xornal plural. Dende moi pouco a túa achega económica pode axudarnos a soster e ampliar a nosa redacción e, así, a contarmos máis, mellor e sen cancelas.